Antoni Towiański
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 60. Dywizja Piechoty, |
| Stanowiska | dowódca brygady, |
| Główne wojny i bitwy | |
Antoni Towiański, ros. Антон Иосифович Товянский – Anton Iosifowicz Towianski (ur. 4 lutego 1857 w Kownie, zm. 12 marca 1924 w Warszawie) – generał major piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kształcił się w Kownie. Ukończył Szkołę Junkrów w Czugajewie i Oficerską Szkołę Piechoty w Oranienbaumie k. Petersburga. W 1877 roku podporucznik i oficer zawodowy piechoty rosyjskiej. Po promocji wysłany na front turecki do Bułgarii. Odznaczył się w walkach i awansował. Pułkownik z 1904 roku i dowódca 128. Pułku Piechoty 60. Dywizji Piechoty, w czasie wojny rosyjsko-japońskiej[1].
W okresie I wojny światowej na stanowiskach dowódczych na froncie niemieckim: dowódca brygady, później dywizji piechoty. 11 listopada 1914 roku został awansowany na generała majora ze starszeństwem z 13 sierpnia 1914 roku. Od 21 sierpnia 1915 roku pozostawał w rezerwie oficerskiej przy Sztabie Mińskiego Okręgu Wojskowego. Od 1916 roku dowódca LXXX Brygady Pospolitego Ruszenia.
14 października 1920 roku przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika piechoty, zaliczony do Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny oraz przydzielony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień 21 Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy”[2].
Od 17 września 1920 roku pełnił tymczasowo obowiązki komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień 24 Pułku Piechoty w Opatowie. 1 grudnia 1920 roku został oddany do dyspozycja Sekcji Poboru i Uzupełnień Oddziału I Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych[3]. 19 marca 1921 roku został komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień 21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”.
Z dniem 1 października 1921 roku został przeniesiony w stały stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika, z prawem noszenia munduru[4]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[5]. Zmarł 12 marca 1924 w Warszawie[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г. s. 379 i 410 figuruje dwóch pułkowników o tym sam imieniu, nazwisku i otczestwie. Pierwszy pełnił służbę w 11 Wschodniosyberyjskim Pułku Strzelców we Władywostoku, a drugi w 9 Pułku Strzelców w Żmerynce na Ukrainie.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1920 roku, s. 1095, 1121.
- ↑ Dziennik Rozkazów Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” Nr 126 z 1 grudnia 1920 roku, pkt 5 Objęcie funkcji.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 13 sierpnia 1921 roku, s. 1287.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 maja 1930 roku, s. 153.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 339, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991.
- H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.