Alistair MacLeod

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Alistair MacLeod
Doğum20 Temmuz 1936
North Battleford, Saskatchewan, Kanada
Ölüm20 Nisan 2014
Windsor, Kanada
MeslekYazar, akademisyen
VatandaşlıkKanadalı
Alma materNotre Dame Ünivesitesi, New Brunswick Üniversitesi, St. Francis Xavier Üniversitesi, Nova Scotia Teachers College
TürRoman  • Deneme  • Kısa Öykü
Önemli eserNo Great Mischief
Önemli ödülleriKanada Nişanı Sahibi, PEN/Malamud Ödüllü, Kanada Kraliyet Cemiyeti Üyesi
Etkin yılları1968–2014
Evlilik
Anita McLellan (e. 1971)
Çocuklar7 ; Alexander MacLeod

Alistair MacLeod, OC FRSC (d. 20 Temmuz 1936 – ö. 20 Nisan 2014) Kanadalı bir akademisyen, roman ve kısa öykü yazarıydı. Onun güçlü ve dokunaklı öyküleri, Cape Breton Adası'nın engebeli manzarasının güzelliğini ve ada sakinlerinin çoğunun, atalarının hatıralarının peşini bırakmayan ve geçmişle bugünü uzlaştırmaya çalışan İskoç göçmenlerin torunlarının dirençli karakterini canlı bir şekilde çağrıştırıyor.[1] MacLeod, hassas sözel anlatımı, lirik yoğunluğu ve kökleri sözlü bir geleneğe dayanan basit, doğrudan bir dil kullanması nedeniyle övgüyle karşılandı.[2][3]

Kısa öykü ustası olarak bilinmesine karşın, MacLeod'un 1999 tarihli No Great Mischief adlı romanı Atlantik Kanada'nın tüm zamanların en iyi kitabı seçildi.[4] Roman aynı zamanda 2001 Uluslararası Dublin Edebiyat Ödülü de dahil olmak üzere pek çok edebiyat ödülü kazandı.

2000 yılında, MacLeod'un iki kısa öykü kitabı, The Lost Salt Gift of Blood(Kanın Kayıp Tuz Hediyesi) (1976) ve As Birds Bring Forth the Sun and Other Stories (Kuşlar Güneşi öne çıkarırken ve Diğer Hikayeler) (1986), Island: The Collected Stories (Ada: Derlenmiş Öyküler) adlı ciltte yeniden yayımlandı. MacLeod kurgu yazmayı akordeon çalmaya benzetirdi. "Böyle çaldığımda" diye açıklardı, "bir romana dönüşüyor ve bu şekilde tuşa bastığımda ise derin bir kısa öyküye dönüşüyor."[5]

MacLeod, Windsor Üniversitesi'nde otuz yılı aşkın bir süre boyunca İngilizce ve yaratıcı yazarlık dersleri verdi, ancak her yaz yazılarının çoğunu yazdığı MacLeod Çiftliği'ndeki Cape Breton kulübesine geri dönerdi.[6][7] Editör Irene Guilford, MacLeod'un çalışmaları üzerine yazdığı makalelerden oluşan bir kitabın girişinde şu sonuca vardı: "Alistair MacLeod'un doğum yeri Kanada'dır, duygusal merkezi Cape Breton'dur, mirası İskoçça dilinde, ancak yazıları dünyaya aittir."[8]

Erken dönemi ve eğitim[değiştir | kaynağı değiştir]

MacLeod'un İskoç ataları 1790'larda Eigg Adası'ndan Cumberland County, Nova Scotia'ya göç etmişler. Tarım arazilerini kiraladıkları anlaşılan Fundy Körfezi'ndeki Cape d'Or'a yerleşmişler. 1808 yılında ebeveynler, Inverness Country'de kendi arazilerini ekebileceklerini duyduktan sonra yedi kızı ve iki oğluyla birlikte Cape d'Or Cape Breton'dan Inverness County'ye 362 kilometre boyunca yürümüşler. MacLeod'un bizzat yazdığı yolculukla ilgili bir kayıtta, ailenin altı inek ve bir attan oluşan mülklerini de yanlarında götürdüğü belirtilmiştir. O zamanlar sayıca çok az yol güzergahı bulunduğunu, bu nedenle büyük-büyük-büyük-büyükanne ve büyükbabasının kıyı şeridini takip etmiş olduklarını ekliyor.[9]

