Yuka Ebihara

Yuka Ebihara
海老原 由佳
Ilustracja
Fot. Piotr Leczkowski, 2018
Data i miejsce urodzenia

22 października 1986
Tokio

Zawód, zajęcie

Artystka baletu

Miejsce zamieszkania

Warszawa

Narodowość

japońska

Edukacja

Dance Academy, Pekin; Iwata Ballet School, Jokohama; Goh Ballet Academy, Vancouver

Stanowisko

Pierwsza tancerka Polskiego Baletu Narodowego

Pracodawca

Teatr Wielki – Opera Narodowa

Rodzice

Hiroaki i Hiromi

Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons

Yuka Ebihara (jap. 海老原 由佳 Ebihara Yuka; ur. 22 października 1986 roku w Tokio) – japońska tancerka warszawskiej sceny baletowej. Od września 2011 roku związana z Teatrem Wielkim – Operą Narodową, od września 2013 roku jako pierwsza solistka, a od stycznia 2020 pierwsza tancerka Polskiego Baletu Narodowego.

Kariera artystyczna[1][edytuj | edytuj kod]

Wcześniejsze lata[edytuj | edytuj kod]

Naukę tańca rozpoczęła siódmym roku życia w Pekinie, gdzie pracował czasowo jej ojciec, więc przebywała tam z rodziną[2]. Od 1997 roku kontynuowała naukę w Iwata Ballet School w Jokohamie, a od 2005 roku w kanadyjskiej Goh Ballet Academy w Vancouver. Zaraz po jej ukończeniu, w 2008 roku została tam solistką młodzieżowego zespołu Goh Ballet Youth Company[3]. Po roku zaczęła poszukiwać swojego miejsca na scenie baletowej wędrując po świecie. Najpierw związała się z Norweskim Baletem Narodowym[4] w Oslo (2008–2009), występowała gościnnie jako pierwsza solistka z zespołem objazdowym Vienna Festival Ballet(inne języki) w Wielkiej Brytanii (2008), była solistką Compagnie Mezzo Ballet we Francji (2009), tańczyła krótko z Suzanne Farrell Ballet(inne języki) w Stanach Zjednoczonych (2009) i przez dwa sezony była solistką baletu Chorwackiego Teatru Narodowego w Zagrzebiu (2009–2011). Tam dowiedziała się, że w Warszawie poszukują tancerzy w utworzonym niedawno Polskim Balecie Narodowym pod dyrekcją Krzysztofa Pastora.

Yuka Ebihara

W Polsce[edytuj | edytuj kod]

W 2011 wystartowała w międzynarodowym przeglądzie (w tzw. audycji) chętnych tancerzy do pracy w Polskim Balecie Narodowym i została przyjęta. Rozpoczynała tu jako tancerka zespołu baletowego, by następnie w krótkim czasie awansować na kolejne szczeble zawodowe. W 2012 była już koryfejką, zaś w 2013 awansowała dwukrotnie – w styczniu na stanowisko solistki, a we wrześniu została pierwszą solistką. Osiągając najwyższą pozycję w strukturze artystycznej zespołu miała już w dorobku kilka czołowych partii w repertuarze Polskiego Baletu Narodowego. W 2014 została uznana za najlepszą tancerkę na polskiej scenie i wyróżniona Teatralną Nagrodą Muzyczną im. Jana Kiepury[5][6]. W krótkim czasie wysunęła się na czoło zespołu, o czym świadczą jej liczne angaże i propozycje ról na scenie Teatru Wielkiego – Opery Narodowej oraz pochodzące z zewnątrz[1]. Jej taniec wzbudza żywe zainteresowanie publiczności oraz spotyka się z pozytywnymi opiniami krytyków i dziennikarzy[1][7][8][9][10][11].

Jako gwiazda Polskiego Baletu Narodowego tańczyła na scenach USA, Kanady, Rosji, Japonii, Hiszpanii, Holandii, Szwecji, Norwegii, Czech, Litwy, Łotwy i Mołdawii. Rok 2017 przyniósł jej tytuł najlepszej tancerki klasycznej w Polsce, przypieczętowany ponowną Teatralną Nagrodę Muzyczną im. Jana Kiepury[12][13]. W styczniu 2020 została podniesiona do rangi pierwszej tancerki Polskiego Baletu Narodowego.

