Wiktor Kozak

Wiktor Kozak
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

5 października 1916
Błagowieszczeńsk

Data i miejsce śmierci

19 sierpnia 1995
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1938–1939; 1944–1977

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Sztab Generalny Wojska Polskiego

Stanowiska

dowódca 40 pułku artylerii lekkiej, dowódca artylerii 9 Dywizji Piechoty, dowódca artylerii 11 Korpusu Armijnego, szef artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego, szef Wojsk Rakietowych i Artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego, szef sztabu Wojsk Rakietowych i Artylerii WP, szef Służby Topograficznej WP, szef Misji Polskiej w Komisji Nadzoru Państw Neutralnych w Korei

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1943–1989) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Krzyż Partyzancki Medal „Za udział w walkach o Berlin” Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Order Flagi Narodowej II klasy (KRLD)
Szef Służby Topograficznej WP gen. bryg. Wiktor Kozak promuje chorążych służby topograficznej.
Grób Wiktora Kozaka na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Wiktor Kozak (ur. 22 września?/5 października 1916 w Błagowieszczeńsku, zm. 19 sierpnia 1995 w Warszawie) – generał brygady LWP, oficer artylerii, szef Służby Topograficznej WP (1968-1974)

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Grzegorza, urzędnika i Józefy z Wiszniewskich. W 1925 wraz z rodziną repatriowany do Polski, osiedlił się w Kiwercach, od 1926 we wsi Zastawie, powiat Kostopol, od 1929 ponownie w Kiwercach. Kształcił się w szkołach średnich w Łucku, gdzie w 1936 zdał egzaminy maturalne. W 1938 ukończył dwuletnie Państwowe Liceum Pedagogiczne w Krzemieńcu. 1 września 1938 powołany do służby wojskowej, w czerwcu 1939 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim jako kapral podchorąży. Po ukończeniu szkoły został skierowany na praktykę w 13 Pułku Artylerii Lekkiej w garnizonie Równe, gdzie pełnił funkcję działonowego. Jako żołnierz 13 pułku artylerii lekkiej 13 Dywizji Piechoty, która wchodziła w skład Korpusu Intwerencyjnego na Pomorzu, a następnie weszła w skład Armii "Prusy", brał udział w wojnie obronnej 1939 m.in. pod Tomaszowem Mazowieckim i Falenicą jako ogniomistrz zwiadu, następnie w obronie Warszawy (do 27 września 1939). Podczas okupacji pracował na kolei w Kiwerach, jako pisarz w składzie opału, następnie jako pisarz w państwowym tartaku. Od grudnia 1940 był nauczycielem w szkole powszechnej w Smerdyniu. Po napadzie w czerwcu 1941 Niemiec na Związek Sowiecki powrócił do Kiwerc i ponownie pracował w miejscowym tartaku. Od stycznia 1944 współpracował z radziecką partyzantką, a w marcu 1944 wstąpił do Brygady Partyzanckiej Armii Ludowej „Grunwald” dowodzonej przez Józefa Sobiesiaka, gdzie w stopniu podporucznika dowodził kompanią. W partyzantce nie używał pseudonimu. W czerwcu 1944 wstąpił do 2 Dywizji Piechoty im. J.H. Dąbrowskiego, gdzie został porucznikiem artylerii w 2 pułku artylerii lekkiej. W sierpniu 1944 walczył pod Turzyskami, Puławami, Jabłonną i Legionowem, a w 1945 jako szef sztabu dywizjonu walczył na Wale Pomorskim, nad Odrą i uczestniczył w marszu do Łaby.

Od maja 1945 pierwszy pomocnik szefa sztabu 2 pułku artylerii lekkiej. W maju 1946 na mocy uchwały Prezydium Krajowej Rady Narodowej awansował na stopień kapitana. We wrześniu 1946 rozpoczął naukę na Kursie Szefów Sztabu Pułku w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, a po jego ukończeniu od września 1947 był wykładowcą artylerii w Wyższej Szkole Artylerii. Od lipca 1948 dowódca 40 pal w Jarosławiu. W lutym 1949 ukończył Kurs Metodyczny Dowódców Pułków Artylerii przy Wyższej Szkole Artylerii w Toruniu. Od października 1951 dowódca artylerii 9 Dywizji Piechoty, a od października 1953 dowódca artylerii 11 Korpusu Armijnego w Gliwicach. W latach 1955–1956 przebywał na Wyższym Kursie Akademickim przy Fakultecie Artylerii Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, po ukończeniu którego (z oceną bardzo dobrą) został dowódcą (od 1957 szefem) artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Od lipca 1959 do sierpnia 1961 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. J. Woroszyłowa w Moskwie. Studia ukończył z oceną bardzo dobrą i po powrocie do kraju powrócił na stanowisko szefa artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Od lutego do listopada 1963 przebywał na Wyższym Kursie Akademickim w Artyleryjskiej Akademii Dowódczej w ZSRR. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 1 października 1963 otrzymał nominację na stopień generała brygady. Od października 1965 szef Wojsk Rakietowych i Artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a od kwietnia 1967 szef sztabu Wojsk Rakietowych i Artylerii WP. Od czerwca 1968 do kwietnia 1974 był szefem Zarządu IX Topograficznego Sztabu Generalnego WP – szefem Służby Topograficznej WP. W 1971 ukończył Kurs Operacyjno-Strategiczny przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. J. Woroszyłowa w Moskwie, a w 1973 kurs organizacji i kierowania w Akademii Sztabu Generalnego WP. Od kwietnia 1974 do marca 1976 szef Misji Polskiej w Komisji Nadzoru Państw Neutralnych w Korei w randze ministra pełnomocnego. W styczniu 1977 pożegnany przez wiceministra obrony narodowej gen. broni Józefa Urbanowicza w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej, a 21 kwietnia 1977 przeniesiony w stan spoczynku.

Został pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kwatera 29D-1-7)[1].

Awanse[2][edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Radosławą z domu Sapińską (1926-1975). Małżeństwo miało dwie córki[2][1],.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].
  2. ↑ a b Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 270–273.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 270–273.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Kozak&oldid=69837642”