MacLeod, Kuzey Battleford, Saskatchewan'da doğdu. Ana dili Kanada Galcesi olan ebeveynleri, Büyük Buhran sırasında Cape Breton'dan Saskatchewan'a, çiftlik evine göç etmişlerdi.[10][11] Aile, MacLeod beş yaşındayken Edmonton'a ve ardından babasının kömür madencisi olarak çalıştığı Alberta'nın Mercoal kasabasına taşındı.[10] Ancak MacLeod'lar vatan hasreti çekiyordu ve Alistair 10 yaşındayken Cape Breton'a ve büyük büyükbabasının 1860'larda inşa ettiği Inverness County, Dunvegan'daki çiftlik evine geri döndüler.[12][13]

MacLeod okula gitmekten keyif alıyordu ve görünüşe göre gayet başarılıydı.[14] Bir CBC Radyosu muhabirine, öğrenci olarak okumayı ve yazmayı sevdiğini söylemiş ve şunu eklemişti: "Ben on ikinci sınıfta İngilizce alanında ödül kazanan türden bir insandım."[15] 1954 yılında liseden mezun olduktan sonra MacLeod, Edmonton'a taşındı ve burada bir yıl boyunca atlı bir vagonla süt dağıtıcılığı yaptı.[10]

1956 yılında MacLeod, Truro'daki Nova Scotia Öğretmen Koleji'ne katılarak eğitimine devam etti ve ardından Cape Breton'un batı kıyısındaki Port Hood Adası'nda bir yıl boyunca bir okulda öğretmenlik yaptı.[13][16] Üniversite eğitimini finanse etmek için yaz aylarında Britanya Kolumbiyası'ndaki, Kuzeybatı Toprakları'ndaki madenlerde ve Ontario'nun kuzeyindeki uranyum madenlerinde sondaj ve patlatma işlerinde çalıştı.[14] Bir dönem Vancouver Adası'ndaki bir ağaç kesme kampında da çalıştı ve sıralamalarda hızla yükseldi çünkü fiziksel olarak en uzun ağaçlara tırmanabiliyor ve kabloları ağaç tepelerine çıkarabiliyordu.[15]

MacLeod, 1957 ile 1960 yılları arasında St. Francis Xavier Üniversitesi'nde lisans ve Eğitim Fakültesi lisans derecelerini aldı.[16] Daha sonra 1961'de New Brunswick Üniversitesi'nden yüksek lisans derecesini aldı.[17] Indiana'daki Notre Dame Üniversitesi'nde doktora eğitimi almaya karar verdi çünkü Frank O'Malley orada yaratıcı yazarlık dersleri veriyordu.[14] MacLeod, diğer yazarların çalışmalarını analiz etmeye alışkın olduğunu ancak kendisinin yazmaya başlamak istediğini söyledi. Eğer bu kadar "yaratıcı ve yenilikçi bir üniversiteye" gitmemiş olsaydı, bunun olmayacağını da sözlerine ekledi.[15]

Doktora tezini hayran olduğu İngiliz romancı Thomas Hardy üzerine yazdı. Yıllar sonra bir röportöre "Thomas Hardy'nin romanlarının genellikle dış mekanlarda yaşayan ve doğanın güçlerinden büyük ölçüde etkilenen insanlarla ilgili olması fikri özellikle hoşuma gitmişti" dedi.[14] MacLeod, 1968 yılında The Boat'u The Massachusetts Review'da yayımladığı yıl doktora derecesini aldı.[16] Hikâye, Andre Dubus, Bernard Malamud, Joyce Carol Oates ve Isaac Bashevis Singer'ın hikâyeleriyle birlikte The Best American Short Stories( En iyi Amerikalı Kısa Öyküler) derlemesinin 1969 yılı baskısında yer aldı.[18]

Akademik kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir]

19. yüzyıl İngiliz edebiyatı uzmanı olan MacLeod, 1969'da Windsor Üniversitesi'nde otuz yılı aşkın bir süre İngilizce ve yaratıcı yazarlık eğitimi görevini kabul etmeden önce Indiana Üniversitesi'nde otuz yıl boyunca İngilizce öğretmenliği yaptı.[17][18] Ölümünden sonra öğrenci gazetesinde yayınlanan bir haberde onu "kendini işine adamış bir profesör, cana yakın bir meslektaş ve genç, yerel yazarlar için bir ilham kaynağı" olarak tanımlıyordu. Üniversitedeki meslektaşlarından biri olan Marty Gervais'tan yapılan bir alıntı üzerine, MacLeod'un darmadağın ofisinin kapısının her zaman öğrencilere, öğretim üyelerine ve hatta halka açık olduğunu belirtildi. Gervais, "İyi bir yazar ya da kötü bir yazar olmanızın bir önemi yoktu; sizinle konuşmaya açıktı, çalışmalarınızı okurdu, size karşı dürüst olurdu ve aynı zamanda cesaret verirdi" diye ekledi. "Hikâyelerle ilgili saatlerde konuşbilirdi... ama aynı zamanda iyi bir dinleyiciydi."[19]

