Witold Kieszkowski
Witold Kieszkowski h. Krzywda (ur. 25 lutego 1903 w miejscowości Dębino na Podolu, zm. 10 września 1950 w Warszawie) – polski historyk sztuki i archeolog, znawca renesansowej rzeźby i architektury.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 25 lutego 1903 w miejscowości Dębino k. Hajsynia na Podolu, w ziemiańskiej rodzinie Apolinarego i Franciszki z Bernatowiczów. Dzieciństwo spędził w kresowych majątkach Narajówka i Krzywczunka[1]. W okresie nauki gimnazjalnej działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Po przyjeździe w styczniu 1920 roku do Warszawy zgłosił się jako ochotnik do wojska, biorąc udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych i wznowieniu nauki uzyskał maturę w Gimnazjum im. Zamoyskiego w Warszawie. Początkowo studiował na Uniwersytecie Warszawskim archeologię, a po roku przeniósł się na historię sztuki i został uczniem Zygmunta Batowskiego. Dyplom magisterski uzyskał w roku 1929. W latach 1930–1935 był asystentem Zakładu Architektury Polskiej. W latach 1932–1936 redagował „Biuletyn Historii Sztuki i Kultury”. W latach 1935–1937 był konserwatorem zabytków na woj. warszawskie i białostockie, potem na woj. wileńskie i nowogródzkie, gdzie nadzorując prace m.in. na zamku w Grodnie wprowadzał nowoczesną metodykę archeologii. Z jego inicjatywy prowadzono prace konserwacyjne na zamku w Trokach i w Wilnie.
Po wybuchu II wojny światowej, latach 1939–1941 internowany w obozie na Łotwie. Po powrocie do Wilna pod pozorem prowadzenia antykwariatu zabezpieczał polskie dzieła sztuki i starodruki przed grabieżą, oraz prowadził tajne komplety nauczania, za co został aresztowany.
W 1945 został zastępcą konserwatora generalnego. Zasłużył się w rewindykacji i zabezpieczaniu na Dolnym Śląsku dzieł sztuki wywiezionych przez Niemców z Polski. W latach 1946–1949 był zastępcą naczelnego dyrektora muzeów i ochrony zabytków w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Prowadził badania wykopaliskowe na Ostrowie Lednickim[1]. Przed śmiercią pełnił funkcję kustosza Muzeum Narodowego w Warszawie.
Zmarł w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 132-6-1)[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (29 października 1947)[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Witold Kieszkowski [online], www.ipsb.nina.gov.pl [dostęp 2018-10-19] (pol.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: WITOLD KIESZKOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-08].
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 149, poz. 894 „za zasługi położone w zabezpieczeniu arcydzieł kultury polskiej”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kieszkowski Witold, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2017-07-23].
|
