Wirus Marburg
 | Ten artykuł od 2010-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
 wirus Marburg | |
| Systematyka | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Cechy wiralne | |
| Kwas nukleinowy | niezakaźny[potrzebny przypis] |
| Rezerwuar | niektóre małpy |
| Wywoływane choroby | |
Marburg – wirus wykryty po raz pierwszy w Niemczech.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Materiał genetyczny stanowi jednoniciowe antysensowne RNA. Podobnie jak wirus Ebola, charakteryzuje go ta sama morfologia (wygląda jak poskręcana pałeczka), ale w przeciwieństwie do niej ma inne antygeny.
Patogenność[edytuj | edytuj kod]
Wirusy te są przyczyną poważnych i trudnych w leczeniu, występujących endemicznie na obszarze Afryki gorączek krwotocznych – choroby marburskiej.
Zakaźność, drogi szerzenia i rezerwuar[edytuj | edytuj kod]
Do zakażenia dochodzi na drodze kropelkowej, pośredniego i bezpośredniego kontaktu (z czego te dwa ostatnie mają największe znaczenie). Najpoważniej zazwyczaj kończą się zakażenia wśród służb medycznych, które nastąpiły na skutek kontaktu z płynami ustrojowymi i kałem.
Rezerwuar stanowią chorzy ludzie, prawdopodobnie także gryzonie i niektóre gatunki małp.
Odporność populacji[edytuj | edytuj kod]
Występuje powszechna wrażliwość. Prace nad szczepionką trwają. Wykryto przeciwciała u niektórych badanych pacjentów.
Zastosowania jako broni biologicznej[edytuj | edytuj kod]
Wirus ten nie jest tak samo śmiertelny jak Ebola, więc jego użycie jest bardziej wątpliwe. Poza tym duże trudności sprawia pozyskanie wirusa.
Wrażliwość na czynniki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Wirusy te wrażliwe są na promieniowanie jonizujące, światło słoneczne (promienie UV), temperaturę powyżej 60 °C oraz powszechnie dostępne chemiczne środki do dezynfekcji (fenol, alkohol metylowy).
Historia odkrycia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze udokumentowane zachorowania miały miejsce w roku 1967 w Marburgu i Frankfurcie nad Menem oraz Belgradzie. Źródłem wirusa były koczkodany zielone (Cercopithecus aethiops) przywiezione z Ugandy. Do zakażenia doszło u osób, które opiekowały się małpami lub preparowały ich tkanki (nerki do celów hodowli komórkowej). Wystąpiło 25 przypadków pierwotnych i sześć przypadków wtórnych zakażeń od chorych ludzi (w wyniku bezpośredniego kontaktu, zwykle z krwią). Zmarło 7 chorych[potrzebny przypis].
W kwietniu 2005 nieznana dotąd odmiana tego wirusa pojawiła się w prowincji Uige w Angoli. Zmarły co najmniej 244 osoby.
Filowirusy w literaturze i filmie[edytuj | edytuj kod]
Marburg nie jest opisywany tak często jak Ebola, którą charakteryzuje znacznie większa wirulencja. Wirusem zaraziła się jedna z postaci, która pojawiła się w 19 odcinku drugiego sezonu serialu Madam Secretary. W książce Zabójczy wirus Alex Kavy i w serii o Sewerynie Zaorskim Remigiusza Mroza, książce "Światła w popiołach", także pojawia się wątek tego wirusa.
Wątek tego wirusa pojawia się w polskim serialu "Fala zbrodni" (odc. 98). Pojawił się tam jako broń biologiczna, stworzona na potrzeby organizacji terrorystycznej.