MacLeod üniversitedeki ofisinde, 2013

Windsor Üniversitesi'nde yaratıcı yazarlık eğitimi alan Alan Cumyn, MacLeod'u dili ve metaforu, karakter ve çatışmayı, anlatı yapısı ve biçimi gibi iyi yazı yazmanın temellerine büyük önem veren bir öğretmen olarak anmaktadır. Alan Cumyn, MacLeod'un öğrenci çalışmalarını dikkatle okuduğunu ve eleştirilerine her zaman bir öykünün zayıf yönlerine yönelmeden önce en iyi yanlarına işaret ederek başladığını yazdı. Cumyn: "Sonunda," diye yazdı, "hikaye perişan görünebilir, ancak yetenekli öğretmenlerin ve editörlerin sahip olduğu tuhaf ve ilham verici tarzları sayesinde, sorunlar ve talimatlar çok daha net hale getirilirdi ve çoğumuz işimiz konusunda başladığımızdan daha özgüvenli ve coşkulu hissederdik."[20]

Toronto'da yoğun bir yazma atölyesine katılan başka bir öğrenci, bir öğrencinin yazdığı hikâyeyle ilgili MacLeod'u rahatsız eden bir şey olursa basitçe "Bununla ilgili bir sorum var ama büyük bir soru değil" dediğini yazdı. Göze çarpan bir tutarsızlık fark ederse MacLeod şöyle derdi: "Bazı kelimeler ve ifadeler beni tedirgin ediyor." Bir öğrenci iyi bir kısa öykünün ne kadar uzun olması gerektiğini sorduğunda, "MacLeod ellerini kavuşturur ve sanki dua ediyormuş gibi tavana doğru bakardı, sonra lirik bir Cape Breton aksanıyla yanıt verirdi. 'Peki o zaman. Peki o zaman. Hikayeni olduğu gibi adeta bir ip parçası kadar uzun yaz, gayet iyi bir sonuç verecektir.'"[21]

MacLeod, üniversite görevlerinin yaratıcı yazarlığa çok az zaman bıraktığını fark etmişti. Bir radyo muhabirine şunları söylemişti: "Bir keresinde tüm kağıtları kontrol ediyordum ve bütün 'onun', 'onu', 'o' kelimelerini daire içine alıyordum " dedi, "Belki de bu yaptığım işin hayatımda yapmam gereken en değerli şey olmadığını düşünmeye başlamıştım ve bu yüzden dedim ki...Yaratıcılığımı ya da hayal gücümü kullanabileceğim bir şekilde her gün, günde iki saat yazı yazmaya çalışacağım." Ancak deney başarısız olmuştu çünkü MacLeod her günün sonunda akademik çalışmalarından dolayı iyi hikâyeler üretemeyecek kadar bitkin düştüğünü fark etti.[22] Bu nedenle yazılarının çoğunu, ailesinin Cape Breton'daki Dunvegan'daki MacLeod Çiftliği'nde yaşadığı yaz tatillerinde yazdı. Sabahlarını orada "Batıya, Prens Edward Adası'na bakan uçurumun tepesindeki bir kulübede yazarak" geçirirdi.[16]

Yayınlanmış çalışmaları ve yöntemleri[değiştir | kaynağı değiştir]

MacLeod yaşamı boyunca yalnızca bir roman ve 20'den az kısa öykü yayınladı. El yazısıyla yazarken, tam olarak doğru kelimeler olduğunu hissettiği şeyi bulana kadar cümlelerini yavaş yavaş geliştirmeye çalışırdı.[14] Bir keresinde bir röportöre "Her seferinde tek bir cümle yazıyorum ve sonra bunu yüksek sesle okuyorum" demişti.[14]

