Zygmunt Skibniewski
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 13 lipca 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 października 1994 |
| Poseł I kadencji Sejmu PRL | |
| Okres | od 20 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | poseł bezpartyjny |
| Odznaczenia | |
   | |
Zygmunt Skibniewski (ur. 13 lipca 1905 w majątku Korczunek-Rososze na Podolu, zm. 28 października 1994 w Warszawie) – polski architekt, urbanista, profesor Politechniki Warszawskiej, poseł na Sejm PRL I kadencji. Mąż architekt Haliny Skibniewskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Zygmunta (1868–1922), właściciela dóbr Rososze, i Zofii z Kotkowskich (1882–1972), a stryjecznym bratem Stanisława Skibniewskiego. Maturę zdał w Warszawie w 1923 w prywatnym gimnazjum Kazimierza Kulwiecia. W latach 1918–1920 jako ochotnik brał udział w obronie Lwowa i wojnie polsko-bolszewickiej. Następnie studiował architekturę na Politechnice Warszawskiej, później również w Paryżu pod kierunkiem Le Corbusiera. Do 1939 prowadził w Warszawie pracownię architektoniczną. W czasie II wojny światowej był zaangażowany w działalność konspiracyjną Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej. W czasie okupacji opracowywał wraz z innymi warszawskimi architektami tajny plan odbudowy Warszawy. Zatrzymany w 1944 został wywieziony na przymusowe roboty do Arten w Saksonii, skąd udało mu się zbiec.
W 1945 powrócił do Warszawy. Był jednym z najbardziej wpływowych pracowników Biura Odbudowy Stolicy (BOS), zastępcą kierownika Wydziału Urbanistyki i kierownikiem pracowni urbanistycznej Śródmieście[1]. Pod jego kierownictwem powstały projekty planu ogólnego Warszawy. Następnie był dyrektorem Biura Urbanistycznego Warszawy, powstałego w 1949 z reorganizacji BOS. Dzięki jego osobistej interwencji lokalizacja Huty Warszawa została przesunięta 1,5 km dalej od miasta. Nie udało mu się natomiast zapobiec zdominowaniu śródmieścia przez Pałac Kultury i Nauki, wzniesiony jako „dar narodu radzieckiego dla narodu polskiego.”
W latach 1952–1956 był bezpartyjnym[2] posłem do Sejmu. W okresie powojennym pracował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Od 1965 był profesorem nadzwyczajnym w Katedrze Podstaw Budowy Miast. Projektowanie urbanistyczne wykładał także w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Szkole Głównej Planowania i Statystyki. W latach 1965–1969 i 1971–1979 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Urbanistów Polskich, w latach 1967–1970 był dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Planowania Przestrzennego PW.
Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Francuskiej Legii Honorowej (1939), Złotym Krzyżem Zasługi (1946)[3] Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), został laureatem nagrody miasta st. Warszawy. Był dwukrotnie żonaty: najpierw z Janiną Rembertowicz, architektem, następnie z Haliną Erentz, architektem, urbanistą, profesorem Politechniki Warszawskiej, posłanką (1965–1985) i wicemarszałkiem Sejmu (1971–1985); oba małżeństwa były bezdzietne. Zmarł 28 października 1994 w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 76-1-21)[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 271. ISBN 978-83-280-3725-0.
- ↑ Biuletyn krajowy, Wydział Wykonawczy Rady Politycznej 1952, str. 32.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 246.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: WACŁAW ERENTZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-22].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Grażyna Jonkajtys-Luba: Skibniewski Zygmunt. W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXXVIII. Warszawa-Kraków: PAN, 1997, s. 147–150. ISBN 83-86301-01-5.
- Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 784. ISBN 83-01-08836-2.