Wydział Elektroniki Wojskowej Akademii Technicznej

Wydział Elektroniki Wojskowej Akademii Technicznej – jedna z jednostek organizacyjnych Wojskowej Akademii Technicznej.

Logo Wydziału Elektroniki

Wydział Elektroniki jest największą jednostką organizacyjną Wojskowej Akademii Technicznej; zarówno pod względem liczby osób studiujących na studiach dziennych, jak i pod względem zakresu realizowanych prac naukowo-badawczych. Powstał w 1951 roku jako jeden z pierwszych wydziałów uczelni.

Kierownictwo wydziału[edytuj | edytuj kod]

  • Dziekan Wydziału: prof. dr hab. inż. Ryszard Szplet
  • Zastępca Dziekana: płk dr inż. Jarosław Bugaj
  • Prodziekan ds. Naukowych: dr hab. inż. Mateusz Pasternak, prof. WAT
  • Prodziekan ds. kształcenia i rozwoju dr hab. inż. Jacek Jakubowski, prof. WAT
  • Prodziekan ds. Studenckich: dr inż. Ewelina Majda-Zdancewicz
  • Kierownik Administracyjny: mgr inż. Andrzej Wiśniewski
  • Kierownik Dziekanatu: mgr inż. Zdzisław Bogacz

Struktura wydziału[edytuj | edytuj kod]

Kierunki[edytuj | edytuj kod]

Wydział kształci studentów na 3 podstawowych kierunkach:

  • Elektronika i Telekomunikacja
  • Energetyka
  • Biocybernetyka i Inżynieria Biomedyczna

Elektronika i Telekomunikacja[edytuj | edytuj kod]

  • Studia I stopnia inżynierskie – 7 semestrów, w specjalnościach:
    • inżynieria systemów bezpieczeństwa
    • systemy cyfrowe
    • systemy informacyjno-pomiarowe
    • systemy radioelektroniczne
    • systemy teledetekcyjne
    • systemy bezprzewodowe (od r.a. 2019/2020)
    • systemy i sieci telekomunikacyjne (od r.a. 2019/2020)
  • Studia II stopnia magisterskie – 3 semestry, w specjalnościach:
    • inżynieria systemów bezpieczeństwa
    • inżynieria systemów bezpieczeństwa
    • systemy cyfrowe
    • systemy informacyjno-pomiarowe
    • systemy radioelektroniczne
    • systemy teledetekcyjne
    • systemy teleinformatyczne
    • systemy telekomunikacyjne
  • Jednolite Studia Magisterskie (studia wojskowe, magister inżynier) w specjalnościach:
    • eksploatacja systemów łączności
    • rozpoznanie i zakłócanie elektroniczne
    • radionawigacja
    • radiolokacja
    • metrologia

Energetyka[edytuj | edytuj kod]

  • Studia I stopnia inżynierskie – 7 semestrów, w specjalnościach:
    • elektroenergetyka
    • maszyny i urządzenia w energetyce
  • Studia II stopnia magisterskie – 3 semestry, w specjalnościach:
    • elektroenergetyka
    • maszyny i urządzenia w energetyce

Biocybernetyka i Inżynieria Biomedyczna[edytuj | edytuj kod]

  • Studia I stopnia inżynierskie – 7 semestrów, w specjalnościach:
    • elektronika biomedyczna

Historia[edytuj | edytuj kod]

Lata 1951 - 1969[edytuj | edytuj kod]

Jego historia sięga roku 1951, kiedy rozpoczęła swoją działalność Wojskowa Akademia Techniczna. W tamtych czasach w skład nowo utworzonej Uczelni wchodziło pięć fakultetów. Jednym z nich był Fakultet Łączności, którego zadaniem było kształcenie studentów w zakresie szeroko rozumianej elektrotechniki, łączności i radiotechniki. W skład Fakultetu Łączności wchodziła m.in. Katedra Radiotechniki Specjalnej, zajmująca się głównie techniką radiolokacyjną. W 1955 roku została ona przekształcona w samodzielny Fakultet Radiolokacji. W tym okresie kończący studia uzyskiwali tytuły inżyniera w specjalnościach: łączność radiowa, łączność przewodowa i radiotechnika specjalna. W roku 1957 w ramach łączenia zespołów dydaktycznych i naukowych pokrewnych specjalności połączono oba te fakultety. Powstała w ten sposób jednostka organizacyjna, która otrzymała pierwotnie nazwę Fakultetu Radiolokacji i Łączności, a od roku 1959 – Wydziału Elektroradiotechnicznego. Pierwszym komendantem – dziekanem Wydziału był płk prof. dr hab. inż. Włodzimierz Dulewicz.