Sanırım "hikaye"nin okuryazarlıktan çok daha eski olduğunun; Çünkü okuma yazma bilmeyen her türden insanın da hikayeler anlatabileceğinin farkına varmalıyız, değil mi? Ama bence bir yazar olarak... Hikâyeyi yazmaktan çok, hikâyeyi anlatıyormuşum izlenimi vermeyi seviyorum.
– Alistair MacLeod[23]

Cape Breton yazarlarından Frank Macdonald, MacLeod'u mükemmeliyetçi olarak tanımladı. Macdonald, "McLeod öykünün hazır olduğuna ikna olana kadar bir öyküsü serbest bırakmaz" dedi. MacLeod'un asla bir hikâyeyi yeniden yazmadığını da ekledi. "Bir cümle yazdı, sonra bekledi, anca o zaman başka bir cümle yazdı."[24] 2011' yılında bir CBC Radyosu röportajı sırasında MacLeod, çalışmalarını nasıl şekillendirdiğinden bahsetti. Bir hikâyenin yarısında hikâyenin son cümlesini yazabileceğini açıkladı. "Bu durumu okuyucuya söyleyeceğim son şey olarak düşünüyorum" dedi. "Son cümleyi yazıyorum ve o son cümle hikayedeki yolculuğumun geri kalanında bir deniz feneri görevi görüyor."[25]

MacLeod'un yayınlanmış eserleri arasında 1976 tarihli kısa öykü koleksiyonu The Lost Salt Gift of Blood ve 1986 tarihli As Birds Bring Forth the Sun and Other Stories öyküsü yer alıyor.[6] Bu iki ciltteki 14 hikâye Island: The Collected Short Stories of Alistair MacLeod'da yer alıyor.[6] İki yeni hikâyenin de yer aldığı kitap, başarılı ilk romanı No Great Mischief'in yayımlanmasından bir yıl sonra, 2000 yılında yayımlandı.[6] Usta bir kısa öykü yazarı olarak neden aniden romana döndüğü sorulduğunda MacLeod gülümsedi ve şu cevabı verdi: "Yaptığım hiçbir şey ani değil. Sanırım sadece daha fazla alan istedim. Halkımın binebileceği bir Volkswagen yerine bir otobüse ihtiyacım vardı. "[26]

2004 yılında MacLeod, "To Everything There Is a Season'' (Her Şeyin Bir Mevsimi Var) adlı öyküsünün resimli bir baskısını yeni başlığıyla birlikte yayınladı: "A Cape Breton Christmas Story'' (Bir Cape Breton Noel Hikayesi).[6]

2012 yılı Ekim ayında, Vancouver Yazarlar Festivali'nin 25. yıldönümünü kutlamak için Vancouver Yazarlar Festivali'nin aracılık ettiği hikaye olan Remembrance öyküsü basıldı ve risale olarak satıldı.[27][28]

MacLeod'un kitapları 17 dile çevrilmiştir.[29]

Eleştirel Yaklaşımlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Kısa Öyküleri[değiştir | kaynağı değiştir]

MacLeod'un kısa öyküleri, özellikle Kanadalı eleştirmenlerden büyük beğeni topladı. Örneğin Frances Itani, Island hakkındaki incelemesinde, madenciler, balıkçılar ve Cape Breton'a gelen İskoçyalılar hakkında derlenen hikayelerden oluşan bu kitabı "tek kelimeyle büyüleyici" olarak nitelendiriyor. Ayrıca, Frances Itani hikâyeleri duygusal etkileri nedeniyle övüyor. "Hikâyelerini ister ilk kez, ister sekizinci kez okuyor olun, sizi meraklandıracak,sizi ağlatacaklar. Yazım kalitesi dünyanın en iyileriyle eşleşiyor." Itani, MacLeod'un yayınlanan ilk öyküsü (1968) olan "The Boat"u Kanada edebiyatının muhtemelen en etkileyici ve güçlü öyküsü olarak tanımlıyor. Ona göre tüm hikayeler usta bir zanaatkarın iş başında olduğunu gösteriyor. "Her hikaye ustalıkla ilerliyor. İç ritim o kadar mükemmel ki, hikayeler kendiliğinden gelişiyormuş gibi görünüyor. Hiçbir hile yok; görünür veya zorlama şekilde yapılan bir planlama veya senaryo yok. Olaylar, hayatın kendisi gibi öngörülemez bir şekilde gelişiyor."[2] Deneme yazarı Joshua Bodwell, MacLeod'u ilk çocuğunun doğumundan birkaç ay önce Cape Breton'a yaptığı seyahat sırasında keşfettiğini ve daha sonra, kızının onuncu doğum gününe yakın zamanda "McLeod'un The Great Salt Gift of Alistair"ın 'The Boat' adlı hikayesini kızına okuduğunu yazdı.[30]

