Walancina Koutun
| Imię i nazwisko | Walancina Michajłauna Nowik |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 6 kwietnia 1946 |
| Data i miejsce śmierci | 30 kwietnia 2011 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Ważne dzieła | |
| Metranom | |
Walancina Michajłauna Koutun[1] (biał. Валянціна Міхайлаўна Коўтун, właściwie Walancina Michajłauna Nowik, biał. Валянціна Міхайлаўна Новік; ur. 6 kwietnia 1946 w Dziemiachach, zm. 30 kwietnia 2011 w Pińsku) – białoruska pisarka, poetka, literaturoznawczyni, tłumaczka, dziennikarka i nauczycielka; kandydat nauk (odpowiednik polskiego stopnia doktora).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się 6 kwietnia 1946 roku we wsi Dziemiachy w rejonie rzeczyckim obwodu homelskiego Białoruskiej SRR, ZSRR, w rodzinie nauczyciela. W 1963 roku ukończyła szkołę średnią w Małotkowicach. W 1964 roku podjęła studia na Wydziale Filologii Lwowskim Uniwersytecie Państwowym. Na czwartym roku przeniosła się na Białoruski Uniwersytet Państwowy, który ukończyła w 1969 roku. W latach 1977–1980 uczyła się na aspiranturze przy Instytucie Sztuki, Etnografii i Folkloru Akademii Nauk Białoruskiej SRR. Uzyskała stopień kandydata nauk (odpowiednik polskiego stopnia doktora)[2][3].
W 1963 roku pracowała jako wychowawczyni na obozach letnich dla pionierów w szkole średniej w Parszewicach (obecnie Brzozowice) w rejonie pińskim. W latach 1969–1970 pracowała jako nauczyciel języka i literatury w szkole średniej w Wornianach w rejonie ostrowieckim, a w latach 1970–1976 jako konsultant literacki Sielskiej Gaziety. Od 1976 roku była współpracownikiem literackim, a od 1979 – redaktorem działu krytyki i literaturoznawstwa czasopisma Połymia. Od 1982 roku była szefem redakcji literatury dla młodzieży wydawnictwa Junactwa. Od 1990 roku pełniła funkcję starszego redaktora oddziału prozy czasopisma Połymia[2][3]. Od 1993 roku była przewodniczącą Ogólnobiałoruskiej Kobiecej Fundacji Świętej Eufrozyny Połockiej[1].
Wielokrotnie występowała w audycjach Radia Swaboda[3].
Działalność literacka[edytuj | edytuj kod]
Walancina Koutun publikowała w druku swoją twórczość od 1966 roku. Od 1976 roku była członkiem Związku Pisarzy ZSRR (według innego źródła[kiedy?] – od 1975 roku była członkiem Związku Pisarzy Białorusi), a od 1997 roku – członkiem Związku Pisarzy Ukrainy. W 1986 roku otrzymała Nagrodę Literacką Związku Pisarzy Białoruskiej SRR im. A. Kulaszowa za tomik poezji Metranom. Jednym z ważnych tematów jej twórczości jest analiza osobowości białoruskiej poetki Ciotki Ałaizy Paszkiewicz, której poświęciła poematy: Na złomie małanki (1979), Sud Ałaizy (1985) i powieść Kryż miłasernaści (1988–1996). Pisała także jako krytyk, literaturoznawca i tłumacz z języków: rosyjskiego, ukraińskiego i innych. Jest autorką artykułów i dwóch książek na temat folkloru w białoruskiej poezji współczesnej[1][2][3].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Walancina Koutun jest autorką licznych zbiorów wierszy i prozy:
- Zbiór poezji Kalarowyja wiosły (1971);
- Zbiór poezji Na uźlocie dnia (1977);
- Zbiór poezji dla dzieci My robim kazku (1983);
- Zbiór poezji Metranom (1985);
- Zbiór poezji dla dzieci Wiasoły zaasad (1986);
- Zbiór poezji Listy da ciabie (1988);
- Zbiór opowiadań Kalinawaja hronka załataja (1988)
- Powieść Paklikanyja (2002, czasopismo Połymia) – poświęcona Eufrozynie Połockiej[3].
a także książek:
- Światło narodnaha słowa: Paetyczny ład biełaruskaj narodnaj pieśni (1984);
- Krynica paezji: Na szlachach epizacyi (1987)[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Валянціна Міхайлаўна Коўтун. Witebska Biblioteka Obwodowa im. W. I. Lenina. [dostęp 2016-05-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-23)]. (biał.).
- ↑ a b c Памерла Валянціна Коўтун. Związek Pisarzy Białoruskich, 2011-04-30. [dostęp 2016-05-20]. (biał.).
- ↑ a b c d e f Памерла пісьменьніца Валянціна Коўтун. Radio Swaboda, 2011-05-01 14:27. [dostęp 2016-05-20]. (biał.).