Wydma nadmorska
Wydma nadmorska – typ wydmy, która rozwija się na wybrzeżach piaszczystych. Przeważnie wydmy nadmorskie mają paraboliczny kształt[1].
Zwykle wydmy tego typu poprzedzielane są obniżeniami i nieckami deflacyjnymi. Cechuje je, podobnie jak większość wydm, asymetria stoków: stoki dowietrzne, po których wiatr przesuwa piasek w górę, są łagodne (3 do 12°) i twarde; stoki odwietrzne, ze szczytu których ziarna piasku staczają się pod wpływem grawitacji, są strome (30 do 33°) i mniej ubite.
Starsze, dobrze ustabilizowane wydmy, są siedliskami nadmorskiego boru sosnowego.
W wyniku silnych procesów eolicznych wydmy przemieszczające się z prędkością 1–20 m/rok są bardzo poważnym zagrożeniem dla zabudowy zlokalizowanej w ich otoczeniu. W celu jej ochrony prowadzi się sztuczne utrwalanie roślinnością w celu stabilizacji położenia wydmy nadmorskiej[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Mieczysław Klimaszewski: Geomorfologia. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2003, s. 234. ISBN 83-01-13951-X.
