Grand Prix-wegrace van Duitsland 1975

Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1975
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1975
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 11 mei 1975
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
350 cc
Poleposition Vlag van Italië Giacomo Agostini
Snelste ronde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Eerste Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Tweede Vlag van Duitsland Dieter Braun
Derde Vlag van Finland Pentti Korhonen
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Walter Villa
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
Derde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Paolo Pileri
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Zweden Kent Andersson
50 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van België Julien van Zeebroeck
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Freddy Freiburghaus
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Freddy Freiburghaus
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Freddy Freiburghaus
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Josef Huber

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1975 was vierde race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1975. De race werd verreden op 11 mei 1975 op de Hockenheimring nabij Hockenheim.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 500 cc klasse had Teuvo Länsivuori als snelste getraind, maar hij had een erg slechte start. Armando Toracca (invaller bij MV Agusta voor de geblesseerde Gianfranco Bonera) was als eerste weg, maar werd al in de eerste ronde ingehaald door zijn kopman Phil Read. Toracca had ook geen antwoord op de aanvallen van Giacomo Agostini en viel in de zesde ronde zelfs uit. Tegen de verwachting in kon Read zelfs voor Agostini blijven, mogelijk omdat het in Hockenheim toch vooral op de pure snelheid van de MV Agusta aan kwam. Er ontstond een enorm gevecht om de leiding, waarbij zowel Agostini als Read soms aan de kop reden. Uiteindelijk reed Agostini een nieuwe snelste ronde en hij won vóór Read. Länsivuori had zijn slechte start toch nog redelijk goed gemaakt en werd derde.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha 46' 32" 1 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta + 3" 9 12
3 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki + 28" 3 10
4 Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha + 54" 6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Suzuki + 1' 33" 2 6
6 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha + 2' 08" 2 5
7 Vlag van Frankrijk Christian Léon König + 1 ronde 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha + 1 ronde 3
9 Vlag van Brazilië Edu Celso-Santos Yamaha + 1 ronde 2
10 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha + 1 ronde 1
11 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Suzuki + 1 ronde
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki + 1 ronde
13 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha + 1 ronde
14 Vlag van Duitsland Reinhard Hiller König + 1 ronde
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Carr Yamaha + 1 ronde
16 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha + 1 ronde
17 Vlag van Zwitserland Florian Bürki Yamaha + 1 ronde
18 Vlag van Duitsland Peter Schrötges Yamaha + 1 ronde
19 Vlag van Duitsland Edmund Czihak König + 1 ronde
20 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha + 1 ronde
21 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth Yamaha + 1 ronde
22 Vlag van Duitsland Walter Kaletsch Yamaha + 2 ronden
23 Vlag van Duitsland Egid Schwemmer Suzuki + 2 ronden
DNF Vlag van Italië Mimmo Cazzaniga Harley-Davidson
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson
DNF Vlag van Zwitserland Ruedi Keller Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Ulrich Eickmeyer König
DNF Vlag van Duitsland Horst Lahfeld König
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter McKinley Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Félix Harzenmoser Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cowie Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki
DNF Vlag van Australië Les Kenny Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Italië Armando Toracca MV Agusta verdelerkap
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Ernst Hiller König
DNF Vlag van Oostenrijk Max Wiener Rotax

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Ondanks zijn val in de 250 cc race in Hockenheim won Johnny Cecotto de 350 cc race. Dieter Braun had de beste start, maar in de tweede ronde passeerde Cecotto hem om niet meer bedreigd te worden. Víctor Palomo nam de tweede plaats zelfs over van Braun, maar werd uiteindelijk zowel door Braun als door Patrick Pons weer ingelopen. Bij het ingaan van het Motodrome remde Palomo te laat en hij nam Pons in zijn val mee. Dieter Braun, tot dat moment vierde, kreeg zo de tweede plaats in de schoot geworpen. Pentti Korhonen (Yamaha) eindigde als derde.

Uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 47' 52" 6 15
2 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha + 22" 8 12
3 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha + 1' 16" 10
4 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha + 1' 22" 2 8
5 Vlag van Zwitserland Hans Stadelmann Yamaha + 1' 22" 7 6
6 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha + 1' 24" 9 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha + 1' 25" 3 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha + 1' 30" 2 3
9 Vlag van Australië Les Kenny Yamaha + 1' 41" 8 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter McKinley Yamaha + 1' 44" 1
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha val
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Victor Palomo SMAC-Yamaha val
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Dillman Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
DNF Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha bougie
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Walter Villa startte in Duitsland bijzonder slecht. Hij was na de duwstart al op zijn machine gesprongen, maar moest er weer af om opnieuw te duwen. Toen was het hele veld al lang vertrokken. In de zesde ronde was hij echter al derde. Johnny Cecotto nam de leiding, gevolgd door Ikujiro Takaï (Yamaha). Villa passeerde in de zevende ronde Takaï en in de tiende ronde ook Cecotto. Die probeerde Villa nog wel te volgen, maar moest dat bekopen met een val in de laatste ronde. Takaï viel ook uit en zo ging de tweede plaats naar Michel Rougerie en de derde naar Víctor Palomo (Yamaha).

Uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson 47' 10" 8 15
2 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson + 47" 2 12
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo SMAC-Yamaha + 1' 04" 1 10
4 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha + 1' 04" 4 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha + 1' 16" 8 6
6 Vlag van Brazilië Edmar Ferreira Yamaha + 1' 26" 5 5
7 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha + 1' 26" 7 4
8 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha + 1' 27" 7 3
9 Vlag van Duitsland Horst Lahfeld Yamaha + 1' 41" 6 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha + 1' 42" 3 1
11 Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ
12 Vlag van Duitsland Harald Merkl Yamaha
DNF Vlag van Japan Ikujiro Takai Yamaha
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha val

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Duitsland braken Pier Paolo Bianchi en Paolo Pileri al in de trainingen alle records. Otello Buscherini kwam met een nieuwe tweecilinder Malanca naar Hockenheim en werd in de training vierde achter Kent Andersson. Bianchi leidde de race en was voor niemand te volgen, ook niet voor zijn teamgenoot Pileri, die door valpartijen enigszins uit vorm was. Pileri moest echter wereldkampioen worden en het team was net als in Oostenrijk druk met het aangeven aan Bianchi dat hij op zijn kopman moest wachten. Toen de voorsprong was opgelopen tot 7 seconden kneep Bianchi in de remmen om Pileri voorbij te laten. Ze kwamen vlak na elkaar over de finish maar hadden intussen bijna anderhalve minuut voorsprong op derde man Andersson.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli 44' 18" 9 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli + 0" 1 12
3 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha + 1' 26" 6 10
4 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha + 1' 49" 6 8
5 Vlag van Nederland Henk van Kessel Bridgestone-Yamaha[1] + 1' 59" 8 6
6 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha + 2' 08" 1 5
7 Vlag van Duitsland Gert Bender Bender + 2' 20" 5 4
8 Vlag van Duitsland Horst Seel Seel + 2' 33" 8 3
9 Vlag van Duitsland Rolf Thiele Maico + 2' 35" 8 2
10 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci + 2' 37" 7 1
DNF Vlag van Italië Otello Buscherini Malanca

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Hockenheim trainde Eugenio Lazzarini liefst 3,3 seconden sneller dan Julien van Zeebroeck en de andere concurrenten waren zelfs nog 2 seconden langzamer. Jan de Vries, nu monteur van Ángel Nieto, monteerde echter een sneller motorblok in de Van Veen-Kreidler en daarmee leidde die de race van start tot finish. Lazzarini startte slecht maar wist na twee ronden de tweede plaats van Van Zeebroeck over te nemen. Die wist hem nog enkele ronden te volgen maar moest toch tevreden zijn met de derde plaats.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Angel Nieto Van Veen-Kreidler 32' 32" 2 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci + 7" 1 12
3 Vlag van België Julien van Zeebroeck Kreidler + 23" 3 10
4 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Kreidler + 24" 0 8
5 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler + 32" 8 6
6 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler + 44" 8 5
7 Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler + 46" 3 4
8 Vlag van Nederland Jan Bruins Kreidler + 1' 28" 5 3
9 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler + 1' 36" 9 2
10 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler + 1' 53" 8 1
11 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
12 Vlag van Nederland Gerrit Strikker Kreidler
13 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Duitsland nam de combinatie van Rolf Biland/Freddy Freiburghaus vanaf de derde ronde de leiding. Biland had een monocoque-Seymaz-combinatie waarin veel autotechniek was verwerkt, maar die werd aangedreven door een Yamaha TZ 500 tweetaktmotor. Werner Schwärzel/Andreas Huber lagen eerst tweede, maar werden ingehaald door Hermann Schmid/Martial Jean-Petit-Matile. Die vielen in de tiende ronde echter uit, waardoor Schwärzel toch tweede werd. De derde plaats was voor Rolf Steinhausen/Josef Huber.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Freddy Freiburghaus Seymaz-Yamaha 46' 56" 4 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber König + 50" 5 12
3 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Josef Huber Busch-König 10
4 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch ARO-Fath 8
5 Vlag van Duitsland Herbert Haller Vlag van Duitsland Siegfried Neumann König 6
6 Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Erich Haselbeck BMW 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Boret Renwick-König 4
8 Vlag van Duitsland Heinz Thevissen Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo König 3
9 Vlag van Zwitserland Ernst Trachsel Vlag van Zwitserland Christian Graf TTM-Suzuki 2
10 Vlag van Oostenrijk Herbert Prügl Vlag van Oostenrijk Johann Kußberger König 1
DNF Hermann Schmid Martial Jean-Petit-Matile Schmid-König
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1975 		FIM wereldkampioenschap wegrace
27e seizoen (1975) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1975
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1974 		Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1976
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Duitsland_1975&oldid=67259915"