Wilhelm II (elektor Hesji-Kassel)

Wilhelm II

Landgraf Hesji-Kassel
Okres	od 1821 do 1847
Poprzednik	Wilhelm I
Następca	Fryderyk Wilhelm I
Dane biograficzne
Dynastia	heska
Data i miejsce urodzenia	28 lipca 1777 Hanau
Data i miejsce śmierci	20 listopada 1847 Frankfurt nad Menem
Ojciec	Wilhelm I
Matka	Wilhelmina Karolina Oldenburg
Żona	Augusta Pruska
Dzieci	Wilhelm Fryderyk Karolina Fryderyk Luiza Fryderyka Fryderyk Wilhelm I, elektor Hesji-Kassel Maria Fryderyka Fryderyk Wilhelm Ferdynand
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Wilhelm II, elektor Hesji-Kassel (ur. 28 lipca 1777 w Hanau, zm. 20 listopada 1847 we Frankfurcie nad Menem) – landgraf oraz książę elektor Hesji-Kassel od 1821 roku do śmierci.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wilhelm był drugim synem a czwartym dzieckiem Wilhelma I (1743–1821), landgrafa i pierwszego księcia-elektora Hesji-Kassel oraz jego żony Wilhelminy Karoliny oldenburskiej, córki króla Danii Fryderyka V. Jego starszy brat Fryderyk, następca tronu zmarł przedwcześnie w 1784 roku. Wilhelm otrzymał staranne, głównie wojskowe, wykształcenie. Studiował na uniwersytetach w Lipsku i Marburgu. Edukację uzupełniły liczne podróże i spotkania z przedstawicielami innych rodów panujących.

W wieku niespełna 20 lat, 13 lutego 1797 poślubił w Berlinie księżniczkę Augustę Pruską, córkę Fryderyka Wilhelma II Hohenzollerna, króla Prus i królowej Fryderyki Luizy z Hesji-Darmstadt. Para miała sześcioro dzieci:

• Wilhelm Fryderyk Karol Ludwik (ur. 9 kwietnia 1798; zm. 25 października 1802),
• Karolina (ur. 29 lipca 1799; zm. 28 listopada 1854),
• Luiza Fryderyka (ur. 3 kwietnia 1801; zm. 28 września 1803),
• Fryderyk Wilhelm I (ur. 20 sierpnia 1802; zm. 6 stycznia 1875),
• Maria Fryderyka Krystyna (ur. 6 września 1804; 1 stycznia 1888),
• Fryderyk Wilhelm Ferdynand (ur. 9 października 1806; zm. 21 listopada 1806).

Po zajęciu przez Napoleona I w 1806 księstwa Hesji, książę Wilhelm wraz z ojcem udał się na wygnanie. Przebywał na terenie Holsztynu i w Pradze. W 1809 roku wyjechał do Berlina. Kontynuował znajomość z Emilie von Reichenbach-Lessonitz. Romans z Emilią był źródłem częstych konfliktów najpierw z ojcem, a potem synem Fryderykiem Wilhelmem. Kochanka miała znaczący wpływ na wiele decyzji politycznych księcia. Para miała ośmioro dzieci:

• Luiza Wilhelmina (ur. 26 lutego 1813; zm. 3 października 1883),
• Juliusz Wilhelm (ur. 4 października 1815; zm. 15 stycznia 1822),
• Amalia Wilhelmina Emilia (ur. 31 grudnia 1816; zm. 28 lipca 1858),
• Karol (ur. 24 sierpnia 1818; zm. 26 września 1881),
• Emilia (ur. 8 lipca 1820; zm. 30 stycznia 1891,
• Fryderyka (ur. 16 grudnia 1821; zm. 23 lutego 1898),
• Wilhelm von Reichenbach-Lessonitz|Wilhelm (ur. 29 czerwca 1824; zm. 19 stycznia 1866),
• Helena (ur. 8 sierpnia 1825; zm. 14 maja 1898).

Rządy[edytuj | edytuj kod]

Wilhelm II panował jako władca absolutny bez udziału stanów. W dniu 29 czerwca 1821 roku przeprowadził reformę administracji państwowej na wzór pruski. Państwo podzielono na cztery prowincje. Oddzielono sądownictwo od administracji. Dotychczasowe jednostki terytorialne zostały połączone w większe okręgi. Jego działania nie były korzystne dla większości mieszkańców. Książę był politykiem o przekonaniach konserwatywnych. Wydawał krótkowzroczne i arbitralne decyzje. Nie liczył się ze zdaniem innych. Narzucał swoje opinie i rozstrzygnięcia.

