Zbigniew Starak
 podpułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 marca 1915 |
|---|---|
| Data śmierci | 23 sierpnia 1993 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1939–1973 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 23 Pułk Ułanów Grodzieńskich, |
| Stanowiska | dowódca jednostki, |
| Główne wojny i bitwy | |
Zbigniew Starak (ur. 11 marca 1915 w Bydżowie pod Pragą, zm. 23 sierpnia 1993[1]) – podpułkownik ludowego Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem oficera kawalerii cesarskiej i królewskiej armii[2]. W Zamościu ukończył Gimnazjum, im. hetmana Jana Zamoyskiego, a w 1939 Szkołę Podchorążych Kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu[2]. Skierowany do 23 pułku Ułanów Grodzieńskich w Postawach, w którym walczył do jego rozwiązania 27 września 1939. Oficer ZWZ–AK w Zamościu i Gródku Jagiellońskim w latach 1939–1944.
Ochotniczo zgłosił się w połowie sierpnia 1944 do 1 Samodzielnej Brygady Kawalerii 1 Armii Wojska Polskiego, w której służył na stanowisku dowódcy plutonu ckm w 2 pułku ułanów[2]. Dowodził 1 marca 1945 roku około 220–osobową grupą konną złożoną z dwóch szwadronów 3 pułku ułanów 1 Brygady Kawalerii i 2 baterii z 4 dywizjonu artylerii konnej w ostatniej szarży kawalerii polskiej pod Borujskiem w pobliżu Wałcza. Kawalerzyści wykorzystali jar i przedostali się w rejon, w którym operowały polskie czołgi, które minęli i uderzyli na zaskoczonych Niemców na wysuniętych placówkach. Większość Niemców poległa. Następnie wraz z czołgami i piechotą zaatakowali wieś i ostatecznie złamali opór przeciwnika[3]. Została w ten sposób zdobyta pozycja ryglowa Wału Pomorskiego.
Szef Wydziału Operacyjnego Sztabu 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii we wrześniu 1945.
W maju 1947 dowódca jednostki Wojsk Ochrony Pogranicza w Ustroniu w Beskidzie Śląskim, a następnie szef Wydziału Operacyjnego 11 Zmechanizowanej Dywizji Piechoty w latach 1948–1949[2]. W latach 1950–1958 dowodził oddziałem Wojskowego Korpusu Górniczego w Katowicach i Bytomiu. Pełnił służbę w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie w latach 1958–1960, a w następnych latach zastępca kierownika Studium Wojskowego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Kierownik Studium Wojskowego Uniwersytetu Warszawskiego od 1967[2] i kierownik Studium Wojskowego SGGW od 1970 do 1973, w którym to roku przeszedł w stan spoczynku. Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera BII-13-6).
Zbigniew Starak pozował Mieczysławowi Naruszewiczowi do rzeźby kawalerzysty będącej elementem Pomnika Tysiąclecia Jazdy Polskiej w Warszawie[4].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik – 1939
- porucznik – 2 maja 1945
- rotmistrz – wrzesień 1945
- major – lipiec 1946
- podpułkownik – 1952
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze
- ↑ a b c d e Leżeński i Kukawski 1991 ↓, s. 126.
- ↑ Boje polskie 1939-1945 Przewodnik encyklopedyczny Bellona SA, Warszawa 2009 s.55 i 56
- ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 184. ISBN 83-88973-59-2.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 126. ISBN 83-04-03364-X.