Wiaczesław Starszynow

Wiaczesław Starszynow
Вячеслав Старшинов
Ilustracja
Wiaczesław Starszynow (2011)
Data i miejsce urodzenia

6 maja 1940
Moskwa

Obywatelstwo

Rosja

Wzrost

173 cm

Pozycja

napastnik (center)

Uchwyt

prawy

Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR
Igrzyska olimpijskie
złoto Innsbruck 1964 hokej na lodzie
złoto Grenoble 1968 hokej na lodzie
Odznaczenia
Order „Za zasługi dla Ojczyzny” II klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” III klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” IV klasy Order Honoru Order Przyjaźni Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order „Znak Honoru” Srebrny Order Olimpijski Zasłużony Mistrz Sportu ZSRR

Wiaczesław Iwanowicz Starszynow, ros. Вячеслав Иванович Старшинов (ur. 6 maja 1940 w Moskwie) – radziecki i rosyjski hokeista, reprezentant ZSRR, dwukrotny olimpijczyk. Trener i działacz hokejowy, wykładowca.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Wiaczesław Starszynow (1970)
Boris Majorow, Władimir Putin i Wiaczesław Starszynow po dekoracji Orderem Zasług dla Ojczyzny (2000)
  • Spartak Moskwa (1957-1971, 1974-1975)
  • Japonia Oji Eagles (1975-1978)
  • Spartak Moskwa (1978-1979)

Był wieloletnim zawodnikiem Spartaka. Przez trzy sezony grał także w Japonii w drużynie z Tomakomai. W wieku 38 lat w 1978 powrócił do Spartaka (został wówczas pracownikiem naukowym w Moskwie) z zamiarem przekroczenia granicy 400 goli w lidze radzieckiej, mając wówczas na koncie 393 trafienia[1]. Ostatecznie w lidze radzieckiej zdobył 405 goli w 540 meczach.

Był reprezentantem ZSRR. W kadrze kraju zdobył 149 goli w 182 meczach. Uczestniczył w turniejach mistrzostw świata w 1961, 1963, 1965, 1966, 1967, 1969, 1970, 1971, zimowych igrzysk olimpijskich 1964, 1968 oraz turnieju Summit Series 1973.

Zarówno w klubie Spartak, jak i w reprezentacji ZSRR ze Starszynowem tercet napastników tworzyli bracia bliźniacy: Jewgienij i Boris Majorow[2].

Kariera trenerska i działacza[edytuj | edytuj kod]

Jeszcze w trakcie kariery zawodniczej został trenerem Spartaka Moskwa (1972-1974). Później był grającym trenerem podczas występów w zespole Oji Eagles w Japonii. Został także działaczem hokejowym. Od 1987 do 1991 był przewodniczący prezydium Federacji Hokeja RFSRR. Od 1999 do 2003 wiceprezes klubu Spartak Moskwa, w 2002 prezes. Pełnił funkcję szkoleniowca Spartaka w sezonie KHL (2010/2011). Został prezydentem Spartaka Moskwa[3].

Wydano książki jego autorstwa: Ja – środkowy napastnik (1971) i Hokejowa szkoła (1974).

Inna działalność[edytuj | edytuj kod]

W 1964 ukończył Moskiewski Instytut Lotniczo-Technologiczny. W 1975 otrzymał tytuł kandydata nauk. W 1979 kierował Katedrą Wychowania Fizycznego na Moskiewskim Instytucie Fizyki (Moskiewski Instytut Fizyczno-Techniczny) z tytułem profesora.

Sukcesy i osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacyjne zawodnicze
Klubowe zawodnicze
  • Złoty medal mistrzostw ZSRR: 1962, 1967, 1969 ze Spartakiem Moskwa
  • Srebrny medal mistrzostw ZSRR: 1965, 1966, 1968, 1970 ze Spartakiem Moskwa
  • Brązowy medal mistrzostw ZSRR: 1963, 1964, 1972, 1975
  • złoto Puchar ZSRR: 1970, 1971
  • Finalista Pucharu ZSRR: 1967
Klubowe szkoleniowe
  • Srebrny medal mistrzostw ZSRR: 1973 ze Spartakiem Moskwa
Indywidualne zawodnicze
  • Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 1965:
    • Najlepszy napastnik turnieju
  • Liga radziecka 1966/1967:
    • Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców: 47 goli
  • Liga radziecka 1966/1967:
    • Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców: 46 goli
    • Pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej
Wyróżnienia

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]