Po zawarciu w 1828 prusko-heskiego traktatu celnego Wilhelm przystąpił do „konkurencyjnego stowarzyszenia celnego, Unii Handlowej Środkowych Niemiec”^[1], do którego zaliczały się także Saksonia, Hanower czy Nassau. Naraził tym samym swoje państwo na sankcje pruskie, np. na „wojny drogowe”, polegające na budowaniu nowych szlaków transportowych z zamiarem odciągnięcia handlu od terenów będących celem działania^[2]. Wobec narastających trudności aprowizacyjnych i kłopotów gospodarczych Wilhelm podjął decyzję o wycofaniu się z Unii Handlowej. Przystąpił do utworzonego 1 stycznia 1834 Niemieckiego Związku Celnego, związku zrzeszającego w unii celnej 18 państw niemieckich pod przewodnictwem pruskim. Wdał się tym samym nieodwołalnie w orbitę pruskich wpływów.

Ostatnie lata[edytuj | edytuj kod]

Wilhelm II w ostatnim okresie swojego życia mieszkał wraz z hrabiną Lessonitz na Zamku Philippsruhe oraz we Frankfurcie nad Menem. Po śmierci swej prawowitej małżonki Augusty 19 lutego 1841 w Kassel poślubił swą wieloletnią kochankę w lipcu tego samego roku w Bisenzu na Morawach. Z kolei po jej śmierci 12 lutego 1843 ożenił się po raz trzeci. Jego żoną została Karolina von Berlepsch, dla której wystarał się najpierw o tytuł baronowej, a później hrabiny von Bergen. Ostatnie małżeństwo Wilhelma II pozostało bezdzietne.

Po śmierci został pochowany w kryptach kościoła w Hanau. W czasie II wojny światowej krypta została zbombardowana. Grób księcia uległ poważnym uszkodzeniom. W 1990 roku szczątki Wilhelma II zostały pochowane w nowej trumnie.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Order Lwa Złotego (Hesja-Kassel)^[3][4]
• Order Zasługi Wojskowej (Hesja-Kassel)^[3][4]
• Order Hełmu Żelaznego (Hesja-Kassel)^[4]
• Order Słonia (Dania)
• Order Orła Czarnego (Prusy)^[3][4]
• Order Orła Czerwonego I Klasy (Prusy)^[4]
• Order Krzyża Żelaznego (Prusy)^[4]
• Krzyż Wielki Orderu Gwelfów (Hanower)^[4]
• Krzyż Wielki Orderu Ludwika (Wlk. Ks. Hesji)^[4]
• Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana (Węgry)^[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Franz G. Eckhart, Das Haus Hessen. Eine europäische Familie. Kohlhammer, Stuttgart 2005, ISBN 3-17-018919-0.
• Rainer von Hessen (Hrsg.), Wir Wilhelm von Gottes Gnaden. Die Lebenserinnerungen Kurfürst Wilhelms I. von Hessen 1743–1821. Campus-Verlag, Frankfurt/M. 1996, ISBN 3-593-35555-8.
• Philipp Losch, Kurfürst Wilhelm I., Landgraf von Hessen. Ein Fürstenbild aus der Zopfzeit. Elwert, Marburg 1923.
• Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln („Stammtafeln zur Geschichte der europäischen Staaten/Neue Folge; 3). Klostermann, Frankfurt/M. 2000, Tafel 255ff.
• Reinhard Suchier, Die Grabmonumente und Särge der in Hanau bestatteten Personen aus den Häusern Hanau und Hessen. In: Programm des Königlichen Gymnasiums zu Hanau, Hanau 1879, s. 1-56.
• GerhardG. Bott GerhardG., Heilübung und Amüsement. Das Wilhelmsbad des Erbprinzen, Hanau: CoCon-Verlag, 2007, ISBN 978-3-937774-00-8, OCLC 192081003 .brak strony (książka)
• Christopher MCh.M. Clark Christopher MCh.M., Prusy. Powstanie i upadek 1600-1947, JanJ. Szkudliński (tłum.), Warszawa: Bellona, 2009, ISBN 978-83-11-11628-3, OCLC 751211156 .brak strony (książka)
• Stanisław Salmonowicz, Prusy: dzieje państwa i społeczeństwa, Warszawa 1987, ISBN 83-210-0714-7.