Wacław Leitgeber
 Wacław Leitgeber w mundurze pruskiego sierżanta sztabowego saperów | |
 porucznik pilot | |
| Data i miejsce urodzenia | 29 czerwca 1880 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 29 batalion saperów, |
| Stanowiska | dowódca kompanii Służby Straży i Bezpieczeństwa |
| Odznaczenia | |
   | |
.svg){kind=small}
Wacław Leitgeber (ur. 29 czerwca 1880 w Chojnicy, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – polski inżynier, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, porucznik lotnictwa, komendant placu 3 pułku lotniczego na poznańskiej Ławicy, ofiara mordu dokonanego przez NKWD w Katyniu[1][2], III. wiceprezes Zarządu Głównego Związku Weteranów Powstań Narodowych R.P. 14/19 w 1932 roku[3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Bronisława (1846–1929), dzierżawcy majątku kościelnego w rodzinnej miejscowości, i Wandy z d. Grygorowicz (zm. 1893). Był bratem Czesława Kazimierza (1877–1947) - architekta, Władysława (1882–1965) i Bogdana (ur. 1884) - kupca.
Po ukończeniu wyższego Wydziału Technicznego w Strelitz pracował w poznańskim magistracie na stanowisku miejskiego inżyniera, a w 1904 roku podjął samodzielną działalność gospodarczą (handel drzewem).
W czasie I wojny światowej został wcielony do armii niemieckiej i walczył w 29. batalionie saperów na frontach wschodu i zachodu. Do Poznania powrócił w styczniu 1918 roku. Przystąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego, a po wybuchu powstania wielkopolskiego brał udział w przejmowaniu obiektów wojskowych i użyteczności publicznej, pełniąc obowiązki dowódcy kompanii Służby Straży i Bezpieczeństwa. W następnym roku walczył w powstaniu jako dowódca kompanii saperów, a od sierpnia brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w ramach związku operacyjnego Frontu Litewsko-Białoruskiego. Od jesieni 1920 roku pełnił stanowisko szefa zarządu fortyfikacyjnego Twierdzy Poznań. Został przeniesiony do rezerwy w 1921 roku w randze porucznika.
W cywilu piastował stanowisko dyrektora Poznańskiej Spółki Drzewnej, później Towarzystwa Melioracyjnego Obry. Latem 1939 roku wstąpił ochotniczo do wojska i został mianowany komendantem placu 3 pułku lotniczego w poznańskiej Ławicy. W czasie wycofywania jednostek w kierunku stacji zbiorczej lotnictwa w Horodence, 18 września w okolicy Trembowli dostał się do niewoli sowieckiej i trafił do obozu w Kozielsku[1].
Został zamordowany w kwietniu 1940 w lesie katyńskim[1]. Według urzędowego wykazu niemieckiego Amtliches Material zum Massenmord von Katyń zwłoki Wacława Leitgebera, pogrzebanego w mundurze, zarejestrowano pod pozycją 3553[2]. Znaleziono przy nim kartę szczepień, legitymację odznaczeń i rachunek[2]. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości (20 grudnia 1932)[4]
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi (24 grudnia 1928)[5]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Aleksandra Pietrowicz. Rodziny wielkopolskie w cieniu zbrodni katyńskiej.. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. 4 (111), s. 60-61, kwiecień 2010. ISSN 1641-9561. (pol.).
- ↑ a b c opr. Adam Moszyński: Lista Katyńska. Warszawa: Agencja Omnipress; Polskie Towarzystwo Historyczne, 1989, s. 110. ISBN 83-85028-81-1.
- ↑ Rocznik Weteranów 1934, Poznań 1934, s. 2.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 297, poz. 732 „za zasługi, położone w powstaniu Wielkopolskiem”.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- oprac. Wojciech Śmigielski: LEITGEBER Wacław. [dostęp 2011-07-05]. (fotografia portretowa)
- Polscy oficerowie i policjanci zamordowani przez NKWD i pochowani w Katyniu, Miednoje i w Charkowie oraz obywatele RP z tzw. Ukraińskiej Listy Katyńskiej. [dostęp 2011-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-08)]. (poz. 8208)