Wojciech Rostworowski
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Kierownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych | |
| Okres | od 7 grudnia 1917 |
| Następca | Władysław Wróblewski (p.o) |
| Odznaczenia | |
  | |
Wojciech Hilary Rostworowski herbu Nałęcz II (ur. 13 stycznia 1877 w Milejowie, zm. 17 marca 1952 w Zalesiu Dolnym) – polski ziemianin, prawnik, pisarz, publicysta, senator III i IV kadencji w II RP.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 13 stycznia 1877 w Milejowie[1]. Był synem Antoniego Ignacego Rostworowskiego (1833–1896) i Klary z Osuchowskich, wnukiem Antoniego Melitona Rostworowskiego. Jego syn, Piotr Rostworowski był kamedułą. W pierwszym dwudziestoleciu XX w. był właścicielem majątku Winiary (pow. 283 ha).
Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Najpierw zajął się literaturą, ale później wciągnęła go praca polityczna. Początkowo był związany z narodową demokracją, lecz w czasie I wojny światowej przeszedł na pozycje bardziej konserwatywne. Był członkiem Ligi Narodowej[2]. W 1916 roku był członkiem Zarządu Towarzystwa Polskiej Macierzy Szkolnej[3]. Wszedł do Tymczasowej Rady Stanu z ramienia Stronnictwa Narodowego[4]. W rządzie Jana Kucharzewskiego objął Departament Stanu (odpowiednik MSZ). Mianowany członkiem Rady Stanu w 1918 roku[5]. W latach 1919–1925 nie uczestniczył w życiu politycznym. Po zamachu majowym w 1926 zaangażował się po raz kolejny w prorządowe organizacje konserwatywne. W 1930 został wybrany do Senatu w województwie łódzkim, a w 1935 został senatorem z nominacji Prezydenta RP. W drugiej połowie lat trzydziestych stał się krytykiem rządu. Po II wojnie światowej zamieszkał w Zalesiu i poświęcił się pracy literackiej. Publikował między innymi w „Tygodniku Powszechnym”.
Zmarł 17 marca 1952 w Zalesiu Dolnym[1]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 171-1-27)[1].
Jego żoną była Elżbieta hr. Plater-Zyberk z Broelu (1887–1924). Ich dziećmi byli Maria (1908–2004), Wojciech (1910–1999), Henryk (1912–1984), Weronika (1913–1919), Elżbieta (1919–1922).
Po jej śmierci ożenił się z Katarzyną (Katie) Clinton (1887–1973), Angielką, która była przyjaciółką jego żony i nauczycielką dzieci.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski[6]
- Złoty Wawrzyn Akademicki (4 listopada 1937)[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Cmentarz Stare Powązki: ELŻBIETA ROSTWOROWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-03-08].
- ↑ Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887–1907), Londyn 1964, s. 582.
- ↑ Józef Stemler, Dzieło samopomocy narodowej. Polska Macierz Szkolna 1905–1935, Warszawa 1935, s. 173.
- ↑ Ojczyzna i Postęp, nr 16, 18 stycznia 1917 roku, s. 11.
- ↑ M.P. nr 57 z 27 kwietnia 1918 r.. Prawo.pl. [dostęp 2020-06-09].
- ↑ Jan Molenda: Wojciech Rostworowski. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2017-03-08].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 257, poz. 406 „za zasługi dla dobra literatury”.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Jan Molenda: Wojciech Rostworowski. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2017-03-08].
- Wojciech Hilary Rostworowski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-03-08].
| Zebranie ogólne |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Organizacja | |||||
| Komisarze rządowi |
|
.svg)
| W dniu zaprzysiężenia | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
| Według Monitora Polskiego nr 11 z 28 lutego 1918 r. |
|---|
