آلان اس. بوید
آلان اس. بوید | |
|---|---|
 | |
| اولین وزیر ترابری ایالات متحده آمریکا | |
| دوره مسئولیت ۱۶ ژانویه ۱۹۶۷ – ۲۰ ژانویه ۱۹۶۹ | |
| رئیس‌جمهور | لیندون بی. جانسون |
| پس از | تأسیس منصب |
| پیش از | John Volpe |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | ۲۰ ژوئیهٔ ۱۹۲۲ جکسون‌ویل، فلوریدا، U.S. |
| درگذشته | ۱۸ اکتبر ۲۰۲۰ (۹۸ سال) سیاتل، واشینگتن، U.S. |
| حزب سیاسی | دموکرات |
| همسر(ان) | Flavil Townsend (ا. ۱۹۴۳–۲۰۰۷) |
| فرزندان | مارک |
| تحصیلات | دانشگاه فلوریدا (BA) دانشگاه ویرجینیا (LLB) |
| خدمات نظامی | |
| وفاداری |  ایالات متحده آمریکا |
| خدمت/شاخه |  ارتش ایالات متحده آمریکا |
| یگان |  نیروهای هوایی ایالات متحده |
| جنگ‌ها/عملیات | جنگ جهانی دوم |
آلن استیفنسن بوید (Alan Stephenson Boyd) (۲۰ ژوئیه۱۹۲۲–۱۸ اکتبر ۲۰۲۰)، وکیل و مسئول اجرایی حمل و نقل بود که چندین شرکت بزرگ را رهبری کرد و در سمت‌های مختلف حمل و نقل به دولت ایالات متحده خدمت کرد. وی نخستین وزیر حمل و نقل ایالات متحده بود که توسط لیندون جانسون در این سمت منصوب شده بود. علاوه براین، در سمت‌های اجرائی ادارهٔ هوانوردی غیرنظامی و وزارت بازرگانی ایالات متحده خدمت کرد و رئیس شرکت راه‌آهن امترک بود.
اوایل زندگی و آموزش[ویرایش]
بوید در ۲۰ ژوئیه سال ۱۹۲۲ در شهر جکسون‌ویل ایالت فلوریدا در خانوادهٔ کلرینس و الیزابت (استیفنسن) متولد شد. جان استیفنسن، تولیدکننده ماشین و کسی‌که نخستین تراموای یا اتوبوس برقی شهری را اختراع و به ثبت رساند، پدربزرگ مادری بوید بود. زمانی‌که بوید دوازده ساله بود پدرش فوت نمود. در سال ۱۹۳۹ از دبیرستان مک‌کلنی-گلن فارغ شد و به آموزش در دانشگاه فلوریدا ادامه داد. اما در اخیر سال دوم تحصیلی دانشگاه را ترک کرد. متعاقب ترک دانشگاه در سال ۱۹۴۲ به نیروهای هوایی ارتش ایالات متحده پیوست و تا پایان جنگ دوم جهانی در آنجا ماند.[۱]
بوید در ۳ آوریل سال ۱۹۴۳ با فلاویل جونیتا تاونسیند آموزگار دبیرستان، عروسی کرد. آن‌ها جمعاً یک پسر بنام (مارک) داشتند. بوید پس از ترک خدمت در سال ۱۹۴۵، به کالج برگشت و در سال ۱۹۴۸ مدرک کارشناسی حقوق را از دانشکدهٔ حقوق دانشگاه ویرجینیا بدست آورد.[۲]
حرفه[ویرایش]
وظایف اولیه[ویرایش]
بوید در فلوریدا وکالت کرد و مأمور بررسی مقررات صنعت ترابری یا حمل و نقل بود. در سال ۱۹۵۹ توسط دوایت آیزنهاور در اداره هوانوردی غیرنظامی منصوب شد. توسط جان اف کنیدی به ریاست این اداره ارتقا یافت. دوید با استانداردسازی کاهش کرایه سفر و تصویب یارانه‌های دولتی به‌منظور تشویق خدمات خطوط هوایی برای شهرهای کوچک، به صنعت خطوط هوایی کمک کرد. در سال ۱۹۶۵ توسط لیندون جانسون، معاون وزارتخانهٔ بازرگانی برای حمل و نقل منصوب شد. زمانی‌که از کاهش محدودیت‌های دولتی در صنعت دریایی حمایت کرد و پس از محکوم نمودن استخدام کارمندان اضافی خط آهن، مورد تنفر رهبران کارگر قرار گرفت. بوید عضوی از کمیته یی بود که برای ایجاد وزارت ترابری یا حمل و نقل ایالات متحده لابی‌گری می‌کرد و تعداد زیادی از سازمان‌های دولتی مرتبط با صنعت ترابری یا حمل و نقل را دور هم جمع کرد.[۳]
وزیر حمل و نقل[ویرایش]
بوید در ماه نوامبر سال ۱۹۶۶ نخستین وزیر حمل و نقل شد. او در این مقام در بسیاری از نواحی از جمله در فرودگاه، سیستم کنترل ترافیک هوایی، مصونیت خودرو، آموزش رانندگی، می‌خوارگی یا اعتیاد به الکل و پروژهٔ زیباسازی شاهراه (پروژهٔ شخصی بانوی نخست لیدی برد جانسون)، کار کرد. یکی از منابع قدرت بوید کنترل بر بودجهٔ شاهراه‌های بین‌الایالتی بود. تلاش وی برای تقویت خدمات قطار مسافربری به ناکامی انجامید.[۴]