W początkowym okresie istnienia WAT główny wysiłek kadry dydaktycznej ukierunkowany był na tworzenie bazy laboratoryjnej i sprzętowej, doskonalenie programów studiów i organizacji procesu dydaktycznego oraz podnoszenie kwalifikacji nauczycieli akademickich. Od 1957 roku rozpoczęto realizację pięcioletnich studiów magisterskich i czteroletnich studiów inżynierskich. Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych w związku z rozwojem i modernizacją Wojska Polskiego i coraz powszechniejszym wprowadzaniem na uzbrojenie urządzeń i systemów elektronicznych Wydział musiał stworzyć silną bazę szkoleniową. Kształcił on wtedy inżynierów i magistrów inżynierów w takich specjalnościach jak: łączność radiowa, łączność przewodowa, organizacja łączności (potem systemy łączności), radiotechniczne urządzenia artylerii p-lot, radiotechniczne urządzenia lotnicze oraz morskie, lotnicze urządzenia radionawigacyjne, radiolokacyjne urządzenia wojsk radiotechnicznych, eksploatacja rakiet p-lot, kierowanie rakietami p-lot, osprzęt samolotów, eksploatacja rakiet operacyjno-taktycznych, eksploatacja rakiet lotniczych, maszyny matematyczne, cybernetyka wojskowa. W miarę przekształceń organizacyjnych WAT i tworzenia nowych wydziałów (w 1968 roku powstały Wydział Uzbrojenia Rakietowego i Wydział Cybernetyki) Wydział Elektroradiotechniczny uległ również przeobrażeniom i zaprzestał szkolenia niektórych specjalności.

Lata 1969 - 1985[edytuj | edytuj kod]

W roku 1969 Wydział przyjął istniejącą do dziś nazwę Wydziału Elektroniki. W latach 1969-1985 komendantem Wydziału był płk prof. dr inż. Kazimierz Dzięciołowski, późniejszy prorektor WAT ds. naukowych. Wydział, jako jeden z pierwszych w Akademii, przyjął strukturę instytutową (od 1968 roku). W roku 1976 rozpoczęto realizację jednolitych studiów magisterskich na kierunku telekomunikacja w specjalnościach: technika i urządzenia radiolokacyjne, rozpoznanie i przeciwdziałanie radiowe, urządzenia radiotechniczne samolotów i śmigłowców, budowa i eksploatacja systemów łączności, oraz na kierunku elektronika w specjalności urządzenia optoelektroniczne. W latach osiemdziesiątych wprowadzono studia magisterskie dla absolwentów Wyższych Szkół Oficerskich.

Lata 1985 - 1996[edytuj | edytuj kod]

W latach 1985-1993 obowiązki komendanta Wydziału sprawował gen. bryg. prof. dr hab. inż. Bogusław Smólski, który następnie został powołany na stanowisko dyrektora Departamentu Rozwoju i Wdrożeń MON, a w późniejszym okresie był doradcą Ministra Obrony Narodowej. W chwili obecnej zajmuje stanowisko Komendanta-Rektora Wojskowej Akademii Technicznej.

W latach 1993-1996 komendantem-dziekanem Wydziału był płk prof. dr hab. inż. Marek Amanowicz, który następnie objął stanowisko zastępcy komendanta WAT ds. naukowych.

