Walenty Kwaśniewski
 Nałęcz | |
| generał brygady | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-rosyjska, |
| Odznaczenia | |
  | |
Walenty Kwaśniewski (Kwaśniowski) herbu Nałęcz (ur. 1752, zm. 9 grudnia 1813) – polski oficer, kawalerzysta, generał brygady Księstwa Warszawskiego. Syn Felicjana Kwaśniewskiego, starosty nowosielskiego i Antoniny z Sudrawskich.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Służba w I Rzeczypospolitej[edytuj | edytuj kod]
Walenty Kwaśniewski karierę wojskową rozpoczął w 1770 roku w 4 Wielkopolskiej Brygadzie Kawalerii Narodowej. W 1772 kupił patent oficerski. Od 1789 dowodził chorągwią w brygadzie Kawalerii Narodowej.
Podczas wojny w obronie Konstytucji 3 maja dostał się do rosyjskiej niewoli. Po wyjściu z niej złożył dymisję, odmawiając przyjęcia od targowiczan stopnia pułkownika. Po wybuchu insurekcji kościuszkowskiej natychmiast przystąpił do powstania. 20 kwietnia 1794 z rąk Tadeusza Kościuszki otrzymał awans na pułkownika z zadaniem formowania oddziału wolontariuszy. Miał również ze swoim oddziałem śledzić ruchy wojsk rosyjsko-pruskich i nie dopuścić, aby przeprawiły się przez Narew. 10 lipca 1794 pod Kolnem stoczył bitwę z siłami generała Günthera. Pokazał wówczas swoje niezwykłe umiejętności kawaleryjskie i odwagę. Później wycofał się na południe i walczył z armią rosyjską na Lubelszczyźnie. Pod koniec powstania brał udział w obronie Warszawy. Udało mu się przeżyć rzeź Pragi. Po upadku insurekcji kościuszkowskiej przedostał się do Francji, skąd niedługo później wyemigrował do Włoch.
Kampanie napoleońskie[edytuj | edytuj kod]
Do służby wrócił dopiero w 1807 roku. Dowodził 4. pułkiem strzelców konnych. Brał udział w walkach na Pomorzu. W 1809 zwalczał z powodzeniem pruską partyzantkę majora Ferdinanda Schilla. Za zasługi w 1810 został awansowany na generała brygady i komendanta wojskowego Poznania. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[1]. W czasie wyprawy Napoleona I na Moskwę zajmował się formowaniem oddziałów pospolitego ruszenia w Małopolsce. Uczestniczył w osłanianiu przeprawy na Bugu. Od 1813 brał udział w działaniach wojsk napoleońskich w Saksonii, dowodząc 176. brygadą kawalerii dywizji gen. Sokolnickiego. W bitwie pod Lipskiem 18 października 1813 dokonał brawurowego rozbicia pułku huzarów węgierskich. Po śmierci księcia Józefa Poniatowskiego wraz z gen. Krukowieckim postanowił opowiedzieć się przeciwko dalszym planom wojennym gen. Sokolnickiego.
W 1792 odznaczony srebrnym medalem Orderu Virtuti Militari[2], a w 1813 krzyżem kawalerskim Orderu Legii Honorowej[3].
Był członkiem czynnym loży wolnomularskiej Français et Polonais Réunis.[4]
Zmarł w wyniku wyczerpania i ran w grudniu 1813 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 22, s. 208-209.
- ↑ Spis Kawalerów Orderu Virtuti Militari z 1792 roku, Archiwum Główne Akt Dawnych, Archiwum Królestwa Polskiego, sygn. 178, s. 133-134.
- ↑ Tadeusz Jeziorowski: The Napoleonic Orders. Ordery Napoleońskie. Warszawa 2018, s. 147
- ↑ Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738-1821, w: Archiwum Komisji Historycznej, t. XIV, Kraków 1930, s. 378.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marcin Spórna, Słownik najsłynniejszych wodzów i dowódców polskich, Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2006, ISBN 83-7435-094-6, OCLC 69297626.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Walenty Kwaśniewski (1750 - 1813). napoleon.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-14)].