Walerian Wieleżyński
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 15 lub 16 grudnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 lub 28 czerwca 1986 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 1 Pułk Piechoty, |
| Stanowiska | dowódca kompanii granicznej KOP, |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
    | |
.png){kind=small}
Walerian Wieleżyński (ur. 15 lub 16 grudnia 1898 we Lwowie, zm. 27 lub 28 czerwca 1986 w Londynie) – major piechoty Wojska Polskiego, awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 15[1][2][3] lub 16[4] grudnia 1898 we Lwowie[1]. Był synem Teresy i Kazimierza[1].
Po wybuchu I wojny światowej służył w Legionach Polskich w szeregach 1 pułku piechoty w składzie I Brygady[1]. U kresu wojny jako były członek Polskiej Organizacji Wojskowej od początku listopada 1918 brał udział w obronie Lwowa w ramach wojny polsko-ukraińskiej, będąc w załodze Szkoły Sienkiewicza[5][6][4].
W Wojsku Polskim został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[7][8]. W 1923, 1924 służył w szeregach 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie[9][10]. Następnie został awansowany na stopień kapitana piechoty z dniem 1 lipca 1925[2]. W 1928 był przydzielony z 1 p.p. Legionów do Szkoły Podchorążych Piechoty[11]. W 1932 był oficerem 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie[12]. Został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. W 1934 był dowódcą 1 kompanii granicznej w batalionie KOP „Dederkały”. od 22 marca 1934 do kwietnia 1937 był dowódcą kompanii granicznej KOP „Malinów”. W tym okresie został awansowany na stopień majora. Według stanu z marca 1939 był dowódcą II batalionu 15 pułku piechoty „Wilków”[13]. Na tym stanowisku pozostawał po wybuchu II wojny światowej 1939 w okresie kampanii wrześniowej, zaś w dniach 4-6 września był p.o. dowódcy 15 pułku piechoty „Wilków”[14]. Został wzięty przez Niemców do niewoli i był osadzony w Oflagu II D Gross-Born, gdzie był szefem sztabu konspiracyjnego[15].
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[4]. Został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika[4]. Zmarł 27[4] lub 28[16] czerwca 1986 w Londynie[4]. Został pochowany w kwaterze wojennej na cmentarzu w Pabianicach[16].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (za wojnę 1939)[17]
- Krzyż Niepodległości (4 lutego 1932, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[18]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie (przed 1923)
- Złoty Krzyż Zasługi (1978)[19]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Walerian Wieleżyński. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-04)].
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 216.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 58.
- ↑ a b c d e f Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 51, s. 61, Czerwiec 1986. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI-22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: ok. 1919, s. 23.
- ↑ Edward Świstelnicki Sas: Szkoła Sienkiewicza – auto pancerne „Józef Piłsudski”. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 543. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 431.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 374.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 125.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 121.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 138.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 58, 603.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 565–566 i 672.
- ↑ Zbigniew Gnat-Wieteska: 15 Pułk Piechoty „Wilków”. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1996, s. 39-41, seria: Zarys historii pułków polskich w kampanii wrześniowej.
- ↑ Konspiracyjna organizacja obozu Oflag.II.B.Grosborn. bibliotekacyfrowa.eu. [dostęp 2019-11-04].
- ↑ a b Pabianice. Kwatera wojenna. rowery.olsztyn.pl, 2010-10-16. [dostęp 2019-11-04].
- ↑ Jan Wróblewski: Armia „Łódź” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975, s. 390.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35.
- ↑ Komunikat o nadaniu Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 5, s. 32, 31 grudnia 1978.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.