Władysław Szenajch

Władysław Szenajch

Data urodzenia	13 maja 1879
Data śmierci	23 października 1964
Zawód, zajęcie	lekarz
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	profesor
Odznaczenia

Władysław Szenajch (Schoeneich) (ur. 13 maja 1879 w Warszawie, zm. 23 października 1964) – polski lekarz pediatra, filozof medycyny, społecznik i organizator służby zdrowia.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Był synem Edwarda Schoenich Emilii z domu Wanke, pochodzącej z rodziny o holenderskich korzeniach. Jego starszym bratem był pastor luterański w Lublinie Aleksander Schoeneich (1861-1939).

Poślubił ewangeliczkę reformowaną Eugenię Pianko, siostrę Gabrieli Pianko. Ich synem był lekkoatleta i olimpijczyk Aleksander Szenajch. Mieli także córkę Marię (ur. 1906), po 1945 roku zamieszkałą we Włoszech).

W 1915 roku zmienił pisownię nazwiska na Szenajch. Był członkiem Kolegium Kościelnego warszawskiej parafii luterańskiej Św. Trójcy.^[1]

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Warszawie w 1898, następnie Wydział Lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Studiował również za granicą^[2].

Od 1906 był ordynatorem w szpitalu dla dzieci Anny-Marii w Łodzi. Od 1913 był naczelnym lekarzem tego szpitala^[2].

W latach 1913–1953 był ordynatorem warszawskiego Szpitala im. Karola i Marii. W 1922 został docentem pediatrii, a w 1929 został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego.

Od 1917 był referentem, a następnie naczelnikiem wydziału opieki państwowej nad dzieckiem i matką w Ministerstwie Zdrowia Publicznego, Opieki Społecznej i Ochrony Pracy. W 1918 kierował tym ministerstwem w ramach prowizorium rządowego Władysława Wróblewskiego. Następnie do sierpnia 1919 był dyrektorem departamentu opieki nad dziećmi i młodzieżą.

Stworzył razem z Janem Brudzińskim pierwsze placówki do opieki nad dziećmi. Przez wiele lat działał w Polskim Towarzystwie Pediatrycznym, Towarzystwie Medycyny Społecznej, Polskim Towarzystwie Szpitalnictwa i Izbie Lekarskiej. Po wojnie, w 1951 roku był profesorem Akademii Medycznej w Warszawie. Jest pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie (kwatera 4-2-13)^[3].

Książki i ważniejsze prace[edytuj | edytuj kod]

Szenajch ogłosił ok. 70 prac z dziedziny chorób dzieci, z zakresu opieki nad dziećmi i śmiertelności dzieci, m.in.^[2]:

• Porównawcza statystyka urodzeń i śmiertelności wśród ludności ubogiej chrześcijańskiej i żydowskiej w Warszawie i Łodzi (1916)
• Zasady organizacji opieki nad dziećmi (1927)
• Monografia szpitala dla dzieci im. Karola i Marii, t. 2, 1926 i 1937
• Przysięga i przykazanie Hipokratesowe (1931)
• Rady dla matek o karmieniu i pielęgnowaniu niemowląt
• Myśli Lekarza (1958).

Członkostwo w organizacjach[edytuj | edytuj kod]

Szenajch był m.in.:

• członkiem prezydium i dyrekcji Centralnej Komisji Pomocy dla Dzieci
• członkiem zarządu Komisji Ratowania Dzieci
• przedstawicielem wydziału lekarskiego Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Radzie Fundacji Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa
• od 1936 – prezesem zarządu tej fundacji
• współzałożycielem i wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Medycyny Społecznej
• założycielem i prezesem Polskiego Towarzystwa Szpitalnictwa
• współzałożycielem i prezesem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego
• od 1927 dożywotnio – stałym sekretarzem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego
• od 1931 prezesem Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej^[2]. Jako przedstawiciel tego gremium został wybrany do składu Naczelnej Izby Lekarskiej V kadencji 1935-1939^[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1953)^[5]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[6]
• Złoty Krzyż Zasługi – trzykrotnie (po raz trzeci w 1952)^[7]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

10 listopada 1903 ożenił się z Eugenią Pianko^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]