Carolina Otero

Carolina Otero
Ilustracja
Imię i nazwisko

Agustina Otero Iglesias

Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1868
Ponte Valga
Hiszpania

Data i miejsce śmierci

12 kwietnia 1965
Nicea
Francja

podpis
Carolina "La Belle" Otero

Carolina Otero, zwana La Belle Otero, urodzona jako Agustina Otero Iglesias (ur. 4 listopada 1868 w Ponte Valga w Galicji, zm. 12 kwietnia 1965 w Nicei) – hiszpańska tancerka, aktorka i kurtyzana.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Już jako dziecko rozpoczęła pracę w Santiago de Compostela. W wieku 14 lat opuściła dom ze swoim partnerem tanecznym Paco i udała się do Lizbony, żeby zarabiać na życie jako tancerka i śpiewaczka. W 1888 znalazła sponsora w Barcelonie i przeprowadziła się wraz z nim do Marsylii. Wkrótce porzuciła go i rozpoczęła karierę jako "La Belle Otero", cyganka z Andaluzji. Szybko stała się gwiazdą Folies Bergère.

Po kilku latach Otero stała się jedną z najbardziej pożądanych kobiet w Europie. Była kochanką wielu bogatych i utytułowanych mężczyzn, których starannie wybierała. Wśród jej kochanków znaleźli się: Albert I, książę Monaco, Edward VII, król Wielkiej Brytanii, rosyjscy wielcy książęta Piotr i Mikołaj, książę Westminster oraz pisarz Gabriele D’Annunzio. Podobno sześciu mężczyzn popełniło samobójstwo, kiedy zakończył się ich związek z Otero. Dwóch innych stoczyło o nią pojedynek.

W sierpniu 1898 roku w Petersburgu francuski operator filmowy Félix Mesguich sfilmował Otero podczas wykonywania Valse Brillante. Projekcja tego filmu wywołała skandal, gdyż w tańcu uczestniczył jeden z carskich oficerów, i Mesguich został wydalony z Rosji[1].

Otero przeszła na "emeryturę" po I wojnie światowej. Posiadała wówczas majątek o wartości 15 milionów współczesnych dolarów. Prowadziła jednak rozrzutny styl życia i przed śmiercią straciła większość majątku. Zmarła w 1965 roku.

Filmy[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jacques Rittaud-Hutinet, Le cinéma des origines: Les frères Lumière et leurs opérateurs, 1990, str.176-177, ISBN 2-903528-43-8

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marie-Helène Carbonel i Javier Figuero, Arruíname pero no me abandones. La Bella Otero y la Belle Époque, Espasa Calpe, 2003
  • Miguel Anxo Fernández, A Bela Otero, pioneira do cine

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]