Caroline Bardua
 Autoportret, 1822 | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 listopada 1781 |
|---|---|
| Data śmierci | 2 czerwca 1864 |
| Dziedzina sztuki | malarstwo |
Caroline Bardua (ur. 11 listopada 1781 w Ballenstedt, zm. 2 czerwca 1864 tamże) – niemiecka malarka, portrecistka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się 11 listopada 1781 roku w Ballenstedt[1], w rodzinie kamerdynera księcia Anhalt-Bernburg[2]. W dzieciństwie uczyła się śpiewu, gry na gitarze i rysunku[1]. W latach 1805–1807 studiowała w weimarskiej szkole rysunku w pracowni Johanna Heinricha Meyera, do której została przyjęta na podstawie rekomendacji wystawionej przez Johanna Wolfganga von Goethe[1]. W Weimarze należała do kręgów towarzyskich Goethego i Johanny Schopenhauer i tworzyła portrety osób z tego środowiska, w tym Goethego, Schopenhauer, Johannesa Daniela Falka czy Carla Ludwiga Fernowa[1]. Następnie kontynuowała naukę w Dreźnie, pobierając prywatne lekcje[1] u Gerharda von Kügelgena, profesora lokalnej akademii[2]. Podczas pobytu w Dreźnie poznała malarkę Louise Seidler[1] i Caspara Davida Friedricha[2], którego sportretowała w 1810 roku[1], a także wzięła udział w wystawie studentów akademii drezdeńskiej[1]. Wiele podróżowała, pozyskując zlecenia portretowe m.in. w Halberstadt czy Halle, które były nie tylko źródłem dochodu dla niej, ale i sposobem na wsparcie materialne siostry Wilhelmine i brata[1].
Była jedną z nielicznych kobiet-artystek pierwszej połowy XIX wieku, którym udało się uzyskać twórczą i majątkową niezależność[1]. Tworzyła przede wszystkim portrety, a także przedstawienia historyczne, łącząc idealizm neoklasycyzmu z elementami uczuciowości romantyzmu[1]. Wiele jej portretów odzwierciedlało tradycję biedermeierowską[1]. W 1819 roku[1] osiadła z siostrą w Berlinie[2]. Po początkowych trudnościach udało się jej zdobyć rozgłos i zlecenia pomimo dużej konkurencji[1], z powodzeniem rywalizując przez pewien czas z Friedrichem Wilhelmem Schadowem[2]. Prowadziła także salon artystyczny, w którym dużym zainteresowaniem cieszyły się jej żywe obrazy[1]. W tym okresie sportretowała m.in. Carla Marię von Webera i Aleksandrę Pruską, a jej twórczość została zaprezentowana na licznych wystawach[1]. Z czasem zaczęła jednak tracić zamówienia na rzecz zyskującego na popularności Schadowa[2]. Od 1839 roku otrzymywała coroczną emeryturę od Akademie der Künste[1]. Cztery lata później wraz z siostrą założyła pierwsze żeńskie stowarzyszenie artystyczne w Berlinie[1].
W 1852 roku powróciła do rodzinnego miasta, gdzie zmarła 2 czerwca 1864 roku[1]. Dekadę później ukazała się biografia wspólnego życia sióstr Bardua pióra Wilhelmine pt. Jugendleben der Malerin Caroline Bardua[2].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
-
Portret Caspara Davida Friedricha, 1810 -
Portret Carla Marii von Webera, 1821 -
Portret Emmy de Greiff, ok. 1828 -
Die Kranzwinderin, ok. 1838
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Baerbel Kovalevski, Bardua, Caroline, [w:] Dictionary of Women Artists, Delia Gaze (red.), Fitzroy Dearborn Publishers, 1997, s. 209–212, ISBN 978-1-884964-21-3.
- ↑ a b c d e f g Bardua, Caroline (1781–1864), [w:] Allison Lee Palmer, Historical Dictionary of Romantic Art and Architecture, Rowman & Littlefield, 2019, s. 34–35, ISBN 978-1-5381-2296-9 (ang.).