İngiliz edebiyat eleştirmeni James Wood ise Island'daki öykülerin çoğunda gördüğü şeyi "belirli bir sadelik, hatta duygusallık " olarak eleştirdi. Ayrıca öykülerin bazılarını aşırı melodramatik buldu ve şunları ekledi: "MacLeod'un öykülerinden birçoğu duygusal tür tablosu niteliğindedir ve karakterin karmaşıklığının tipik bir şekilde ölmesine izin verme istekliliğini sergiler. Erkekler beyaz saçlı ve sessizdir, kadınlar ise siyah saçlı ve kenkin dillidirler." Wood, MacLeod'un yazar statüsünü itiraf etmesine rağmen MacLeod'un bazı kusurlarına dikkat çekti. "MacLeod seçkin bir yazar, ancak güçlü yönleri zayıf yönlerinden ayırd edileme:. Onun duygusallığını üreten samimiyet aynı zamanda eserlerini zarifçe serpilmiş bir sadelik ile karıştırmaktadır." Wood, "The Tunning of Perfection'' (Mükemmellik Ahengi) adlı hikayeyi "duygusallıktan tamamen yoksun" olması nedeniyle ayrı bir yerde tutmaktadır. James Wood, MacLeod'un geçmişi hassas bir şekilde geri getirerek çoğu çağdaş Kuzey Amerika kurgusuna kıyasla daha farklı bir zarafet elde ettiğini yazıyor. James Wood, bu hikâyede MacLeod'un "yalnızca kendisi gibi olduğunu, kışkırtıcı derecede tekil ve nadir, adeta bir zenginlik adası haline geldiği" sonucuna varıyor.[31]

MacLeod'un 1999 tarihli romanı No Great Mischief, kızıl saçlı ve kara gözlü MacDonald ailesinin, İskoçya'dan Cape Breton'a yerleşmek için ayrıldıkları 1779 yılından yakın zamanlarımıza kadar olan hikâyesini anlatıyor. 2001 yılında MacLeod'a Uluslararası IMPAC Dublin Edebiyat Ödülü'nü veren jüri, romanı "ailelerin ve bizi onlara bağlayan bağların hikayesi" olarak tanımladı. Bu aynı zamanda bir sürgünün ve bizi birbirimize bağlayan bağların hikâyesi olmakla beraber nesiller sonra atalarımızın geldiği toprakların hikâyesidir." Jüri, MacLeod'un yazılarının niteliğinin yakında 'MacLeod' adını herkesin bildiği bir kelime haline geleceğini tahmin etti. "Cape Breton'un müziği bu kitap boyunca , sırayla neşeli ve hüzünlü ama her zaman unutulmaz şekilde çınlamakta. Her kelimenin mükemmellikle yerleştirildiği hipnotik, görkemli bir düzyazıyla yazılan 'No Great Mischief'te aynı unutulmaz etkiye sahip ve usta yazarın bu yazıyı yazmasının neden on yıldan fazla sürdüğünü kanıtlıyor."[32]

MacLeod çalışmalarından bir bölüm okurken

Bu gözlemler birçok eleştirmen tarafından da tekrarlandı. Örneğin, The New York Times'da Thomas Mallon kitabın lirizmine övgüler düzdü ve ekledi: "MacLeod'un Cape Breton dünyası – İskoç balıkçılarıyla ve yerinden edilmiş mirasçılarıyla, madencileriyle ve çalışan genç kesimle birlikte, ülkenin geri kalanına kederli bir şekilde betimlendi – bu haliyle de kendi kütüphanemin kalıcı bir parçası haline geldi." Mallon'un temel eleştirisi, romanın bazı bölümlerinin MacLeod'un kısa kurgusundaki ustalığından yoksun, beceriksiz şekilde ortaya çıkmasıydı. Ancak, Thomas Mallon, MacLeod'un tüm çalışmalarının yakında ABD'de yayınlanacağını ve Amerikalı okuyuculara "hayal güçlerinin açık bir kader gibi ele geçirebilecekleri yeni bir ülke" sunacağını belirterek sözlerini bitirdi.[33]

