Wital Taras
| Data i miejsce urodzenia | 6 maja 1956 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 stycznia 2011 |
| Przyczyna śmierci | choroba nowotworowa |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Północny, Mińsk |
| Zawód, zajęcie | dziennikarz, publicysta |
Wital Walancinawicz Taras (biał. Віталь Валянцінавіч Тарас; ur. 6 maja 1956 w Mińsku, zm. 18 stycznia 2011 tamże) – białoruski dziennikarz, publistysta, członek białoruskiego PEN Clubu, Związku Pisarzy Białoruskich i Białoruskiego Zrzeszenia Dziennikarzy; syn pisarza Walancina Tarasa.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 6 kwietnia 1956 roku w Mińsku, w Białoruskiej SRR, ZSRR, w inteligenckiej rodzinie. Jego ojciec, Walancin, był poetą, tłumaczem, publicystą; matka Rehina wiele lat pracowała w telewizji, a dziadek Jafim był artystą. Wychowanie i rodzinne tradycje miały wpływ na późniejszy światopogląd Tarasa i na jego wybór zawodu[1].
Jego pierwsze artykuły ukazały się w 1973 roku na łamach czasopisma „Znamia Junosti”. W 1983 roku ukończył wieczorowo studia na Wydziale Dziennikarstwa Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego. Pracował jako redaktor w białoruskiej telewizji, w gazetach „Litaratura i Mastactwa” (pod redakcją A. Wiarcinskiego), „Kultura” i w rosyjskiej „Obszczej Gaziecie”[2]. Później wiele lat pracował dla Radia Swaboda – białoruskiego oddziału Radia Wolna Europa. Był współpracownikiem redakcji w Pradze, prowadził program Wykradańnie Biełarusi, poświęcone przywracaniu Białorusi w kontekst europejski i światowy[3]. Po powrocie z Pragi do Mińska pracował dla niezależnej gazety „Nasza Niwa”, a także dla wydawnictw podziemnych[1]. W 1996 roku za swoją pracę dziennikarską w Radiu Swaboda otrzymał od białoruskiego PEN Clubu nagrodę im. Alesia Adamowicza (w kategorii publicystyka radiowa)[2][3]. Był członkiem Białoruskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy od momentu jego założenia. Od 2009 roku był członkiem białoruskiego PEN Clubu[2].
Wital Taras zmarł w wyniku długotrwałej choroby nowotworowej. Następnego dnia po śmierci dziennikarza do domu, w którym znajdowało się ciało, przybyła milicja celem sporządzenia protokołu. W trakcie wizyty funkcjonariusz milicji pobrał odciski palców zmarłego, mimo protestów rodziny i faktu, że jest to działanie niezgodne z prawem. Wital Taras za życia odmawiał milicji zgody na pobranie odcisków palców[4]. Pochowany został na Cmentarzu Północnym w Mińsku[1].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
Wybrane publikacje Witala Tarasa zostały wydane w formie dwóch książek. Pierwsza z nich, pt. Zwykłaje zło została wydana w ramach serii Kniharnia „Naszaj Niwy” w roku 2006[1] (według innego źródła – 2007[2]). Wital Taras został za nią przyjęty do Związku Pisarzy Białoruskich[2]. Drugą, pt. Chronika biahuczych padziej, wydano w lutym 2010 roku. Autor poświęcił ją pamięci zmarłego w 2009 roku ojca[1].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Wital Taras miał żonę, Alenę[1] i syna[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Валянціна Аксак: Віталь Тарас. Radio Swaboda, 2011-01-18 15:43. [dostęp 2017-03-24]. (biał.).
- ↑ a b c d e f Віталь Тарас. Białoruskie Stowarzyszenie Dziennikarzy. [dostęp 2017-03-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-13)]. (biał.).
- ↑ a b Памёр Віталь Тарас. Radio Swaboda, 2011-01-18 09:15. [dostęp 2017-03-24]. (biał.).
- ↑ Мёртваму Віталю Тарасу "адкаталі пальчыкі". Radio Swaboda, 2011-01-18 13:13. [dostęp 2017-03-24]. (biał.).