Christo Kałfow

Christo Kałfow

Data i miejsce urodzenia	16 października 1883 Kałofer
Data śmierci	1 lutego 1945
Przewodniczący Zgromadzenia Narodowego
Okres	od 1940 do 1944
Przynależność polityczna	Porozumienie Demokratyczne Ruch Narodowo-Społeczny
Poprzednik	Nikola Logofetow
Następca	Wasił Kołarow
Minister Spraw Zagranicznych i Wyznań Religijnych
Okres	od 10 czerwca 1923 do 4 stycznia 1926
Poprzednik	Aleksandyr Cankow
Następca	Atanas Burow
Multimedia w Wikimedia Commons

Christo Dimow Kałfow – bułg. Христо Димов Калфов (ur. 16 października 1883 w Kałoferze – zm. 1 lutego 1945 w Sofii^[1]) – bułgarski polityk, pułkownik armii bułgarskiej, minister spraw zagranicznych w latach 1923-1926.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z Kałoferu (wówczas Rumelia Wschodnia), był synem Dimo Christowa Kałfowa i Stany. Ukończył szkołę wojskową w Sofii w 1903, a następnie Akademię Wojskową w Turynie^[1]. Służbę wojskową rozpoczął w 1911, w 4 pułku artylerii. Uczestnik wojen bałkańskich 1912-1913 jako oficer do zadań specjalnych przy naczelnym dowódcy. W czasie I wojny światowej uczył sztuki wojennej księcia Borysa, następcy tronu. Kiedy Borys objął tron w roku 1918, Kałfow został jego adiutantem. We wrześniu 1922 odszedł z armii w stopniu pułkownika i zajął się przygotowywaniem przewrotu przeciwko Aleksandrowi Stambolijskiemu, pośrednicząc w rozmowach między carem, a oficerami. Po obaleniu Stambolijskiego, Kałfow objął resort spraw zagranicznych w rządzie Aleksandyra Cankowa. Jego dziełem był traktat o przyjaźni z Turcją, podpisany w 1925 oraz protokół o przestrzeganiu praw mniejszości z Grecją (znany też jako układ Kałfow-Politis).

Początkowo związany z Porozumieniem Narodowym Cankowa, w 1932 po rozłamie w partii związał się z Ruchem Narodowo-Społecznym. W 1934 opuścił szeregi tej partii i związał się ponownie z królem Borysem III. Próba utworzenia przez Kałfowa bułgarskiej partii faszystowskiej w 1936 zakończyła się niepowodzeniem. Od 1927 do 1944 zasiadał w parlamencie bułgarskim, w ostatniej kadencji pełniąc funkcję jego przewodniczącego.

Aresztowany we wrześniu 1944, był sądzony przez tzw. sąd ludowy. Za działalność polityczną w okresie II wojny światowej skazany na karę śmierci i konfiskatę mienia. Wyrok wykonano przez rozstrzelanie 1 lutego 1945. 12 kwietnia 1996 Sąd Najwyższy zrehabilitował Kałfowa^[1].

Był żonaty (żona Liuba z d. Nedewa), miał dwóch synów (Dimo i Stefan).

Awanse[edytuj | edytuj kod]

• podporucznik (Подпоручик) (1903)
• porucznik (Поручик) (1906)
• kapitan (Капитан) (1910)
• major (Майор) (1916)
• podpułkownik (Подполковник) (1918)
• pułkownik (Полковник) (1922)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Христо Троански, Убийствено червено, София, 2003.
• Fotografia Kałfowa