Zenon Kuchciak
| Data i miejsce urodzenia | 21 grudnia 1960 |
|---|---|
| Ambasador RP w Uzbekistanie | |
| Okres | od 2001 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador RP w Tajlandii | |
| Okres | od 2013 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 | |
Zenon Kuchciak (ur. 21 grudnia 1960 w Kamieniu Pomorskim) – polski dyplomata, urzędnik państwowy i menedżer, ambasador.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Michała[2]. Studia rozpoczął na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Ukończył Moskiewski Państwowy Instytut Stosunków Międzynarodowych (MGIMO), w którym w 1986 uzyskał tytuł magistra nauk politycznych. Kształcił się również w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych, a także z zakresu negocjacji i mediacji oraz psychologii społecznej w zarządzaniu organizacją w Wyższej Szkole Psychologii Społecznej[3]. Od 1986 związany z Ministerstwem Spraw Zagranicznych. W latach 1991–1992 organizował Biuro Interesów RP w Pretorii, które następnie zostało przekształcone w Ambasadę Rzeczypospolitej Polskiej[4].
W latach 1995–1997 reprezentował Polskę w grupie wsparcia OBWE w Czeczenii, następnie przez rok był doradcą politycznym szefa misji tej organizacji w Chorwacji. Krótko doradzał wysokiemu komisarzowi NZ ds. uchodźców, później od 1998 do 2000 zajmował stanowisko zastępcy szefa obrony cywilnej kraju. Przez rok doradzał w MSWiA. Od stycznia do marca 2000 kierował specjalną misją ONZ i OBWE ds. obserwacji wyborów parlamentarnych w Tadżykistanie[5]. Od kwietnia 2001 do lipca 2005 sprawował urząd ambasadora RP w Uzbekistanie, akredytowanego także w Tadżykistanie.
Od 2006[3] do 2008 był wiceprezesem zarządu Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa. W 2010 uzyskał stopień ambasadora tytularnego[3]. W tym samym roku został dyrektorem Biura Bezpieczeństwa Dyplomatycznego w MSZ, a od czasu przekształcenia go w Inspektorat Służby Zagranicznej pełnił funkcję zastępcy dyrektora. W 2012 został przedstawiony jako kandydat na ambasadora w Turcji[6]. Ostatecznie nie objął tej placówki. W 2013 uzyskał nominację na ambasadora RP w Tajlandii[7] (z akredytacją również w Laosie, Kambodży i Mjanmie). Odwołano go z tych funkcji w 2016[8][9]. Następnie pracował w Departamencie Polityki Bezpieczeństwa MSZ.
W 1998 zyskał przydomek „polskiego Jamesa Bonda”, gdy jako specjalny wysłannik MSZ doprowadził do odnalezienia i zwolnienia pięciu polskich obywateli porwanych w Czeczenii[4][10].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty, ma syna. Posługuje się językiem angielskim, rosyjskim oraz fińskim[3].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
W 1998, za wybitne zasługi w służbie dyplomatyczno-konsularnej, został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Marian Przeździecki został powołany na stanowisko ambasadora RP w Uzbekistanie w 2011, do tego czasu placówką kierowali dyplomaci w randze chargé d’affaires.
- ↑ a b Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 kwietnia 1998 r. o nadaniu orderów (M.P. z 1998 r. nr 20, poz. 303).
- ↑ a b c d Zapis przebiegu posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 56/ [online], sejm.gov.pl, 21 listopada 2012 [dostęp 2021-05-13].
- ↑ a b „Polski James Bond” wiceprezesem w PGNiG [online], wnp.pl, 7 kwietnia 2006 [dostęp 2019-07-10].
- ↑ The Republic of Tajikistan. Elections to the Parliament. 27 February 2000. Final Report [online], osce.org, 17 maja 2000, s. 4 [dostęp 2021-05-14] (ang.).
- ↑ Zapis przebiegu posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 100/ [online], sejm.gov.pl, 25 września 2013 [dostęp 2021-05-13].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2013 r. nr 110-62-2013 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2014 r. poz. 79).
- ↑ Postanowienie nr 110.86.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2017 r. poz. 73).
- ↑ Postanowienie nr 110.87.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2017 r. poz. 74).
- ↑ Zenon Kuchciak [online], wprost.pl, 29 listopada 1998 [dostęp 2019-07-10].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Biuletyn Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu RP nr 3554/III [online], sejm.gov.pl, 7 grudnia 2000 [dostęp 2019-07-10].
- Barbara Wizimirska (red.), Rocznik Polskiej Polityki Zagranicznej, Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2000, s. 383, ISSN 1230-4794.
- Henryk Suchar, Polski James Bond – Zenon Kuchciak, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1999, s. 150, ISBN 83-01-12867-4.