Od roku 1994 powrócono do realizacji czteroletnich studiów inżynierskich i pięcioletnich studiów magisterskich. Było to związane z reorganizacją szkolnictwa wojskowego. Wydział przejął wtedy zadania rozwiązywanej Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Łączności i Wyższej Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej. W strukturze Wydziału powstała jednostka zamiejscowa – Katedra Eksploatacji Systemów Radiotechnicznych w Jeleniej Górze. Wydział zacieśnił współpracę w zakresie praktycznego szkolenia specjalistów z Centrum Szkolenia Łączności w Zegrzu oraz z Centrum Szkolenia Radiotechnicznego w Jeleniej Górze.

Lata 1996 - czasy obecne[edytuj | edytuj kod]

Od 6 grudnia 1996 r. komendantem-dziekanem Wydziału został płk dr hab. inż. Grzegorz Różański – profesor nadzwyczajny WAT. Wydział prowadzi studia inżynierskie i magisterskie, podyplomowe i doktoranckie na kierunku elektronika i telekomunikacja w 33 profilach dyplomowania w specjalnościach: łączność, radiolokacja, systemy radioelektroniczne, metrologia i optoelektronika. Do tej pory na studia dzienne przyjmowani byli wyłącznie kandydaci na żołnierzy zawodowych i żołnierze zawodowi na zapotrzebowanie Ministerstwa Obrony Narodowej, a na studia zaoczne, podyplomowe i doktoranckie żołnierze zawodowi WP oraz funkcjonariusze i pracownicy MSWiA. W związku z restrukturyzacją polskich Sił Zbrojnych i zmniejszonym zapotrzebowaniem na absolwentów w mundurach, Wojskowa Akademia Techniczna rozpoczęła stopniową transformację w nowoczesny, wojskowo-cywilny uniwersytet techniczny. Spowodowało to również istotne zmiany w składzie studentów Wydziału. Od 1998 roku uruchomiono studia podyplomowe i kursy specjalistyczne dla osób cywilnych, głównie dla pracowników Telekomunikacji Polskiej. W 1999 roku rozpoczęto realizację studiów zaocznych, a w 2002 roku również studiów dziennych dla szerokiej rzeszy studentów cywilnych.

W związku z kolejnym etapem restrukturyzacji polskich Sił Zbrojnych oraz modernizacji szkolnictwa wojskowego z dniem 1 stycznia 2003 r. Wydział utracił charakter wojskowy i przyjął zasady funkcjonowania podobne do obowiązujących w wydziałach krajowych politechnik cywilnych. Dotychczasowi wojskowi nauczyciele akademiccy w większości przeszli do rezerwy i kontynuują pracę naukowo-dydaktyczną w jednostkach organizacyjnych Wydziału. W ten sposób Wydział zachował w całości swe bogate doświadczenie oraz bazę laboratoryjną i wyposażenie. Zachowując możliwość kontynuowania kształcenia specjalistów dla potrzeb Sił Zbrojnych – w oparciu o kilkuletnie już doświadczenia w pracy ze studentami cywilnymi przygotował unowocześnione programy studiów dla specjalności cywilnych.

Programy studiów mają elastyczną strukturę i spełniają wymagania ustalone przez Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu, a także przez Europejską Federację Narodowych Stowarzyszeń Inżynierskich (FEANI).

Rada Wydziału Elektroniki posiada uprawnienia do nadawania stopni naukowych w dziedzinie nauk technicznych w dyscyplinach elektronika i telekomunikacja: od roku 1972 – stopnia doktora, a od 1978 również stopnia naukowego doktora habilitowanego. Posiada również uprawnienia do występowania z wnioskiem o nadanie tytułu naukowego profesora.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Od początku swego istnienia Wydział prowadzi szeroką działalność naukową, w której do najważniejszych osiągnięć należy zaliczyć:

