Wenera 9
 | |
| Inne nazwy | 4V-1 No. 660 |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Indeks COSPAR | 1975-050A |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Cel misji | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perycentrum | 1510 km[1] |
| Apocentrum | 112 200 km[1] |
| Okres obiegu | 2898,0 min[1] |
| Nachylenie | |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 8 czerwca 1975 (02:38 UTC) |
| Data lądowania | 22 października 1975 (05:13 UTC) |
| Wymiary | |
| Masa całkowita | 4936[1] kg |
| Masa aparatury naukowej | lądownik: z osłoną 1560 kg; po wylądowaniu 660 kg |
Wenera 9 (ros. Венера 9) – szósta udana radziecka sonda kosmiczna przeznaczona do badania Wenus. Była to pierwsza sonda nowej generacji (typ 4V-1) programu Wenera, o znacznie większej masie od poprzedników. Sonda posiadała lądownik, który przekazał pierwsze, czarno-białe zdjęcia powierzchni Wenus[2]. Lądownik wyposażony był w aparaturę, dzięki której dokonano pierwszych analiz chemicznych gruntu Wenus. Główna część sondy (orbiter) stała się pierwszym sztucznym satelitą Wenus. Miała ona za zadanie przekazywanie na Ziemię sygnałów z lądownika oraz wykonywanie fotografii i innych pomiarów atmosfery planety.
Wenera 9 została wyniesiona przez rakietę Proton K z członem ucieczkowym Blok D 8 czerwca 1975 z kosmodromu Bajkonur w Kazachskiej SRR. Odłączenie lądownika nastąpiło 20 października. Wylądował on miękko na powierzchni planety 22 października 1975 o 05:13 GMT w rejonie Beta Regio, w miejscu o współrzędnych 31,01°N, 291,64°E. Przesyłał dane przez 53 minuty po lądowaniu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Mark Wade: Venera 4V-1. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
- ↑ a b Bartłomiej Sieja: Pierwsi na innych planetach – jak ZSRR wyprzedziło USA w wyścigu na Księżyc, Marsa i Wenus. Komputer Świat, 2021-04-03. [dostęp 2021-04-04].
| Program Wenera (1961-1983) | |
|---|---|
| Program Wenera-D (2029-) |
|
