Zygmunt Zabierzowski (polityk)
porucznik piechoty | |
Data urodzenia | 30 kwietnia 1891 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 27 listopada 1937 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1914–1919 |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Zygmunt Zabierzowski (ur. 30 kwietnia 1891, zm. 27 listopada 1937 w Warszawie) – prawnik, porucznik piechoty Wojska Polskiego, komisarz rządu w Gdyni.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się na ziemi brzeskiej. W czasie I wojny światowej walczył najpierw w armii rosyjskiej od 1917 w Dywizji Strzelców Polskich, a następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1919 został Naczelnikiem Wydziału Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich, jako Główny Komisarz Wyborczy przeprowadza wybory do Sejmu Wileńskiego, po ostatecznym zaś przyłączeniu Wileńszczyzny do Rzeczypospolitej został starostą w Święcianach, skąd w 1925 został odwołany do stolicy[1]. W Warszawie objął stanowisko naczelnika wydziału w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, a następnie pracował w Prezydium Rady Ministrów jako specjalista w sprawach Ziem Wschodnich.
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 750. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Posiadał przydział w rezerwie do 85 Pułku Piechoty w Nowej Wilejce[2]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Gdynia. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas w grupie oficerów „po ukończeniu 40 roku życia”[3].
W latach 1925-1926 naczelnik wydziału w Urzędzie Wojewódzkim Poleskim, a od 1926 naczelnik wydziału, zastępca Dyrektora, wreszcie Dyrektor Departamentu Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[4]. Komisarzem Rządu w Gdyni mianowany został 1 lipca 1931, funkcję tę pełnił do 18 sierpnia 1932[5]. Na tym stanowisku nastąpił kres pracy jego pracy w administracji państwowej. 1 września 1933 został notariuszem w Opatowie, a po czterech miesiącach w styczniu 1934 przeniósł się do Warszawy. Został notariuszem przy Wydziale Hipotecznym Stołecznego Sądu Grodzkiego, członkiem Rady Notarialnej w Warszawie.
Zmarł mając 46 lat[6]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 134-6-25)[7].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości (4 listopada 1933)[8]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1927)[9][4]
- Krzyż Walecznych[4]
- Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1930)[10]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zygmunt Zabierzowski. „Nowości Illustrowane”. Nr 10, s. 15, 7 marca 1925.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 371, 493.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 14, 997.
- ↑ a b c Janusz Mierzwa, Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej, tom 1, Wydawnictwo LTW, s. 477-478. ISBN 978-83-7565-572-8.
- ↑ Encyklopedia Gdyni. Gdynia: Verbi Causa, 2006, s. 935. ISBN 83-921571-8-4.
- ↑ Przegląd Notarialny R. XVI Nr 23 Warszawa Grudzień I, 1937 s.23 Nekrolog Zygmunta Zabierzowskiego
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: JADWIGA ZABIERZOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-07-03] .
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1927 r. nr 258, poz. 708 „za wyjątkowo gorliwą i nieskazitelną pracę w służbie państwowej”.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 106, poz. 152 „za zasługi przy organizacji działu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.