Davey Johnson
 Davey Johnson jako menadżer Washington Nationals. | |||||||||||||
| drugobazowy | |||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | David Allen Johnson | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 30 stycznia 1943 | ||||||||||||
| Odbijał | prawą | ||||||||||||
| Rzucał | prawą | ||||||||||||
| Debiut | 13 kwietnia 1965 | ||||||||||||
| Ostatni występ | 29 września 1978 | ||||||||||||
| Statystyki | |||||||||||||
| Średnia uderzeń | 0,261 | ||||||||||||
| Home runy | 136 | ||||||||||||
| Uderzenia | 1252 | ||||||||||||
| RBI | 609 | ||||||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Kariera menedżerska | |||||||||||||
| |||||||||||||
David Allen Johnson (ur. 30 stycznia 1943) – amerykański baseballista, który występował na pozycji drugobazowego, menadżer klubów MLB.
Kariera zawodnicza[edytuj | edytuj kod]
Johnson studiował na Texas A&M University, gdzie w 1962 grał na pozycji łącznika w drużynie uniwersyteckiej Texas A&M Aggies[1]. Po roku gry w NCAA, w czerwcu 1962 podpisał kontrakt jako wolny agent z Baltimore Orioles i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Rochester Red Wings, reprezentującym poziom Triple-A[2][3]. W MLB zadebiutował 13 kwietnia 1965 w meczu przeciwko Chicago White Sox[2]. W 1966 zagrał we wszystkich meczach World Series, w których Orioles pokonali Los Angeles Dodgers 4–0[4].
W 1967 po raz pierwszy wystąpił w Meczu Gwiazd, zaś rok później po raz pierwszy zdobył Złotą Rękawicę[2]. W sezonie 1970 zdobył drugi tytuł mistrzowski World Series, w których uzyskał średnią 0,313[5]. W listopadzie 1972 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Atlanta Braves[2]. W kwietniu 1975 po jednym podejściu do odbicia w meczu z Houston Astros, podpisał kontrakt z Yomiuri Giants z Central League[6]. W ciągu dwóch lat występów w Japonii zaliczył 199 występów, średnią 0,241 i zdobył 39 home runów[7].
W lutym 1977 został zawodnikiem Philadelphia Phillies, zaś w sierpniu 1978 Chicago Cubs, w którym zakończył karierę zawodniczą. Po raz ostatni zagrał 30 września 1978 w meczu przeciwko New York Mets[2].
Kariera menedżerska[edytuj | edytuj kod]
W 1981 został menadżerem zespołu Jackson Mets z Double-A, farmy New York Mets[8]. Następnie, w 1983, prowadził Tidewater Tides z Triple-A, by przed rozpoczęciem sezonu 1984 objąć New York Mets[6].
W 1986 zespół odniósł najlepszy wynik w historii klubu, odnosząc 108 zwycięstw. Mets awansowali do World Series i byli faworytami do zwycięstwa nad mistrzem American League Boston Red Sox. Mets wygrali serię w siedmiu meczach, mimo iż w meczu numer sześć byli o jeden strike od przegranej w finałach; przy stanie 4–5 dla Red Sox w drugiej połowie 10. zmiany, po niekontrolowanym narzucie miotacza Red Sox Boba Stanleya, a następnie po uderzeniu zapolowego Mets Mookie Wilsona i błędzie przy pierwszej bazie Billa Bucknera, Mets zdobyli dwa runy i zwyciężyli 6–5, doprowadzając do siódmego spotkania, w którym pokonali Red Sox 8–5, ostatecznie wywalczając drugi w historii klubu tytuł mistrzowski[9]. W maju 1990 po uzyskaniu przez Mets bilansu 20–22, Johnson został zwolniony z funkcji menadżera zespołu[6].
W maju 1993 został menadżerem Cincinnati Reds, zaś w 1996 Baltimore Orioles, z którym dwukrotnie przegrał American League Championship Series. W 1997 Orioles uzyskali najlepszy w lidze bilans 98–64, a Johnson został wybrany najlepszym menadżerem American League, a także wprowadzony do Baltimore Orioles Hall of Fame[6][10]. W latach 1999–2000 prowadził Los Angeles Dodgers[11].
W 2003 objął reprezentację Holandii, którą poprowadził do mistrzostwa Europy. Na Igrzyskach Olimpijskich 2008 jako menadżer reprezentacji Stanów Zjednoczonych zdobył brązowy medal. Rok później wraz z kadrą USA wystąpił na turnieju World Baseball Classic[6]. W 2010 został uhonorowany członkostwem w New York Mets Hall of Fame[12].
W latach 2011–2013 był menadżerem Washington Nationals, którego poprowadził w sezonie 2012 do pierwszego po przeniesieniu siedziby klubu do Waszyngtonu mistrzostwa NL East. W tym samym roku został wybrany najlepszym menadżerem w National League[13]. 30 września 2014 przeszedł na emeryturę[14].
Statystyki menadżerskie[edytuj | edytuj kod]
| Lata | Klub | Liga | Mecze | Zwycięstwa | Porażki | Proc. zw. i por. |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1984–1990 | New York Mets | NL | 1012 | 595 | 417 | 0,588 |
| 1993–1995 | Cincinnati Reds | NL | 377 | 204 | 172 | 0,543 |
| 1996–1997 | Baltimore Orioles | AL | 325 | 186 | 138 | 0,574 |
| 1999–2000 | Los Angeles Dodgers | NL | 324 | 163 | 161 | 0,586 |
| 2011–2013 | Washington Nationals | NL | 407 | 224 | 183 | 0,550 |
| Łącznie w karierze | 2445 | 1372 | 1071 | 0,562 | ||
Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 4× All-Star | 1968, 1969, 1970, 1973 | [2] |
| 3× zwycięzca w World Series | 1966, 1970, 1986 | [4][5][9] |
| 3× Gold Glove Award | 1969, 1970, 1971 | [2] |
| 2× NL Manager of the Year | 1997, 2012 | [6] |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Texas A&M University Baseball Players Who Made it to the Major Leagues. baseball-almanac.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Davey Johnson Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
- ↑ Davey Johnson Minor League Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
- ↑ a b 1966 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
- ↑ a b 1970 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Davey Johnson Biography. sabr.org. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
- ↑ Davey Johnson Japanese League Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
- ↑ Davey Johnson. ultimatemets.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
- ↑ a b 1986 World Series. mlb.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
- ↑ 2008 U.S. Olympic Team: Staff Bios. mlb.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
- ↑ Davey Johnson Managerial Record. baseball-reference.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).
- ↑ Mets Hall of Fame. mets.mlb.com. [dostęp 2015-05-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 września 2017)]. (ang.).
- ↑ Davey runs away with NL Manager of Year honors. mlb.com. [dostęp 2015-05-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 marca 2016)]. (ang.).
- ↑ Davey feels ready, but will miss team after finale. mlb.com. [dostęp 2015-05-01]. (ang.).