Zizhou Zhishen

Ta osoba nosi chińskie nazwisko Zizhou.

Zizhou Zhishen (chiń. 淄州智詵 Zīzhōu Zhìshēn; kor. 치주지선 Ch’iju Chisŏn; jap. Shishū Chishin; ur. 609, zm. 702) – mistrz chan ze szkoły jingzhong. Znany także jako Zhixian.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z prefektury Runan w prowincji Henan. Gdy jego dziadek otrzymał stanowisko w Shu w Syczuanie, przeniósł się tam razem z nim. Już w wieku 10 lat był mocno związany z buddyzmem, nie jadł ostrego jedzenia, zachowywał się według najwyższych standardów i nie angażował się w dziecięce zabawy. W wieku 13 lat opuścił rodzinę i wszedł na drogę buddyjską. Jego pierwszym nauczycielem według biografii zapisanej w Lidai fabao ji był mistrz Dharmy Xuanzang (602–664)^[a].

Kiedy usłyszał o mistrzu Hongrenie nauczającym na górze Shuangfeng, porzucił wszelkie święte pisma buddyjskie i traktaty i został uczniem Hongrena.

Po ukończeniu praktyki udał się do klasztoru Dechun^[b] w Zizhou i prowadził tam nauczanie chanu dla wielu ludzi.

7 miesiąca drugiego roku okresu wansui tongtian, czyli w roku 697, cesarzowa Wu Zetian posłała Zhanga Changqi, kierownika Ministerstwa Pracowników do Dechun si z zaproszeniem dla mistrza. Zhishen przyjął zaproszenie i udał się do Zachodniej Stolicy, gdzie cesarzowa Wu Zetian wręczyła mu patriarchalną szatę, którą otrzymała od Szóstego Patriarchy Huinenga. Na dworze cesarskim Zhishen musiał się w dodatku zmierzyć z hinduskim mistrzem Trepitaką na magiczne moce, który to pojedynek wygrał Zhishen^[1]. Po pewnym czasie jednak poprosił o zezwolenie na powrót do klasztoru ze względu na zły stan zdrowia.

6 miesiąca drugiego roku okresu chang’an, czyli w roku 702, powiedział do swojego ucznia Chuji „Podtrzymaj mnie”. Następnie wręczył mu szatę weryfikacyjną mówiąc: „Ta szata jest kaśają przekazywaną przez patriarchalnego mistrza Bodhidharmę. Zetian przekazała ją mnie, a teraz ja przekazuje ją tobie. Musisz chronić siebie dobrze”.

Wieczorem szóstego dnia siódmego miesiąca tego roku mistrz zmarł nagle w pozycji siedzącej. Miał 94 lata.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Lidai fabao ji jest autoreklamiarskim tekstem, stworzonym w celu promowania linii przekazu szkoły baotang w Syczuanie. Wszystkie informacje dotyczące przekazu szaty Bodhidharmy przez cesarzową Wu Zetian do Zhishena są nieprawdziwe. Chodziło o uprawomocnienie tej linii przekazu i uczynienie z twórcy tej linii szóstego patriarchy^[2].

Zhishen zasadniczo należał do „starego zakonu”, który miał ścisłe związki ze stolicami Chin i z potężnymi elitami, czyli właściwie była to szczególna linia przekazu Dharmy północnej szkoły chan. Najwyraźniej fabrykacja przekazu szaty Huinenga dla Zhishena miała podkreślić znaczenie mistrza (i jego szkoły) jako łącznika między „starym zakonem” a „nowym zakonem”, czyli południową szkołą chan Huinenga. Mimo tych wysiłków, jego nauki uważane były za niższe od nauk „nowego zakonu”^[3]. Jego linia przekazu wykazywała jednak stopniowy rozwój, np. Jingzhong Wuxiang zajmował pozycję środkową, a Baotang Wuzhu – już całkowicie nową. Tak więc Zhishen i Wuzhu zajmowali różniące się od siebie ekstremalne pozycje^[4].

Prace literackie[edytuj | edytuj kod]

• Xurong guan (Kontemplacja nad zjednoczeniem z pustką)
• Yuanqi (Współzależne powstawanie)
• Baruoxin shu (Komentarz do „Sutry Serca”)

Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

• 28/1. Bodhidharma (zm. 543?)
  • 29/2. Sengfu pierwszy uczeń Bodhidharmy
  • 29/2. Daoyu
  • 29/2. Zongchi (Dharani) (mniszka)
  • 29/2. Dazu Huike (487–594)
    • 30/3. Baoyue mistrz chan
    • 30/3. Sengna (bd)
    • 30/3. Xiang (bd) świecki
    • 30/3. Huiman
      • 31/4/1. Dōshō (628–670) wprowadził zen do Japonii (linia przekazu nie przetrwała)
    • 30/3. Huaxian świecki
    • 30/3. Jianzhi Sengcan (zm. 606)
      • 31/4/1. Vinītaruci (zm. 594) przeniósł nauki chan do Wietnamu; szkoła vinītaruci
      • 31/4. Dayi Daoxin (579–651)
        • 32/5. Huangmei Lang mistrz chan
        • 32/5. Jingzhou Faxian
        • 32/5. Shuzhou Fazang
        • 32/5. Fajing
        • 32/5. Niutou Farong (594–657) szkoła niutou
        • 32/5/1. Pŏmnang Korea – wprowadzenie chanu (kor. sŏn)
        • 32/5. Daman Hongren (601–674)
          • 33/6. Yuquan Shenxiu (606–706)(także Datong) północna szkoła chan.
          • 33/6. Zizhou Zhishen (609–702) szkoła Jingzhong
            • 34/7. Zizhou Chuji (669–736)
              • 35/8. Chengyuan (712–802)
                • 36/9. Fazhao (zm. 820?)
              • 35/8. Jingzhong Wuxiang (684–762) koreański mistrz chan Kim Musang działający w Chinach. Szkoła jingzhong
                • 36/9. Jingzhong Shenhui (720–794)
                • 36/9. Baotang Wuzhu (714–774) szkoła baotang
          • 33/6. Lao’an Hui’an^[5] (580–707) szkoła laomu an heshang
          • 33/6. Daoming (bd) (także Huiming)
          • 33/6. Dajian Huineng (638–713)

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Heng-ching Shih: The Syncretism of Ch’an and Pure Land Buddhism. New York: Peter Lang, 1992, s. 278. ISBN 0-8204-1681-9.
• Wendi L. Adamek: The Mystique of Transmission on an Early Chan History and Its Context. New York: Columbia University Press, 2007, s. 578. ISBN 978-0-231-13664-8.