Walenty Zieliński (1877–1947)
 major artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 lipca 1877 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 14 lipca 1947 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      | |
Walenty Zieliński (ur. 23 lipca 1877 w Łążynie, zm. w 14 lipca 1947 w Toruniu) – major artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, rolnik, literat[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 23 lipca 1877 w Łążynie, w ówczesnym powiecie lipnowskim guberni płockiej, w rodzinie Józefa i Elżbiety z Wysłouchów[1][2]. Był wnukiem Gustawa Zielińskiego[2]. Do 1914 redagował pismo „Wieś i Dwór”[3].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej, a nasstępnie I Korpusu Polskiego w Rosji[2]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Biurze Prezydialnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 1 Pułk Artylerii Polowej Legionów[4]. Później został przeniesiony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do 1 pap Leg. w Wilnie[5]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 58. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[6][7]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 8 Dywizjonu Artylerii Konnej w Białymstoku[8][9]. W 1934, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Włocławek. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[10].
Zmarł 14 lipca 1947 w Toruniu[2]. Został pochowany na Cmentarzu Najświętszej Marii Panny w Toruniu[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[2][11][12]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1938[2]
- Medal Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[13][1]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Medal Zwycięstwa[2]
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Napisał kilka tomików poezji: „Czarodziejskie wiano” (1909), „Królewskim szlakiem” (1910), „Szalona bateria” (1918)[3], „Stara kaplica”, „Gehenna Warszawy”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-30]..
- ↑ a b c d e f g h i j Szpejenkowski 2019 ↓.
- ↑ a b Encyklopedia Gutenberga 1929 ↓, s. 282.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 278, 972.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 339.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 837.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 763.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 808.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 727.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 273, 1008.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-30]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-30]..
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Wielka ilustrowana encyklopedia powszechna. T. XVIII: Victor-Żyżmory. Kraków: Wydawnictwo Gutenberga, 1929.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Dariusz Szpejenkowski: Walenty Zieliński. Ireneusz i Dariusz Szpejenkowscy, 2019-03-25. [dostęp 2022-03-30].