Najważniejsze role[14][edytuj | edytuj kod]

Yuka Ebihara (Księżniczka Alix-Odetta) w Jeziorze łabędzim Krzysztofa Pastora (akt wg Lwa Iwanowa)
Yuka Ebihara i Vladimir Yaroshenko w Bolerze Krzysztofa Pastora
Yuka Ebihara (Małgorzata Gautier) i Patryk Walczak (Armand Duval) w Damie kameliowej Johna Neumeiera
Yuka Ebihara (Mlle Gattai) w balecie Casanova w Warszawie Krzysztofa Pastora
Yuka Ebihara (Matylda Krzesińska), Vladimir Yaroshenko (Carewicz Niki) i Robert Bondara (Car Aleksander) w Jeziorze łabędzim Krzysztofa Pastora
Yuka Ebihara i Kristóf Szabó w Świteziance Roberta Bondary
Yuka Ebihara i Paweł Koncewoj w Don Kichocie Alexeia Fadeyecheva wg Mariusa Petipy

Za granicą[edytuj | edytuj kod]

  • Giselle – Giselle, choreografia Choo-San Goh (Goh Ballet Youth Company)
  • Wieszczka Cukrowa – Dziadek do orzechów, choreografia Choo-San Goh (Goh Ballet Youth Company)
  • Solistka – Grand pas classique, choreografia Victor Gsovsky (Goh Ballet Youth Company)
  • Odetta-Odylia – Jezioro łabędzie, choreografia Marius Petipa i Lew Iwanow (Vienna Festival Ballet)
  • Swanilda – Coppelia, choreografia Christopher Lee Wright (Vienna Festival Ballet)
  • Wróżka Śmiałości – Śpiąca królewna, choreografia Emily Hufton (Vienna Festival Ballet)
  • Duet – Dark Lines / Red Softness, choreografia Yannis Chevalier (Compagnie Mezzo Ballet)
  • Kitri i Królowa Driad – Don Kichot, choreografia Patrick Armand (Chorwacki Teatr Narodowy)
  • Solistka i Duet – Concerto Barocco, choreografia George Balanchine (Chorwacki Teatr Narodowy)
  • Księżniczka Aurora – Śpiąca królewna, choreografia Derek Dean (Chorwacki Teatr Narodowy)
  • Główna para – Paquita, choreografia Derek Dean (Chorwacki Teatr Narodowy)
  • Wieszczka Cukrowa – Dziadek do orzechów, choreografia Vaslav Orlikowsky (Chorwacki Teatr Narodowy)

Teatr Wielki – Opera Narodowa / Polski Balet Narodowy[edytuj | edytuj kod]

Nagrody[1][edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Yuka Ebihara jest żoną Carlosa Martína Péreza, hiszpańskiego solisty Polskiego Baletu Narodowego. W 2022 roku przerwała występy na kilka miesięcy i urodziła córeczkę[potrzebny przypis].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Yuka Ebihara [online], Teatr Wielki Opera Narodowa [dostęp 2017-04-22] (pol.).
  2. ↑ taniec POLSKA [pl] – teksty – Za kulisami Polskiego Baletu Narodowego cz. I – Yuka Ebihara w rozmowie z Maciejem Krawcem [online], taniecpolska.pl [dostęp 2017-04-22] (pol.).
  3. ↑ Goh Ballet Youth Company Canada | Goh Ballet Academy [online], gohballet.com [dostęp 2017-04-22] (ang.).
  4. ↑ The Norwegian National Ballet \ Den Norske Opera & Ballett [online], Operaen.no [dostęp 2017-04-22] (ang.).
  5. ↑ http://teatrwielki.pl/teatr/aktualnosci/aktualnosc/n/yuka-ebihara-i-vladimir-yaroshenko-najlepszymi-tancerzami-mijajacego-sezonu.
  6. ↑ a b Aktualność [online], Teatr Wielki Opera Narodowa [dostęp 2017-04-22] (pol.).
  7. ↑ New York Times (22.11.2012).
  8. ↑ Nasz Dziennik (6-7.06.2015).
  9. ↑ Gazeta Pomorska (26.10.2015).
  10. ↑ Rzeczpospolita (21.05.2017).
  11. ↑ Polityka (30.05.2017).
  12. ↑ Aktualność [online], Teatr Wielki Opera Narodowa [dostęp 2017-06-27] (pol.).
  13. ↑ a b Rafał Ząbek (Mazowiecki Teatr Muzyczny im. J. Kiepury w Warszawie), Teatralne Nagrody Muzyczne im. Jana Kiepury przyznane [online], mazovia.pl [dostęp 2017-06-26] (pol.).
  14. ↑ http://teatrwielki.pl/ludzie/yuka-ebihara/ (tu także wybór recenzji).
  15. ↑ Jezioro łabędzie: Teatr Wielki Opera Narodowa [online], teatrwielki.pl [dostęp 2017-11-20] (pol.).
  16. ↑ „DAMA KAMELIOWA” PREMIERA: 20/04/2018 [online] [dostęp 2018-04-21] (pol.).
  17. ↑ Yuka Ebihara wyróżniona srebrną Gloria Artis [online], teatrwielki.pl [dostęp 2019-06-22] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Yuka_Ebihara&oldid=72744216”