Włodzimierz Arwaniti
.jpg) | |
 pułkownik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 6 września 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1912–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca artylerii dywizji |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      | |
Włodzimierz Arwaniti (ur. 6 września 1890 w Rawie Mazowieckiej, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Zarys biografii[edytuj | edytuj kod]
Syn Jana i Marii z Giełczewskich[1]. W 1912 ukończył Michajłowską Akademię Artylerii w Petersburgu. Do 1918 służył w Armii Imperium Rosyjskiego. Od marca do maja 1918 w I Korpusie Polskim w Rosji. Początkowo w dywizjonie artylerii konnej Dywizji Ułanów, a następnie w jednej z brygad artylerii.
W listopadzie 1918, w stopniu kapitana, został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 1 pułku artylerii polowej Legionów. W składzie tego pułku wziął udział w wojnie z bolszewikami.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 166. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 3 pułk artylerii ciężkiej w Wilnie[2]. 8 stycznia 1924 roku zmieniono mu lokatę na liście starszeństwa z „166” na „68,5”[3]. Następnie pełnił służbę w 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej. Od 22 grudnia 1927 roku do 13 marca 1928 roku pełnił obowiązki dowódcy pułku manewrowego artylerii w Toruniu-Podgórzu[4]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do 28 pułku artylerii polowej w Zajezierzu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[5][6]. 2 grudnia 1930 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. W styczniu 1931 roku został przeniesiony do 14 dywizjonu artylerii konnej w Białymstoku na stanowisko dowódcy dywizjonu[8]. 25 listopada 1935 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 29 pułku artylerii lekkiej w Grodnie[9]. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10].
25 sierpnia 1939, w czasie mobilizacji alarmowej, został dowódcą artylerii dywizyjnej 29 Dywizji Piechoty[11]. Podczas kampanii wrześniowej 13 września został ciężko ranny, a po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej[12].
Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)[14]
- Krzyż Walecznych[10]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[15][10]
- Medal Niepodległości (20 lipca 1932)[16][10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Zbrodnia katyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 8.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 195.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 stycznia 1924 roku, s. 22.
- ↑ Zarzycki 1996 ↓, s. 21.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 387.
- ↑ Przybyszewski 2002 ↓, s. 14, autor podał, że od kwietnia do grudnia 1929 roku ppłk Arwaniti pełnił obowiązki dowódcy 28 pap, a na stanowisku zastępcy dowódcy pułku pozostawał do listopada 1931 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 328.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 14.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 745.
- ↑ a b c d Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 157.
- ↑ Zarzycki 1999 ↓, s. 19.
- ↑ Zarzycki 1999 ↓, s. 31.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 października 2007 r. nr 112-48-07 o nadaniu stopni generalskich (M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885).
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości” - jako Włodzimierz Arvanitti.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Piotr Zarzycki: 31 Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1996, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 978-83-87103-15-6.
- Piotr Zarzycki: 29 Pułk Artylerii Lekkiej. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1999, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-87103-87-X.
- Piotr Zarzycki, 14 Dywizjon Artylerii Konnej, Pruszków 2001.
- Andrzej M. Przybyszewski: 28 Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2002, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-88773-29-1.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.