4 Dywizja Strzelców Polskich (II Korpus)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1917 |
| Rozformowanie | 1918 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | płk Kopczyński |
| Działania zbrojne | |
| Bitwa pod Kaniowem | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
4 Dywizja Strzelców Polskich – wielka jednostka piechoty II Korpusu Polskiego Wojska Polskiego na Wschodzie.
Sformowana na bazie rosyjskiej 166 Dywizji Piechoty z 9 Armii w grudniu 1917 w Suczawie na Bukowinie[1]. Formowanie kontynuowano później w Sorokach w Besarabii. Weszła w skład II Korpusu Polskiego. Rozformowana razem z Korpusem 11 maja 1918.
Dowództwo dywizji[edytuj | edytuj kod]
- płk Lucjan Kopczyński
- gen. ppor. Władysław Glass (?-28.03.1918)[2]
- płk Franciszek Zieliński[3]
- ppłk Stanisław Dowoyno-Sołłohub
- kpt. Zygmunt Durski[3]
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
dowództwo
- 13 pułk strzelców
- 14 pułk strzelców
- 1 bateria artylerii haubic
Pułki początkowo składały się z jednego batalionu i liczyły ok. 100 żołnierzy. Jako uzupełnienie do dywizji wcielono bataliony 2 pułku Brygady Karpackiej (II Brygada Legionów).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 338.
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 352.
- ↑ a b Bagiński 1921 ↓, s. 358.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
- Polskie formacje wojskowe w Rosji 1914-1920 w świetle dokumentów CAW. archiwumcaw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. dostęp 23.10.2016