William Henry Fitzhugh Lee

William Henry Fitzhugh Lee
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1837
Arlington House

Data i miejsce śmierci

15 października 1891 (54 lata)
Alexandria

Przebieg służby
Lata służby

1857-1859 (USA)
1861–1865 (CSA)

Siły zbrojne

 US Army
 CS Army

Główne wojny i bitwy

wojna secesyjna

podpis
William Henry Fitzhugh Lee
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1837
Arlington House

Data śmierci

15 października 1891

Członek Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych
Okres

od 4 marca 1887
do 15 października 1891

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

John Barbour

Następca

Elisha Meredith

Członek Senatu Stanu Wirginia
Okres

od 1875
do 1878

William Henry Fitzhugh Lee, znany także jako Rooney Lee lub W.H.F. Lee (ur. 31 maja 1837, zm. 15 października 1891) – amerykański wojskowy, polityk, drugi syn Roberta Lee.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Lee urodził się w Arlington House w stanie Wirginia. Uczęszczał na Uniwersytet Harvarda, a następnie poszedł w ślady ojca, zostając porucznikiem US Army. Służył w 6 regimencie piechoty pod Albertem Sidneyem Johnstonem, biorąc udział w wojnie w Utah przeciwko Mormonom. W 1859 roku zrezygnował ze służby na rzecz nadzorowania plantacji White House na południowym brzegu rzeki Pamunkey w hr. New Kent.

Wojna secesyjna[edytuj | edytuj kod]

Po wybuchu wojny Lee został mianowany kapitanem kawalerii Konfederacji i niewiele później awansowany na majora. Początkowo, do 1862 roku, służył w Zachodniej Wirginii pod gen. bryg. Williamem Loringiem. Później wszedł w skład wojsk gen. dyw. Jeba Stuarta, wraz z awansem na podpułkownika, a później pułkownika 9 regimentu kawalerii z Wirginii.

Po bitwie pod South Mountain został awansowany na generała brygady. Walczył na Antietam pod dowództwem swojego kuzyna, gen. bryg. Fitzhugha Lee. Przewodził 3 brygadzie dywizji kawaleryjskiej Stuarta pod Fredericksburgiem oraz Chancellorsville. Został ranny pod Brandy Station, u zarania kampanii Gettysburskiej, a następnie schwytany przez siły Unii w Hickory Hill, podczas kuracji. Jako jeniec wojenny przebywał w stanie Nowy Jork do czasu powrotu do armii konfederackiej 25 lutego 1864 roku, kiedy to został wymieniony na gen. bryg. Neala Dowa. W kwietniu został awansowany na generała dywizji wraz z przydziałem dywizyjnym w korpusie kawaleryjskim, biorącym udział w działaniach podczas oblężenia Petersburga i odwrotu wojsk ojca podczas kampanii Appomattox. Poddał się wraz z nim w Appomattox Court House.

Kariera powojenna[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu działań wojennych Lee powrócił na swoją plantację. Po śmierci matki w 1873 roku odziedziczył i przeniósł się do Ravensworth, liczącego 563 akry majątku w pobliżu dzisiejszego Springfield w hrabstwie Fairfax. W 1875 został wybrany do senatu stanu Wirginia, w którym zasiadał do 1878. W 1887 został wybrany do Izby Reprezentantów z ramienia demokratów, w której zasiadał do śmierci w 1891. Został pochowany w Lee Chapel na Washington and Lee University w Lexington.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Lee ożenił się dwa razy – po raz pierwszy w 1859 roku z Charlotte’ą Wickham, potomkinią Johna Wickhama. Mieli dwójkę dzieci, które zmarły w niemowlęctwie. Charlotte zmarła w 1863.

2 października 1867 Lee pojął za żonę Mary Tabb Bolling, potomkinię pułkownika Roberta Bollinga. Mieli dwóch synów – Roberta Edwarda, urodzonego 11 lutego 1869 w Petersburgu oraz George’a Bollinga, urodzonego 30 sierpnia 1872 w Lexington.

Lee był przyrodnim praprawnukiem Jerzego Waszyngtona. Jego matka, Mary Anna Randolph Custis Lee była prawnuczką Marthy Dandridge Custis Washington, wdowy po prezydencie mieszkającej w plantacji White House do czasu, kiedy wyszła za pułkownika Waszyngtona w 1759.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • John H Eicher, David J. Eicher: Civil War High Commands. Stanford: Stanford University Press, 2001. ISBN 0-8047-3641-3. (ang.).

Dodatkowe źródła[edytuj | edytuj kod]

  • Douglas S. Freeman: R. E. Lee, A Biography. T. 4. Nowy Jork: Charles Scribner’s Sons, 1934-1935. OCLC 166632575. (ang.).
  • Edward G. Longacre: Lee’s Cavalrymen: A History of the Mounted Forces of the Army of Northern Virginia. Mechanicsburg: Stackpole Books, 2002. ISBN 0-8117-0898-5. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]