Bulutsu hipotezi
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Bulutsu hipotezi, Güneş Sistemi'nin oluşumu ve evrimini (yanı sıra diğer gezegen sistemlerinin) açıklamak için kozmogoni alanında en yaygın kabul gören modeldir. İlk olarak 1734 yılında Emanuel Swedenborg tarafından öne sürülmüştür.[1] Swedenborg'un çalışmalarını bilen Immanuel Kant 1755 yılında bu teoriyi daha da geliştirmiştir. Bulutsuların yavaşça döndüğünü, kütleçekim nedeniyle aşama aşama düzleşip, içeri çöktüğünü ve sonuçta da gezegen oluşumu denen bir süreçten geçerek yıldız ve gezegenlerin oluştuğunu öne sürmüştür. Benzer bir model de 1796 yılında Pierre-Simon Laplace tarafından şekillendirilmiştir. Bunlar evrenbilimin ilk teorilerinden sayılır.
Önceleri bu teori Güneş Sistemi için geçerli olarak görülse de teorisyenler bu gezegen sistemleri oluşumu sürecinin evrenin tamamında oluştuğuna inanmaktadırlar. Samanyolu Galaksisi'nde yaklaşık 250 gezegenin varlığı tespit edilmiştir.
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
- Asteroit kuşağı
- Güneş Sistemi'nin oluşumu ve evrimi hipotezleri tarihi
- Kuyruklu yıldız
- Kuiper Kuşağı
- Oort bulutu
- Ön gezegen diski
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Swedenborg, Emanuel. 1734, (Principia) Latin: Opera Philosophica et Mineralia (English: Philosophical and Mineralogical Works), (Principia, Volume I)
 | Astronomi ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. |