İngiliz gazetesi The Observer'da Stephanie Merritt, No Great Mischief'in ilk yayınlandığında eleştirmenlerden "mutlak övgü" aldığını belirtti. Ciltsiz baskıya ilişkin incelemesinde is Stephanie Merritt şu sonuca vardı: "Şiirsel ve duygusal kapsamı açısından bu, son yılların en zengin romanlarından biridir."[34]

Globe and Mail'in eleştirmeni Kenneth J. Harvey, hem kitaba hem de yazarına övgüler yağdırdı: "Kitapta her şey var: güzellik, trajedi, cesaret, mizah, karanlık, aşk, müzik, şehvet, şiir ve tamamen çizilmiş bir bolluk; sözleri, eylemleri ve koşulları okuyucuyu gülmeye, utanmaya, ağlamaya ve büyük yürekli bir gururla göğsünü kabartmaya götüren olağanüstü karakterler... MacLeod, yaşayan en büyük Kanadalı yazar ve dünyanın en seçkin yazarlarından biri olan MacLeod'dur. No Great Mischief bu yılın – son on yılın kitabı. Hayatta bir kez karşınıza çıkacak bir başyapıt."[35]

Bilimsel çalışmaları[değiştir | kaynağı değiştir]

MacLeod'un kurgusu lisansüstü eğitimi alan öğrenciler tarafından kapsamlı bir şekilde incelenmiştir. Bu öğrencilerin yüksek lisans ve doktora tezleri ise McLeod'un çalışma konuları olan bölgesel ve etnik kimlik; ada sınırlarının etkisi; büyülü düşünme; kadınların ve erkeklerin geleneksel rolleri konularıyla ilgili keşifler sağladı . MacLeod'un çalışmaları David Adams Richards, Alden Nowlan, Wayne Johnston, Margaret Laurence, Hugh MacLennan ve Ann-Marie MacDonald gibi diğer Kanadalı yazarlarla karşılaştırıldı ve bazı durumlarda ise taban tabana zıt oldukları belirtildi.[36]

Ailesi[değiştir | kaynağı değiştir]

MacLeod, eski Anita MacLellan'la yaklaşık 43 yıldır evli kaldı.[29] Anita McLellan, Cape Breton Adası'nda kendisininkinden sadece birkaç kilometre uzaktaki bir evde büyüdü.[15][18] 4 Eylül 1971 günü evlendiler.[37] Yedi çocukları oldu: altı oğlu ve bir kızı, aynı zamanda bir oğlu da bebekken vefat etti.[29] En büyük oğulları Alexander MacLeod da aynı zamanda bir yazardır ve ilk kısa öykü kitabı Light Lifting, 2010'da Scotiabank Giller Ödülü finalisti olmuştur[38]

Ölümü[değiştir | kaynağı değiştir]

MacLeod, 2014 yılı Ocak ayında felç geçirdikten sonra 20 Nisan 2014'te öldü. Öldüğünde 77 yaşındaydı.[39] Onun Requiem Ayini, Dunvegan'daki evinin yakınındaki Broad Cove'daki St. Margaret of Scotland Katolik Kilisesi'nde düzenlendi.[40] Nesiller boyu MacLeod Ailesi'nin gömüldüğü mezarlıkta yakınında toprağa verildi.[41]

MacLeod hakkında film[değiştir | kaynağı değiştir]

MacLeod Ulusal Film Kurulu'nun 2005 yılında vizyona giren Reading Alistair MacLeod adlı belgesel filmine konu oldu. Bill MacGillivray'in yönettiği 88 dakikalık filmde MacLeod, eşi Anita ve diğer aile üyeleriyle yapılan röportajlar yer alıyor. Russell Banks, Colm Tóibín ve David Adams Richards gibi tanınmış yazarlar MacLeod'un yazılarını okuyup yorum yapıyorlar. Filmde ayrıca besteci Christopher Donison'un MacLeod'un kısa öykülerinden birine dayanan Island operasından alıntılar da yer alıyor.[42][43]

Ödülleri ve Üstün Başarı Ödülleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Macleod'un 1999 tarihli romanı No Great Mischief, Uluslararası Dublin Edebiyat Ödülü, Trillium Kitap Ödülü, Thomas Head Raddall Ödülü, Dartmouth Kitap ve Kurgu Yazarlığı Ödülü, Kanada Kitapçılar Birliği'nin yılın yazarı Libris Ödülleri ayrıca yılın kurgu kitabı (2000) ve Atlantic Provinces Kitapçıların Seçimi Ödülleri olmak üzere sayısız ödül kazandı.[17][44] 2009'da No Great Mischief, Atlantik Kanada'nın en iyi kitabı seçildi.[45]

