Władysław Krawczyk
 | |
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 lutego 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 22 października 1975 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1915–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 1 Pułk Ułanów Legionów Polskich |
| Stanowiska | zastępca szefa gabinetu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Późniejsza praca | pracownik umysłowy |
| Odznaczenia | |
         | |
.png){kind=small}
Władysław Krawczyk[1] (ur. 23 lutego 1897 w Krężnicy Jarej, zm. 22 października 1975 w Chełmie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1915 ukończył Gimnazjum im. Staszica w Lublinie[2]. Walczył w legionowym 1 pułku ułanów, ukończył kurs oficerski w 1917, był internowany w Szczypiornie i Łomży po kryzysie przysięgowym.
W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony mianowany dowódcą 6 kompanii 7 pułku piechoty Legionów. W jego szeregach walczył na wojnie z bolszewikami. Dowodził plutonem w 6. kompanii, a następnie objął jej dowództwo. W 1920 roku został mianowany podporucznikiem[3].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1366. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 7 pułk piechoty Legionów w Chełmie[4]. Przez kolejne lata kontynuował służbę w 7 pułku piechoty Legionów[5][6]. W 1925 roku ukończył półroczny kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu i został dowódcą 3 kompanii ciężkich karabinów maszynowych w macierzystym pułku. 3 maja 1926 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 230. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 15 lipca 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do dowództwa 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu na stanowisko oficera sztabu (etat Sztabu Generalnego)[8][9]. 23 grudnia 1929 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1929–1931. Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy taktyki ogólnej[10]. 12 marca 1933 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Z dniem 1 września 1934 roku został przeniesiony do Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP na stanowisko zastępcy szefa gabinetu[12][13]. Od 1936 był dowódcą III batalionu 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu. Od lipca 1937 przebywał na półrocznym stażu w rumuńskim 13 pułku piechoty, w styczniu 1938 powrócił do jednostki, a w listopadzie został ponownie powołany do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy przedmiotu taktyki piechoty[14]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 roku i 78. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15].
W sierpniu 1939 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Grupy Operacyjnej „Bielsko”. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej (od 3 września grupa operacyjna posługiwała się kryptonimem „Boruta”). Po kapitulacji przez sześć lat przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu IVB Königstein i VIIA Murnau. W lipcu 1945 roku został przyjęty do 2 Korpusu Polskiego i przydzielony do Oddziału III Sztabu. W następnym roku wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w Wielkiej Brytanii[3]. W 1949 roku wyjechał do Kanady[2].
W lutym 1956 roku powrócił do Polski, a we wrześniu tego roku podjął pracę jako kierownik kancelarii Szpitala Miejskiego w Chełmie[3]. Zmarł 22 października 1975 roku w Chełmie[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[16]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1935)[17]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[18][19][20]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Orła (Estonia)[21][22]
- Krzyż Komandorski Orderu Estońskiego Czerwonego Krzyża (Estonia)[22]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[23]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 143, 433, 1431, w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Władysław II Krawczyk”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie księdza kapelana rezerwy Władysława I Krawczyka urodzonego 12 grudnia 1892 roku.
- ↑ a b c Koral 1976 ↓, s. 351.
- ↑ a b c Cieplewicz i Kozłowski 1989 ↓, s. 584.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 95.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 143, 433.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 138, 376.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 129.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 lipca 1927 roku, s. 200.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 139, 218.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 60, 798.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 46.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
- ↑ Zbigniew Gnat-Wieteska. Garwolin. Gabinet Wojskowy Prezydenta. Rzeczypospolitej w latach 1926–1939, [w:] Niepodległość i Pamięć, 2006, Tom 13 , Numer 1 (22), s. 21.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 448.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 19.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 258, poz. 308 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 60.
- ↑ Cieplewicz i Kozłowski 1989 ↓, s. 584 wg autorów był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
- ↑ Udekorowanie komandorią orderu Orła Estońskiego adiutantów prezydenta RP Ignacego Mościckiego i radcę MSZ przez posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego Estonii w Polsce Hansa Markusa na Zamku Królewskim w Warszawie. nac.gov.pl, 1935. [dostęp 2017-09-02].
- ↑ a b Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 20, 11 listopada 1936.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 241.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Marian Koral. Ppłk dypl. w st. sp. Władysław Krawczyk. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (75), 1976. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”.
- Mieczysław Cieplewicz, Eugeniusz Kozłowski: Wrzesień 1939 w relacjach i wspomnieniach. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07709-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.