  • rozwój techniki kwantowej oraz zbudowanie pierwszego w Polsce lasera gazowego i rubinowego (1963-1965); opracowanie i zastosowanie w praktyce klinicznej laserowego koagulatora oka;
  • rozwój techniki komputerowej, głównie analogowej (1959-1963);
  • skonstruowanie pierwszej w Polsce elektronicznej centrali telefonicznej w oparciu o licencyjny system E–10. Elektroniczne centrale EACT 200k i tzw. centrala wiejska ECBW zostały wdrożone do seryjnej produkcji i zainstalowane w garnizonach i cywilnych sieciach łączności. Ich jakość potwierdzają Złote Medale otrzymane na Międzynarodowych Targach Poznańskich w 1980 i 1988 r.;
  • termograf mikrofalowy przeznaczony do pomiaru temperatury tkanek biologicznych w diagnostyce medycznej, głównie w onkologii, nagrodzony Srebrnym Medalem na Międzynarodowej Wystawie „Idee – Wynalazki – Nowe Produkty” w Norymberdze i Srebrnym Medalem na 23 Międzynarodowej Wystawie Wynalazków, Nowych Technologii i Produktów IEINPT’95 w Genewie;
  • instrumentarium chirurgiczne do leczenia skolioz kręgosłupa, szczególnie wczesnodziecięcych, wyróżnione Złotym Medalem ze specjalnym wyróżnieniem Jury na 44 Światowej wystawie Postępu, Wynalazczości i Racjonalizacji Przemysłu w Brukseli w 1995 r. i Brązowym Medalem na Salonie Wynalazczości w Genewie w 1996 r.;
  • śmigłowcowy system rozpoznania radioelektronicznego PROCJON-2 – Nagroda Rektora WAT w 1995 r.;
  • interpolacyjny licznik czasu o zakresie pomiarowym od 0 do 43 sekund i rozdzielczości 200 ps, wykonany na jednym układzie scalonym FPGA wielkiej skali integracji, nagrodzony Złotym Medalem z Wyróżnieniem na Światowej Wystawie Wynalazczości Eureka’97 w Brukseli;
  • odbiornik rozpoznania radioelektronicznego MIZAR nagrodzony na VI Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego nagrodą DEFENDER’98;
  • antena mikropaskowa na podłożu dielektrycznym do telefonu komórkowego o zmniejszonym promieniowaniu w kierunku głowy nagrodzona Złotym Medalem na Światowej Wystawie Wynalazczości Eureka’99 w Brukseli;
  • zestaw do wizualizacji warstw pod powłokami farb i lakierów, wyróżniony Srebrnym Medalem na III Międzynarodowej Wystawie Wynalazków INNOWACJE 2000 i Złotym Medalem na Światowej Wystawie Innowacji, Badań Naukowych i Nowoczesnej Techniki EUREKA 2000 w Brukseli;
  • uniwersalny demodulator cyfrowy wyróżniony Srebrnym Medalem na Salonie Wynalazczości w Brukseli w 2002 r.;
  • wielospektralny pirometr podczerwieni do precyzyjnych pomiarów temperatury powierzchni wody morskiej wyróżniony Srebrnym Medalem na Międzynarodowej Wystawie Wynalazków, Nowej Techniki i Produktów w Genewie w 2002 r.;
  • urządzenia do ćwiczeń rehabilitacyjnych i diagnostyki układów stawowo-mięśniowych (stawy kolanowe, łokciowe);
  • układy elektroniki motoryzacyjnej;
  • mierniki pikosekundowe odstępów czasu;
  • prototypy urządzeń do wykrywania ludzi zasypanych;
  • radarowy miernik bardzo małych odległości;
  • radar geofizyczny do lokalizacji nieciągłości w złożach soli kamiennej;
  • mikrokomputerowy system wspomagania procesu diagnozowania urządzeń elektronicznych;
  • centrala telefoniczna dla potrzeb górnictwa;
  • komputerowy system analizy i projektowania sieci radiokomunikacyjnych, z integracją usług w systemach łączności wewnątrzobiektowej;
  • urządzenia transmisji danych umożliwiające szybkie i wierne przesyłanie informacji w sieciach radiowych i liniach przewodowych;
  • komputerowy system doradczy inżyniera eksploatacji osprzętu śmigłowca W-3.

Absolwenci[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wydział_Elektroniki_Wojskowej_Akademii_Technicznej&oldid=68214621”