Petko Stajnow (polityk)

Petko Stajnow

Data i miejsce urodzenia	31 maja 1890 Kazanłyk
Data śmierci	24 lipca 1972
Minister kolei, poczty i telegrafów Bułgarii
Okres	od 15 maja 1930 do 29 czerwca 1931
Poprzednik	Raszko Madżarow
Następca	Stojan Kosturkow
Minister spraw zagranicznych Bułgarii
Okres	od 9 września 1944 do 31 marca 1946
Poprzednik	Konstantin Murawiew
Następca	Georgi Kuliszew
Multimedia w Wikimedia Commons

Petko Stojanow Stajnow (bułg. Петко Стоянов Стайнов; ur. 31 maja 1890 w Kazanłyku, zm. 24 lipca 1972 w Sofii^[1]) – bułgarski prawnik, polityk i dyplomata, minister spraw zagranicznych (1944–1946).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Stojana i Bonki. Po ukończeniu liceum w Starej Zagorze rozpoczął studia prawnicze w Grenoble, skąd przeniósł się do Paryża^[1]. Po ukończeniu studiów paryskich w 1911, kontynuował specjalizację w Lipsku. W czasie wojen bałkańskich powrócił do kraju i wziął udział w działaniach wojennych. W 1914 obronił doktorat z ekonomii w Paryżu^[1]. Po wybuchu I wojny światowej kierował Dyrekcją Prasową. Od 1923 wykładał prawo administracyjne na uniwersytecie sofijskim, a od 1925 na Uniwersytecie Gospodarki Narodowej i Światowej^[1]. Od 1935 członek Bułgarskiej Akademii Nauk.

W 1923 po raz pierwszy został wybrany deputowanym do Zgromadzenia Narodowego^[1]. W 1930 stanął na czele resortu kolei, poczty i telegrafów w rządzie Andreja Lapczewa.

W latach 1934–1935 w służbie dyplomatycznej. Pełnił funkcję ambasadora Bułgarii w Belgii, a następnie we Francji. Od 1935 poświęcił się pracy naukowej, współpracując z opozycją^[1]. W czasie II wojny światowej współpracował ze zdominowanym przez komunistów Frontem Ojczyźnianym. Od września 1944 pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych, uczestnicząc w negocjacjach pokojowych z mocarstwami, a także w rozmowach z Jugosławią na temat federacji bałkańskiej^[1]. W marcu 1946 na życzenie Wiaczesława Mołotowa, Stajnow został usunięty ze stanowiska. W latach 1947–1963 pełnił funkcję dziekana wydziału prawa uniwersytetu sofijskiego^[1]. W 1966 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego^[1].

W latach 1923–1972 był dwunastokrotnie wybierany deputowanym do Zgromadzenia Narodowego^[1].

Był żonaty (żona Anna Kamenowa była pisarką i tłumaczką, córką Michaiła Madżarowa), miał dwoje dzieci (syna i córkę)^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 415-416. ISBN 978-954-430-603-8.