Benedykt Hertz
.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Język | polski |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
  | |
Benedykt Hertz (ur. 7 czerwca 1872 w Warszawie, zm. 31 października 1952 w Podkowie Leśnej)[1] – polski pisarz, satyryk i dziennikarz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Józefa Hertza, urzędnika bankowego[1] i powstańca styczniowego[2], i Doroty z domu Libkind. Studiował w Paryżu i Zurychu[1].
Był związany z ruchem socjalistycznym[1]. Tworzył satyry polityczne i obyczajowe oraz liczne bajki dla dzieci[1]. Sławę zyskał jako rzecznik racjonalizmu i ideologii demokracji. Był współpracownikiem wielu czasopism m.in. „Głosu”, „Naprzód” i „Robotnika”[1].
Po 1945 współpracował z warszawskimi czasopismami, m.in. „Kurierem Codziennym”[1].
Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A24-tuje-2)[3].
Ważniejsze prace[edytuj | edytuj kod]
- Bajki (1903),
- Bajki i satyry (1911)
- Bajki minionych dni (1914–1918)
- Żarty nie na żarty
- Bajki, satyry, piosenki (zbiór 1900–1930)
- Ze wspomnień Samowara (powieść autobiograficzna, 1936)[1]
- Z dziejów terminatora (1951)[1]
- Satyry (1919–1951)
- Na taśmie 70-lecia (1966)[1]
Był autorem Antologii bajki polskiej, która po jego śmierci wyszła z przedmową i w opracowaniu Marii Hulewiczowej (1958). Przełożył także Bajki Iwana Kryłowa.
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Jego bratem był Henryk Barwiński[4].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – pośmiertnie (3 listopada 1952, za długoletnią pracę literacką)[5][6]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1 października 1952, z okazji 50-lecia twórczości literackiej)[7]
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
- W 1954 jego imieniem nazwano ulicę w Warszawie[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 246. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Hertz Benedykt, [w:] Czesław Hernas, Julian Krzyżanowski (red.), Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1984, s. 347, ISBN 978-83-01-05368-0.
- ↑ Lista pochowanych. Benedykt Hertz. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
- ↑ Benedykt Hertz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [dostęp 2018-05-15].
- ↑ M.P. z 98 r. poz. 1501.
- ↑ Pogrzeb Benedykta Hertza. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, nr 264 z 5 listopada 1952.
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 92, poz. 1417.
- ↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 384. ISBN 83-86619-97X.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962–1969)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Antoni Marianowicz, Wspomnienie o Benedykcie Hertzu, „Nowa Kultura”, 50 (147), 14 grudnia 1952, s. 5 [dostęp 2024-04-07].
- Benedykt Hertz, Życiorys własny satyryka, „Nowa Kultura”, 50 (147), 14 grudnia 1952, s. 5, 7 [dostęp 2024-04-07].