Azydek ołowiu(II)
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny | Pb(N3)2 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa | 291,24 g/mol | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wygląd | bezbarwne igły[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
azide.svg){kind=small}
_01.JPG)
Azydek ołowiu(II) – nieorganiczny związek chemiczny soli ołowiu i azotowodoru o wzorze Pb(N3)2.
Występuje w postaci białego proszku lub kryształów o gęstości 4,71 g/cm³. Nie rozpuszcza się w wodzie. Jest silnie toksyczny. Po podgrzaniu stopniowo się rozkłada, a w temperaturze ok. 350 °C detonuje. Prędkość rozchodzenia się fali detonacji wynosi do 5,4 km/s. Ze względu na to, że łatwo wybucha pod wpływem bodźców mechanicznych (tarcie, uderzenie, nakłucie etc.) lub iskry elektrycznej jest używany jako inicjujący materiał wybuchowy w spłonkach i detonatorach. W stanie wilgotnym nie traci właściwości wybuchowych. Powinien być przechowywany pod wodą w gumowych pojemnikach.
W zetknięciu z miedzią w stanie wilgotnym tworzy bardzo wrażliwy i przez to niebezpieczny azydek miedzi(II).
Azydek ołowiu otrzymuje się działając ~3% roztworem wodnym azydku sodu na ~9% roztwór azotanu ołowiu(II) (w stosunku masy roztworów 1:1). W celu otrzymania niewielkich kryształków Pb(N3)2 (większe mogą wybuchnąć podczas krystalizacji) do roztworu dodaje się dekstryny. W roztworze zachodzi reakcja podwójnej wymiany:
- Pb(NO3)2 + 2NaN3 → Pb(N3)2↓ + 2NaNO3
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
- ↑ a b Pradyot Patnaik: Handbook of Inorganic Chemicals. McGraw-Hill, 2003. ISBN 0-07-049439-8.
- ↑ a b c Lead diazide, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank, Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 490539 [dostęp 2010-09-11] (niem. • ang.).
- ↑ a b Azydek ołowiu(II), [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-04-10] (ang.).
- ↑ Lead azide, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2010-09-11] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 18–19. ISBN 83-86028-01-7.