Walenty Staniszewski
.jpg) Walenty Staniszewski (przed 1907) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | polska |
Walenty Staniszewski (ur. 19 listopada 1859 w Nowym Wiśniczu, zm. 14 września 1920 w Krakowie) – polski prawnik, adwokat, wiceprezydent Krakowa, poseł na Sejm Krajowy Galicji i do Rady Państwa w Wiedniu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem rzemieślnika Pawła (1812-1902), miał dwóch braci Władysława Aleksandra (zm. 1920) i Juliana Józefa (1865-1910) lekarzy praktykujących w Galicji Zachodniej. W latach 1870-1878 uczęszczał do gimnazjum w Jaśle. Studiował prawo na UJ, 16 lipca 1883 uzyskał tytuł doktora prawa, promotorem pracy był Fryderyk Zoll (starszy). Służbę wojskową odbył uzyskując stopień porucznika rezerwy. W latach 1891-1903 prowadził w Krakowie własna kancelarie adwokacką. 24 czerwca 1896 został wybrany w skład Rady Miasta Krakowa w której zajmował się sprawami finansowymi, gospodarczymi i prawnymi. 23 czerwca 1902 został wybrany drugim wiceprezydentem Krakowa z funkcji zrezygnował w czerwcu 1903, kiedy Rada Miasta powołała go na stanowisko dyrektora Kasy Oszczędności miasta Krakowa. 7 listopada 1906 w wyborach uzupełniających po śmierci posła Jana Rottera został wybrany posłem do Sejmu Krajowego Galicji VIII kadencji. Pracował w komisjach administracyjnej, bankowej (zajmował się rachunkami Galicyjskiej Kasy Oszczędności we Lwowie) i wodnej (regulacja Rudawy). W maju 1907 uzyskał w wyborach mandat poselski do austriackiej Rady Państwa w Wiedniu w Wiedniu XI kadencji (1907-1911) pokonując Zygmunta Marka[1]. Był prezesem Towarzystwa Strzeleckiego w Krakowie[2]. W latach 1908-1911 pełnił funkcje prezesa Związku Galicyjskich Kas Oszczędności we Lwowie. W Radzie Miasta Krakowa pracował do 1911, 30 kwietnia 1914 przestał być również dyrektorem Kasy Oszczędności. Ponownie otworzył swoją kancelarię adwokacką, jednak po wybuchu wojny wraz z rodziną ewakuował się do Wiednia. Powrócił do Krakowa w 1915, w 1919 został powołany na stanowisko radcy w Prokuratorii Skarbu Prokuratury Generalnej RP w Warszawie. Objął stanowisko zastępcy naczelnika ekspozytury krakowskiej tej instytucji. Zmarł nagle 14 września 1920 na serce[3]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w kwaterze VI (rząd płn.).
Z małżeństwa z Aldoną Żędzianowską (1864-1920) miał trójkę dzieci: córkę Zofię oraz synów Adama (1889-1940) taternika, oficera WP uczestnika kampanii wrześniowej zamordowanego przez NKWD w Charkowie i Karola (1904-1976) doktora prawa.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nowowybrani posłowie z miasta Krakowa. „Nowości Illustrowane”. Nr 21, s. 13, 25 maja 1907.
- ↑ Zaszczytne odznaczenie. „Nowości Illustrowane”. Nr 24, s. 3, 15 czerwca 1907.
- ↑ Z żałobnej kroniki. „Nowości Illustrowane”. Nr 39, s. 3, 25 września 1920.