MacLeod, 2001 yılında Portia White Ödülü'nü kazandı. Nova Scotia Eyaleti tarafından verilen ödül, sanatsal mükemmellik ve başarıyı ödüllendirmektedir.[46]

MacLeod, 2003 yılında kurgu dalında Lannan Edebiyat Ödülü'nü kazandı.[47]

2008 yılında MacLeod, Kanada Nişanı Memuru seçildi, aynı yıl Kanada Kraliyet Cemiyeti Üyesi oldu.[6][17]

2009 yılında MacLeod, Amy Hempel ile birlikte PEN/Malamud Kısa Kurmaca Ödülü'nü paylaştı.[48]

MacLeod'a mezun olduğu okul, St. Francis Xavier Üniversitesi, Cape Breton Üniversitesi, McGill Üniversitesi ve Prince Edward Adası Üniversitesi de dahil olmak üzere bir düzineden fazla fahri derece verilmiştir.[16]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Joan Thomas. "Alistair MacLeod's expressible island." The Globe and Mail, April 15, 2000, p.D16
  2. ^ a b Frances Itani. "Life work of a master: Alistair MacLeod's stories are among the best in the world." The Ottawa Citizen, April 30, 2000, p.C14.
  3. ^ Jane Urquhart. (2001) "The Vision of Alistair MacLeod" in Alistair MacLeod: Essays on His Works ed. Irene Guilford. Toronto: Guernica Editions.
  4. ^ Adams, Trevor J. and Clare, Stephen Patrick. (2009) Atlantic Canada's 100 Greatest Books. Halifax: Nimbus Publishing Limited, pp.9-11.
  5. ^ Wayne Grady. "Complexity graces MacLeod's stories: Short works soar with details worthy of a novel." Calgary Herald, May 13, 2000, p.E10.
  6. ^ a b c d e f Alistair MacLeod at The Canadian Encyclopedia.
  7. ^ "Alistair MacLeod author of No Great Mischief, dies at age 77" 20 Nisan 2014 tarihinde Archive.is sitesinde arşivlendi . National Post, April 20, 2014.
  8. ^ Irene Guilford, ed. (2001) Alistair MacLeod, Essays on His Works, Toronto: Guernica Editions Inc., p.10.
  9. ^ MacLeod, Alistair (30 Haziran 2012). "My favourite place: Deep roots on Cape Breton". Toronto Star. 7 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2018. 
  10. ^ a b c Shelagh Rogers. "Shelagh's extended conversation with Alistair MacLeod". CBC Radio. 29 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2014. 
  11. ^ Jane McCracken. "Homesteading". The Canadian Encyclopedia. 12 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2014. 
  12. ^ Christopher Shulgan. "The Reluctant Scribe: Alistair MacLeod's first novel has been eagerly awaited since 1969 when he wrote a short story that had critics hailing him as Canada's greatest living writer. Thirty years later, No Great Mischief is finally in the bookstores. What took him so long?" The Ottawa Citizen, November 7, 1999, p.C6.
  13. ^ a b "People: Scots of Windsor Today". Windsor Community Website. 3 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2014. 
  14. ^ a b c d e f Baer, William (2005). "A lesson in the art of storytelling: An interview with Alistair MacLeod". Michigan Quarterly Review. 44 (2): 334-352. 
  15. ^ a b c d Shelagh Rogers. "An interview with Alistair MacLeod," in Alistair MacLeod Essays on His Works Irene Guilford ed. (2001) Toronto: Guernica Editions Inc.
  16. ^ a b c d e Christine Evain. (2010) Conversations with Alistair MacLeod. Paris: Éditions Publibook, p.17.
  17. ^ a b c d "Dr. Alistair MacLeod, professor emeritus". University of Windsor. 21 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Nisan 2014. . University of Windsor. Archived from the original 21 Nisan 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. on 2014-04-21. Retrieved 2014-04-20.
  18. ^ a b c Margalit Fox (24 Nisan 2014). "Alistair MacLeod, a Novelist in No Hurry, Dies at 77". The New York Times. 6 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2014. Margalit Fox (24 April 2014). "Alistair MacLeod, a Novelist in No Hurry, Dies at 77" 6 Mart 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. The New York Times. Retrieved 2014-04-28.
  19. ^ Travis Fauteux. "UWindsor remembers one of their own, Canadian literary legend Alistair MacLeod". The Lance. 28 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2014. 
  20. ^ Alan Cumyn. "The man who Loves Stories: Alistair MacLeod then and now." The Ottawa Citizen, September 10, 2000, p.C16
