ANBO-V
 Samolot ANBO-V | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | |
| Typ | |
| Konstrukcja | górnopłat o konstrukcji drewnianej |
| Załoga | 2 |
| Historia | |
| Data oblotu | maj 1931 |
| Lata produkcji | 1931 |
| Wycofanie ze służby | 1940 |
| Liczba egz. | 5 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 11,35 m |
| Długość | 7,3 m |
| Powierzchnia nośna | 20,65 m² |
| Masa | |
| Własna | 510 kg |
| Startowa | 820 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 170 km/h |
| Prędkość minimalna | 70 km/h |
| Pułap | 4000 m |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Karo Aviacija | |
ANBO-V – litewski samolot szkolny z początku lat 30. XX wieku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W okresie międzywojennym na Litwie skonstruowano niewiele typów samolotów[1]. W latach 1924–1927 w Warsztatach Lotniczych w Kownie zbudowano po jednym egzemplarzu płatowców ANBO-I[a] i ANBO-II, a następnie wyprodukowano serię 9 sztuk maszyn ANBO-III[3]. Konstruktorem wszystkich typów samolotów był Antanas Gustaitis[4]. W maju 1931 roku dokonano oblotu kolejnej konstrukcji Gustaitisa, ANBO-V, który był rozwinięciem samolotu ANBO-II[5]. Jeszcze w tym samym miesiącu podjęto produkcję seryjną, budując do 31 grudnia 1931 roku pięć egzemplarzy ANBO-V (maszyny miały numery ewidencyjne 43, 46 i 49–51)[6]. Płatowce używano do szkolenia podstawowego w lotnictwie wojskowym aż do 1940 roku, kiedy to ze stanu spisano ostatnie cztery sztuki[5]. Samoloty były udane i bezpieczne: mimo intensywnej eksploatacji żaden z nich nie uległ katastrofie[5].
Ulepszoną wersją ANBO-V był skonstruowany w 1936 roku ANBO-51[7].
Opis konstrukcji i dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
ANBO-V był jednosilnikowym, dwumiejscowym górnopłatem szkolnym konstrukcji drewnianej[8]. Rozpiętość skrzydeł wynosiła 11,35 metra, a powierzchnia nośna miała wielkość 20,65 m²[8]. Długość samolotu wynosiła 7,3 metra[8]. Masa własna płatowca wynosiła 510 kg, zaś masa całkowita (startowa) 820 kg[8]. Podwozie klasyczne, stałe[8].
Napęd stanowił początkowo chłodzony powietrzem 5-cylindrowy silnik gwiazdowy Walter Vega o mocy 63 kW (85 KM)[8]. W połowie lat 30. na samolotach montowano silniejsze jednostki napędowe, takie jak Walter Venus o mocy 110 KM czy Armstrong Siddeley Genet Major (140 KM)[8]. Prędkość maksymalna wynosiła 170 km/h, zaś prędkość minimalna 70 km/h[8]. Maszyna osiągała pułap 4000 metrów[8].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Taylor 1989 ↓, s. 60.
- ↑ Rezmer 1999 ↓, s. 156.
- ↑ Rezmer 1999 ↓, s. 156–159.
- ↑ Jankiewicz i Malejko 1993 ↓, s. 64.
- ↑ a b c Rezmer 1999 ↓, s. 163.
- ↑ Rezmer 1999 ↓, s. 163, 298.
- ↑ Rezmer 1999 ↓, s. 202.
- ↑ a b c d e f g h i Rezmer 1999 ↓, s. 164.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zbigniew Jankiewicz, Julian Malejko: Samoloty i śmigłowce wojskowe – litera A. Warszawa: Bellona, 1993, seria: Encyklopedia Lotnictwa Wojskowego. Tom 2. ISBN 83-11-08229-4.
- Waldemar Rezmer: Litewskie lotnictwo wojskowe 1919–1940. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 1999. ISBN 83-231-1096-4.
- Michael J.H. Taylor (red.): Jane’s Encyclopedia of Aviation. London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-324-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sylwetka samolotu ANBO-V w serwisie «Уголок неба». airwar.ru. [dostęp 2023-06-26]. (ros.).
