Zegarynka

Zegarynka w muzeum Rupriikki (Finlandia)

Zegarynka – usługa telefoniczna na bieżąco informująca dzwoniącego o aktualnym czasie. Polski numer zegarynki to 19226.

W Polsce po raz pierwszy zastosowano urządzenie tego typu (własnego patentu) w 1936 roku – najprawdopodobniej głosu użyczyła Ana Lina Häggberg, córka dyrektora technicznego firmy Ericsson, ale zastąpiła ją wybrana w listownym głosowaniu aktorka Lidia Wysocka[1]. Pierwszymi miastami wyposażonymi w zegarynkę były Katowice (numer 06[2]), Warszawa (numer 05[3]), Gdynia, Toruń i Kraków (w lipcu 1936[4]). Przedwojenna zegarynka stała się nawet tematem jednego z felietonów satyrycznych Stefana Wiecheckiego[5].

W latach 80. zegarynka była wykorzystywana do obchodzenia wyższych kosztów rozmów międzymiastowych (połączenie z zegarynką było naliczane jak miejscowe), gdyż istniała możliwość usłyszenia innych osób dzwoniących na zegarynkę w tym samym momencie[1].

Szwedzka zegarynka nazywana jest Fröken Ur, fińska – Neiti Aika, norweska: Fröken Ur, a holenderska „Ciocia Cor”, od imienia nauczycielki Cor Hoogendam, która w tym kraju użyczyła jej głosu jako pierwsza[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Agata Grabowska, Codziennie dzwonię do zegarynki - o czas mi nie chodzi - tylko jej mogę zaufać, „wyborcza.pl”, 12 lutego 2018 [dostęp 2018-02-26] (pol.).
  2. Spis abonentów sieci telefonicznych Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów w Katowicach na 1937 r.. Warszawa: 1937.
  3. http://lcweb2.loc.gov/cgi-bin/ampage?collId=gdc3&fileName=scd0001_20020611001wapage.db&recNum=7[dostęp 2020-04-13]
  4. Czesław Brzoza: Kraków między wojnami. Kalendarium 28 X 1918 – 6 IX 1939. Kraków: Towarzystwo Sympatyków Historii, 1998. ISBN 83-909631-0-8.
  5. Stefan Wiechecki: Wiech na 102!. Wydawnictwo Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, 1983. ISBN 83-850003-0-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]