Bazylika Maksencjusza
 Pozostałości bazyliki | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku | |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | po 313 |
Położenie na mapie Rzymu  | |
Położenie na mapie Włoch  | |
Położenie na mapie Lacjum  | |
 41°53′30,39″N 12°29′18,41″E/41,891775 12,488447 | |
Bazylika Maksencjusza – ostatnia z wielkich bazylik wzniesionych w Rzymie, znajdująca się na Forum Romanum, po północnej stronie Via Sacra. Budowę bazyliki rozpoczął cesarz Maksencjusz, ukończono ją już jednak za panowania Konstantyna Wielkiego po 313 roku[1].
Ustawiona na betonowej platformie o wymiarach 100×65 m budowla składała się z trzech naw, z których centralna miała 80 m długości, 25 m szerokości i 35 m wysokości[1][2]. Trójdzielne sklepienie nakryte było kopułami, z których każda wspierała się na czterech wielkich monolitycznych kolumnach wykonanych z marmuru prokonezyjskiego. Zachowana do czasów współczesnych jedna z kolumn, wysoka na 14,5 m, od 1614 roku stoi na placu przed rzymską Bazyliką Matki Bożej Większej[1][2]. W zachodniej apsydzie stał kolosalny posąg cesarza Konstantyna, wykonany z brązu i marmuru. Jego pozostałości, odnalezione w 1486 roku, znajdują się obecnie w Palazzo dei Conservatori na Kapitolu[1][2]. Posadzki wyłożone były kolorowymi marmurami, natomiast ściany i kopuły pokryto malowanymi stiukami[1]. Bazylika posiadała dwa rzędy okien[2]. Główne wejście, poprzedzone niewielkim przedsionkiem, znajdowało się od strony wschodniej. Na ścianie południowej znajdowało się ponadto boczne wejście, z gankiem wspartym na czterech kolumnach z porfiru[1].
Do czasów współczesnych zachowała się jedynie północna część bazyliki. Reszta przypuszczalnie zawaliła się w trakcie trzęsienia ziemi w 847 roku[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g L. Richardson jr: A New Topographical Dictionary of Ancient Rome. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 1992, s. 51-52. ISBN 0-8018-4300-6.
- ↑ a b c d e Encyclopedia of the History of Classical Archaeology. Edited by Nancy Thomson de Grummond. London: Routledge, 1996, s. 126-127. ISBN 1-884964-80-X.