پس از این که ریچارد نیکسون در ژانویه سال ۱۹۶۹ رئیس‌جمهور ایالات متحده شد، بوید وزارت حمل و نقل را رها کرد تا رئیس راه‌آهن مرکزی ایلینوی شود، سمتی که از سال ۱۹۶۹ تا سال ۱۹۷۲ آن را به عهده داشت.[۵] دولت فدرال در مورد تضاد منافع احتمالی بوید در این سمت تحقیقات انجام داد، زیرا راه‌آهن مذکور قبل از استعفای بوید از این وزرات کمک دریافت کرده بود، اما در اثر تحقیقات هیچ نوع خلاف کاری پیدا نشد. بوید سپس الی ۲۰ ژوئن سال ۱۹۸۲ رئیس امترک[۶][۷] و رئیس شرکت صنایع ایرباس بود. در سال ۱۹۹۴ رئیس شرکت وارنر بلو و ماهان، شرکت مشورتی مستقر در واشینگتن DC که بالای سرمایه‌گذاری‌های جدید فناوری کار می‌کند، شد.[۸][۹]
اواخر زندگی و مرگ[ویرایش]
پس از این که بوید بازنشسته شد، او و همسرش به سیاتل رفتند.[۱۰] بوید در ازای کمک‌هایش به هوانوردی تجاری در سال ۱۹۹۴ به دریافت جایزهٔ تونی جانس مفتخر گردید. او هم چنان جایزهٔ سال ۲۰۰۹ فیلیپ چی. کلس را به‌خاطر یک عمر دستاورد، از روزنامهٔ هفتهٔ هوانوردی و فناوری فضائی دریافت کرد. در این تقدیرنامهٔ رسمی چنین آمده‌است: «.. به خاطر خدمات دائمی اش به هوانوردی از جمله شکل‌دادن به سیاست در ایالات متحده».[۱۱]
بوید در ماه اوت سال ۲۰۱۶ زندگی‌نامهٔ خود را تحت عنوان افتخار بزرگ: زندگی من حمل و نقل قرن بیستم را شکل می‌دهد، منتشر کرد.[۱۲]
بوید در ۱۸ اکتبر سال ۲۰۲۰ در خانهٔ سالمندان در راونا در شهر سیاتل درگذشت. وی ۹۸ ساله بود و در پنج سال اخیر زندگی از ناحیهٔ ضعف بینایی رنج می‌برد.
منابع[ویرایش]
- ↑ McFadden, Robert D. (October 19, 2020). "Alan S. Boyd, Nation's First Transportation Chief, Dies at 98". The New York Times. Retrieved October 19, 2020.
- ↑ Sobel, Robert (1990). Biographical Directory of the United States Executive Branch, 1774–1989. Greenwood Publishing Group. p. 37. ISBN 978-0-313-26593-8.
- ↑ "Alan S. Boyd (1967–1969)". Miller Center of Public Affairs. University of Virginia. October 4, 2016. Retrieved October 19, 2020.
- ↑ Knight, Jerry (February 20, 1981). "Amtrak Asks More Aid Than Reagan Proposes". The Washington Post. Retrieved October 19, 2020.
- ↑ Stover, John F. "The Management of the Illinois Central Railroad in the 20th Century" (PDF). Retrieved February 9, 2006.
- ↑ "Ax for Amtrak". Time. March 19, 1979. Archived from the original on October 13, 2007. Retrieved August 16, 2007.
- ↑ "Today in Florida History for January". Archived from the original on July 22, 2007. Retrieved August 16, 2007.
- ↑ "Alan Boyd". National Academy of Public Administration. Retrieved October 19, 2020.
- ↑ "Appointments – Companies". The Washington Post. March 7, 1994. Retrieved October 19, 2020.
- ↑ Apgar, Fred (January 19, 2012). "Distinguished veteran and public servant addresses VFW Post". Edmonds Beacon. Retrieved October 19, 2020.
- ↑ Aviation Week & Space Technology January 12, 2009, "Laureates 2009", p. 57
- ↑ A Great Honor: My Life Shaping 20th Century Transportation. August 6, 2016.