  21. ^ Rod McDonald. "Literary boot camp." The Ottawa Citizen, August 3, 2003, p.C2.
  22. ^ Michael Enright. "A Tribute to Alistair MacLeod." CBC Sunday Edition April 27, 2014 (a rebroadcast of the MacLeod interview conducted on April 27, 2013.)
  23. ^ Robert Jarovi. "An Interview with Alistair MacLeod," The Scots Canadian, Vol 5, February 2002.
  24. ^ Tom Ayers. "He always found the right word," The Chronicle-Herald, April 21, 2014, p.A1.
  25. ^ "Alistair MacLeod discusses the art of writing slow". CBC Radio Cape Breton. 19 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Nisan 2014. 
  26. ^ Elaine Kalman Naves. "Writing on the side: For Alistair MacLeod life comes first, fiction second." The Gazette, December 4, 1999, p.J3.
  27. ^ "Remembrance". The Vancouver Writers Fest. 9 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Nisan 2014. 
  28. ^ Marsha Lederman. "How Alistair MacLeod delivered a custom-made short story for the Vancouver Writers Fest". The Globe and Mail. 19 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Nisan 2014. 
  29. ^ a b c "Alistair MacLeod obituary". The Windsor Star. Erişim tarihi: 30 Nisan 2014. "Alistair MacLeod obituary". The Windsor Star. Retrieved 2014-04-30.
  30. ^ "Stories We Love: The Great Salt Gift of Alistair MacLeod's "The Boat"". Fiction Writers Review. 3 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ekim 2018. 
  31. ^ James Wood. "The isle is full of noises". The Guardian. 20 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Nisan 2014. 
  32. ^ "2001 – No Great Mischief". International IMPAC Dublin Literary Award. 5 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Nisan 2014. 
  33. ^ Thomas Mallon. "The Clan". The New York Times online. 14 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Nisan 2014. 
  34. ^ Stephanie Merritt. "No Great Mischief by Alistair MacLeod". The Observer. 6 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Nisan 2014. 
  35. ^ Kenneth J. Harvey. "Magical mischief Alistair MacLeod's long-anticipated first novel is a moving family epic, a love song to Cape Breton Island, and well worth the wait." The Globe and Mail, October 2, 1999, p.D20.
  36. ^ "Theses Canada: Basic Search". Library and Archives Canada. 1 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2014. 
  37. ^ "Gale Biography in Context". Gale Group. Erişim tarihi: 30 Nisan 2014. 
  38. ^ James Adams. "David Bergen Alexander MacLeod Sarah Selecky Johanna Skibsrud Kathleen Winter." The Globe and Mail, October 6, 2010, p.R1.
  39. ^ "Canadian author Alistair MacLeod dies at 78" 6 Mart 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Toronto Star, April 20, 2014.
  40. ^ Aaron Beswick. 'Alistair believed in us'. Hundreds gather to remember Cape Breton author for words and deeds." Chronicle-Herald, April 28, 2014, p.A3
  41. ^ Michael Tutton. "Funeral held for Alistair MacLeod in Cape Breton, where he found inspiration". Vancouver Sun. 25 Haziran 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2014. 
  42. ^ Andrea Nemetz. "Just what the doc filmmaker ordered; MacGillivray's Silent Messengers, Reading Alistair MacLeod screened." Chronicle-Herald, September 21, 2005, p.F2.
  43. ^ Libby McKeever. "Reading Alistair MacLeod. A film review by Libby McKeever". 29 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Nisan 2014. 
  44. ^ "Winner History Libris Awards" (PDF). Canadian Booksellers Association. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Nisan 2014. 
  45. ^ Laura Jean Grant. "No Great Mischief the greatest". Cape Breton Post. 20 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Nisan 2014. 
  46. ^ No byline. "MacLeod wins Portia White Prize: Donates portion of $25,000 to writers' federation." Cape Breton Post, November 30, 2001, p.B11.
  47. ^ Canadian Press. "Alistair MacLeod wins $125,000 Lannan award." Times-Herald (Moose Jaw), November 7, 2003, p.23.
  48. ^ "PEN/Malamud Award Memorial Reading". PEN/Faulkner Foundation. 14 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2014. 

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Alistair_MacLeod&oldid=32482399" sayfasından alınmıştır