Hocazade Mesud Efendi

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Hocazade Mesud Efendi
DoğumAydın
Ölüm1656
Bursa
Meslekşeyhülislam, kadı, müderris
Yerine geldiğiMemikzade Mustafa Efendi
Yerine gelenHanefi Mehmet Efendi

Hocazade Mesud Efendi, (ö. Bursa, 1656) Osmanlı şeyhülislamı.[1]

Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Aydınlı Mustafa Efendi'nin oğludur. İlk eğitimini babasından aldı ve sonrasında medrese eğitimine devam etti. Edirne Beyazıt Medresesi, Eyüp Medresesi ve Süleymaniye Medresesi'nde müderrislik yaptı. Daha sonra Halep, Galata, Bursa kadılıklarında bulundu. Bursa'da kadı iken kanuna aykırı iş yaptığından dolayı vazifesinden alındı ve sonrasında Yenice-i Karasu, Gümülcine kazalarında vazife verildi. Bir müddet sonra Anadolu ve Rumeli kazaskerliği görevlerine getirildi. Bu sırada Valide Turhan Sultan'ın takdirini kazandı. Bu gücünü devlet işlerine karışarak, tayin ve azillere müdahale ederek kullanmaya başladı ve bu durum bazı önde gelen ulemanın ve devlet adamlarının tepkisini çekti.
Şeyhülislam Memikzade Mustafa Efendi'nin aleyhinde faaliyette bulunarak şeyhülislamlık makamına geçti. Dört aylık şeyhülislamlık görevi devlet işlerine müdahalesi, tayin ve azilleri kendi kontrolü altında tutma ihtirası sebebiyle sıkıntılı geçti. Nihayet hakkında çıkan dedikodular neticesinde azledildi ve Diyarbakır kadılığına atandı. Diyarbarkır'a gitmek üzereyken devlete karşı adam topladığını iddia eden Bursa kadısı tarafından saraya şikayet edildi ve hakkında idam kararı verildi. 1656 senesinde Bursa'da idam edildi ve Pınarbaşı Mezarlığı'na gömüldü. İdam edilen üç şeyhülislamdan birisi olduğu için kaynaklarda ''şehid'' unvanıyla da anılır.[2]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ "Hocazâde Mesud Efendi kimdir? Hayatı ve eserleri hakkında bilgi". KimdirHayatıEserleri. 17 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Şubat 2015. 
  2. ^ TDV İslam Ansiklopedisi, cilt: 29, sayfa: 345
Önce gelen:
Memikzade Mustafa Efendi
Osmanlı Şeyhülislamı
1656
Sonra gelen:
Hanefi Mehmed Efendi