Władysław Bejnar
 tytularny generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | 2 stycznia 1868 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 24 pułk piechoty |
| Stanowiska | dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy | wojna rosyjsko-japońska |
| Odznaczenia | |
   | |
Władysław Bejnar (ur. 2 stycznia 1868 w majątku Smołwy na Wileńszczyźnie, zm. 23 kwietnia 1934 w Wilnie) – pułkownik piechoty armii Imperium Rosyjskiego, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1889 zawodowy oficer piechoty armii carskiej. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905 jako dowódca batalionu. W I wojnie światowej dowódca pułku i brygady piechoty na froncie niemieckim.
W Wojsku Polskim od stycznia 1919. 4 kwietnia 1919 mianowany został dowódcą 24 pułku piechoty. 2 listopada 1919 – listopad 1922[potrzebny przypis] dowódca I Brygady Litewsko-Białoruskiej. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 31 stycznia 1921 objął dowództwo 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Listopad 1922 zastępca dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 26 listopada 1923 – 28 maja 1926 dowódca 26 Dywizji Piechoty. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie legalnych władz RP, a przeciwko Józefowi Piłsudskiemu. Po zamachu stanu zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[1], a po dziewięciu miesiącach zwolniony z czynnej służby.
4 stycznia 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała dywizji, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 28 lutego 1927 roku[2]. Osiadł w Wilnie, gdzie zmarł. Pochowany w Wilnie – cmentarz Antokol.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik (подпоручик) – 1889
- porucznik (поручик) – 1894
- sztabskapitan (штабс-капитан) - 1898
- kapitan (kапитан) – 1902
- podpułkownik (подполковник) – 1914
- pułkownik (полковник) – 1915
- generał brygady – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
- tytularny generał dywizji – 4 stycznia 1927 z dniem 28 lutego 1927
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 172, Nr 22 z 5 czerwca 1926. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 22 stycznia 1927 roku, s. 9, 12.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
- H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.