Yves Frémion
 | |
| Pełne imię i nazwisko | Yves Frémion-Danet |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 14 czerwca 1947 |
| Zawód, zajęcie | polityk, pisarz, autor komiksów, krytyk |
| Stanowisko | poseł do Parlamentu Europejskiego III kadencji (1991–1994) |
| Partia | Zieloni, Europe Écologie-Les Verts, Régions et peuples solidaires |
Yves Frémion-Danet (ur. 14 czerwca 1947 w Lyonie[1]) – francuski polityk, pisarz, autor komiksów i krytyk, od 1991 do 1994 poseł do Parlamentu Europejskiego III kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1970 opublikował swoje pierwsze opowiadanie. W 1974 założył własny fanzin „Le petit Mickey qui n'a pas peur des gros”, w późniejszych latach tworzył kilka własnych tytułów, kierował też czasopismem „Univers” poświęconym tematyce science fiction. Od lat 70. udzielał się jako krytyk literatury i komiksów w takich tytułach, jak „L’Express”, „Charlie Mensuel”, czy „L’Écho des Savanes”, a przez blisko 39 lat pisał do magazynu „Fluide Glacial”[2]. Autor licznych książek (powieści, zbiorów opowiadań), w części o tematyce science fiction, a także komiksów, dramatów, poezji i antologii. Część powieści tworzył wspólnie z Emmanuelem Jouanne’em pod pseudonimem „Colonel Durruti”, korzystał ogółem z kilkunastu pseudonimów[3]. Związał się z żartobliwym ruchem ’Patafizyki. Otrzymał kilka wyróżnień literackich, m.in. Grand Prix de l’Imaginaire, European Science Fiction Society Award i Prix Rosny aîné. Został przewodniczącym związku pisarzy SELF i współpracownikiem wydawnictwa Center International de l’Imagerie Populaire, a także członkiem gremiów nagród literackich[4].
Od 1986 należał do Zielonych (od 2010 po przekształceniach do Europe Écologie-Les Verts), brał udział w protestach przeciw powstaniu tamy w Aveyron[5]. Był wiceprzewodniczącym sekularnej Sieci Woltera[6]. W grudniu 1991 objął mandat w Parlamencie Europejskim, zastępując Antoine’a Waechtera. Wykonywał go do 1994, należąc do Grupy Zielonych w PE[1]. W latach 1998–2010 zasiadał w radzie regionu Île de France. Ubiegał się o partyjną nominację w wyborach prezydenckich w 2002 (zdobył około 8% głosów w prawyborach)[7]. W 2017 przeszedł do regionalistycznego ugrupowania Régions et peuples solidaires, kandydował w tym samym roku w wyborach parlamentarnych[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Yves Frémion. europarl.europa.eu. [dostęp 2021-04-27].
- ↑ Yves Frémion quitte Fluide Glacial (ou l’inverse). iconovox.com, 14 lutego 2014. [dostęp 2021-04-27]. (fr.).
- ↑ Frémion, Yves. bedetheque.com. [dostęp 2021-04-26]. (fr.).
- ↑ Yves Frémion. lemonde.fr. [dostęp 2021-04-27]. (fr.).
- ↑ a b Émilie Massemin: Aux élections législatives, quatre candidats écolos très différents des autres. reporterre.net, 9 czerwca 2017. [dostęp 2021-04-27]. (fr.).
- ↑ Thierry Meyssan : de la lutte contre la calotte à la politique mondiale. radicalparty.org, 20 marca 2002. [dostęp 2021-04-27]. (fr.).
- ↑ Paul Quinio: Les primaires chez les Verts favorables à Mamère.. liberation.fr, 19 maja 2001. [dostęp 2021-04-27]. (fr.).