Zbroja łuskowa
(lorica squamata)
Zbroja łuskowa – rodzaj pancerza składającego się z dużej liczby łusek wykonanych z metalu, rogu lub kości, naszytych lub w inny sposób przytwierdzonych do podłoża skórzanego lub wykonanego z innego mocnego materiału. Słabym punktem tej zbroi była wrażliwość na ciosy od dołu i bronie takie jak włócznia, które mogły przebić się pomiędzy łuskami, jednak różnego typu konstrukcje tej zbroi częściowo pokrywały te słabości.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ten rodzaj uzbrojenia obronnego pojawił się na stepach przed naszą erą. Na kolumnie cesarza Trajana przedstawiono jazdę Roksolanów w zbrojach łuskowych. W jednostkach posiłkowych armii rzymskiej pancerz ten stosowano dosyć często.
Przejęty przez Germanów nie zaniknął i rozpowszechnił się w Europie około XI wieku, jest bardziej elastyczny niż pancerz lamelkowy, a zapewnia lepszą ochronę niż kolczuga. Specyficzną odmianą tej zbroi jest karacena, używana w czasach nowożytnych.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski jun.: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 139. ISBN 83-01-12390-7.