Botrytis
 Tworzenie zarodników konidialnych na konidioforach Botrytis | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | gronowiec |
| Nazwa systematyczna | |
| Botrytis P. Micheli ex Pers. Neues Mag. Bot. 1: 120 (1794) | |
| Typ nomenklatoryczny | |
| Botrytis cinereaPers. 1794 | |
Botrytis P. Micheli ex Pers. (gronowiec) – rodzaj grzybów z rodziny Sclerotiniaceae[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Sclerotiniaceae, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Synonimy: Botrytis P. Micheli, Botrytis [unranked] Cephalocladium Rchb., Botrytis sect. Cristularia Sacc., Cephalocladium Rchb. ex Mussat, Coccotrichum Link, Cristularia (Sacc.) Costantin, Haplaria Link, Penicillium Fr., Phymatotrichum Bonord., Pleurobotrya Berk., Polyactis Link, Pterodinia Chevall[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Liczne gatunki znane tylko w postaci anamorfy. Teleomorfy, jeśli występują, należą do rodzaju Botryotinia[3].
Konidiofory proste, długie, brunatne, przeważnie podwójnie lub potrójnie rozgałęzione w górnej części. Na ich szczytach znajdują się komórki konidiotwórcze typu ampuła. Powstają w nich na krótkich i regularnie rozmieszczonych sterygmach jednokomórkowe, bezbarwne lub jasnoszarobrunatne, elipsoidalne konidia. Czasami tworzą czarne, płaskie i niewielkie sklerocja[3].
Na sztucznych pożywkach rozwijają się dobrze. Na pożywce PCA już po 3–4 dniach tworzą kolonię o średnicy 10 cm. Zarodnikują obficie[3].
Niektóre gatunki występujące w Polsce[edytuj | edytuj kod]
- Botrytis aclada Fresen. 1850
- Botrytis allii Munn 1917
- Botrytis anthophila Bondartsev 1913
- Botrytis argillacea Cooke 1875
- Botrytis carnea Schumach. ex Sacc. 1881
- Botrytis cinerea Pers. 1794
- Botrytis elliptica (Berk.) Cooke 1901
- Botrytis fabae Sardiña 1929
- Botrytis isabellina Preuss 1852
- Botrytis mali Heald 1930
- Botrytis paeoniae Oudem. 1897
- Botrytis rubescens Mańka & Gierczak 1963
- Botrytis rudiculoides Krzemien. & Badura 1954
- Botrytis tulipae (Lib.) Lind 1913
Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Uwzględniono tylko taksony zweryfikowane[1]. Wybór gatunków na podstawie opracowania Grzyby mikroskopijne Polski[4].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Należące do rodzaju Botrytis gatunki to grzyby mikroskopijne będące pasożytami i saprotrofami roślin. Niektóre z nich wywołują grzybowe choroby roślin o dużym znaczeniu gospodarczym[3]. Najbardziej pospolity gatunek – Botrytis cinerea jest polifagiem wywołującym na wielu gatunkach roślin chorobę zwaną szarą pleśnią[5]. Liczne gatunki są monofagami. Wywołują m.in. takie choroby, jak: zgnilizna szyjki cebuli (Botrytis aclada, Botrytis alli), szara pleśń tulipana (Botrytis tulipae), czekoladowa plamistość bobiku i czekoladowa plamistość bobu(Botrytis fabae), szara pleśń peoni (Botrytis paeoniae)[3][6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2014-09-15] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2016-06-03] (ang.).
- ↑ a b c d e Joanna Marcinkowska: Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii. Warszawa: PWRiL, 2012, s. 193,194. ISBN 978-83-09-01048-7.
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, A preliminary checklist of micromycetes in Poland. Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-75-4.
- ↑ Marek Grabowski: Choroby drzew owocowych. Kraków: Wyd. Plantpress, 1999. ISBN 83-85982-28-0.
- ↑ Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia, t. 2. Choroby roślin uprawnych, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2011, ISBN 978-83-09-01077-7.