Kulak içi kulaklık
Vikipedi, özgür ansiklopedi
"Kulak içi kulaklıklar" (fişler, kulak monitörleri veya IEM'ler), kulakiçi kulağa benzeyen kulaklıklardır. Kanal içi kulaklıklar kulak kanalına belli bir derinlikte girer ve kulağı tamamen takarak dış seslerden iyi bir ses yalıtımı sağlar. Bu çözüm, müzisyenlerin sahnede kullandıkları işitme cihazlarından ve kulaklık monitörlerinden ödünç alınmıştır.[1] İlk kez böyle bir yapı 1895'te Thomas Edison tarafından Kinettophone adlı bir cihazın sesini dinlemek için kullanıldı.
Müzisyenler, ses mühendisliği ve müzik tutkunları (odyofil) tarafından müzik dinlemek ya da canlı performans (konser) ya da kayıt stüdyosu karışımı için kişisel bir vokal karışımı ve sahne enstrümantasyonu duymak için kullanılır. Genellikle bir kişinin kulaklarına rahatlık ve ortam ortamından yüksek düzeyde gürültü azaltma sağlamak için özel olarak donatılmıştır. Canlı müzik performansında bir araç olarak kökenleri 1980'lerin ortalarına kadar izlenebilir.[2]
Kulak içi kulaklıklar ve takılabilir kulaklıklar arasındaki temel fark, “fişlerin” kulak kanalını kapatmasıdır, bu nedenle ses titreşimleri atmosferden izole edilmiş bir hava kolonu üzerinden iletilir. Bu, zarın salınımının genliğini art arda azaltmanıza ve ayrıca frekans aralığını önemli ölçüde genişletmenize olanak sağlar.[3]
Bazen kulak içi kulaklıkların tasarımı, normal kulak uçlarına dayanarak, kulak yastıkları sızdırmazlığını da sağlar. Bu, kulak kulağının değil, kulak kepçesinin iç hacminin kullanılması nedeniyle kulaklıkların kullanışlı ses seviyesini artırmanıza olanak tanır.
Kanal içi kulaklıklar hafiftir, bu nedenle taşınabilir ortam oynatıcılarla eşlendiklerinde kullanımları çok kolaydır. Kulaklıkların dezavantajlarından biri, üst frekans aralığının biraz sınırlı aktarımıdır.
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 7 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Nisan 2019.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 7 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Nisan 2019.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 28 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Nisan 2019.