Zbigniew Rymarz
 Zbigniew Rymarz na swoim jubileuszowym recitalu – 90 lat z piosenką retro 20 Salon Literacki w Ognisku Polskim (2017) | |
| Data i miejsce urodzenia | 28 lipca 1927 |
|---|---|
| Narodowość | Polska |
| Dziedzina sztuki | muzyka, teatr |
| Odznaczenia | |
      | |
Zbigniew Rymarz (ur. 28 lipca 1927 w Łukowie) – polski pianista, kompozytor, aranżer, akompaniator, pedagog, dokumentalista i reżyser; znawca muzyki filmowej, filmu (głównie przedwojennego kina) oraz teatru i polskiego kabaretu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jego ojciec był wojskowym. Mieszkał wraz z rodzicami w Łukowie, a następnie w Białymstoku (1929–1935), Boernerowie (1935–1936, dziś Warszawa-Bemowo) i Płońsku (1936–1938). W sierpniu 1938 r. zamieszkał w Warszawie, przy ulicy Targowej 63[1], gdzie przebywał do października 1943 r. Do końca wojny mieszkał wraz z rodziną w Tyczynie koło Rzeszowa, gdzie był łącznikiem Armii Krajowej[2].
Po wojnie osiedlił się w Poznaniu, gdzie krótko uczęszczał do Akademii Muzycznej w Poznaniu, w klasie prof. Zygmunta Sitowskiego, u którego kontynuował prywatnie naukę gry na fortepianie. Studiował także stomatologię i polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim, których nie ukończył. Sezonowo związany był z Teatrem „Komedia Muzyczna”, Teatrem Polskim oraz Studium Dramatycznym w Poznaniu[3]. W 1951 r. powrócił do Warszawy, gdzie współpracował jako pianista z teatrami: Powszechnym, Kleks, Ludowym, Ateneum i Dramatycznym. W latach 1962–1963 był asystentem Ludwika Sempolińskiego na warszawskiej PWST.
Debiut muzyczny Zbigniewa Rymarza miał miejsce 31 stycznia 1948 roku w poznańskim Teatrze „Komedia Muzyczna”, gdzie akompaniował w przedstawieniu Jaś u raju bram Benatzky’ego. W 1958 r. założył telewizyjny Teatrzyk piosenki dla dzieci „Wiolinek”[4], który prowadził przez dziesięć lat[5]. Jako kompozytor i pianista współpracował z polskimi gwiazdami estrady, m.in. Grażyną Brodzińską, Heleną Grossówną, Martą Mirską, Jaremą Stępowskim, Lidią Wysocką[6] oraz ze scenami studenckimi, teatrami w Polsce, a także z londyńskim Polskim Ośrodkiem Społeczno-Kulturalnym[6].
Był reżyserem i autorem muzyki do kilkudziesięciu przedstawień i spektakli teatralnych[7]. Miał epizod aktorski w serialu filmowym Wojna domowa, gdzie w trzynastym odcinku wystąpił jako pianista akompaniujący Basi[8] oraz w drugiej serii serialu Dom, akompaniując Halinie Rowickiej i iluzjoniście. Cały czas aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym, występując w spektaklach muzycznych poświęconych twórczości Mariana Hemara, Włady Majewskiej, Renaty Bogdańskiej i artystom estradowym oraz filmowym dwudziestolecia międzywojennego.
25 września 2017 r. w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie odbył się jubileusz 90-lecia urodzin i 70-lecia pracy twórczej, powtórzony 10 grudnia 2017 r. w londyńskim Ognisku Polskim.
Jest znawcą twórczości artystów estradowych i filmowych; posiada archiwum tematyczne[3]. Mieszka w Warszawie.
Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- 1948: Medal Wojska (Ministerstwo Obrony Narodowej, Londyn) – wręczony w 1990 r.
- 1969: Odznaka Przyjaciela Dziecka (Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, legitymacja nr 37/69)
- 1977: Srebrna Odznaka Honorowa "Za zasługi dla Warszawy" (Rada Narodowa m. st. Warszawy, legitymacja nr 5794)
- 1985: Odznaka Krzyż Armii Krajowej (legitymacja nr 33324)
- 1995: Odznaka Weterana Walk o Niepodległość (Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych)
- 2003: Odznaka za zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych (legitymacja nr 30443)
- 2004: Honorowe wyróżnienie „Złoty Liść” za wieloletnie popularyzowanie polskiej piosenki retro, upowszechnianie historii polskiego kabaretu okresu międzywojennego, kształcenie młodych artystów i stylową oprawę muzyczną widowisk oraz recitali na I Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Retro w Krakowie
- 2004: Zasłużony Działacz Kultury (Minister Kultury Rzeczypospolitej Polskiej, legitymacja nr 788)
- 2007: Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP, legitymacja nr 311)
- 2008: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (Prezydent RP, legitymacja nr 129-2008-11)[5]
- 2013: Medal Zasłużony dla Warszawy (Rada Miasta Stołecznego Warszawy, legitymacja nr 1836)
- 2016: Medal "Pro Patria" (Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych", legitymacja nr 5560/16)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jak za dawnych lat, czyli spacerkiem po przedwojennej Warszawie.
- ↑ Wywiad ze Zbigniewem Rymarzem na kulturaratka.pl.
- ↑ a b Skolimów. Pracowity żywot konesera piosenki.
- ↑ e-teatr.
- ↑ a b Zbigniew Rymarz na youtube.
- ↑ a b Encyklopedia Teatru Polskiego.
- ↑ Zbigniew Rymarz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [dostęp 2021-04-08].
- ↑ Film Polski.