Władysław Barański
| Data i miejsce urodzenia | 16 października 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 stycznia 1944 |
| Poseł V kadencji Sejmu (II RP) | |
| Okres | od 1938 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
       | |
Władysław Andrzej Barański (ur. 16 października 1898 w Krościenku nad Dunajcem[1], zm. 18 stycznia 1944 w Warszawie) – polski polityk, działacz społeczny, inżynier leśnik, poseł V kadencji Sejmu w latach 1938–1939[2][3], członek Koła Parlamentarnego Obozu Zjednoczenia Narodowego w 1938 roku[4], kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się jako syn Władysława i Zofii z domu Zubrzyckiej[1]. Uczył się w gimnazjach w Krakowie (Gimnazjum św. Jacka) i Wiedniu. Egzamin maturalny złożył w 1916 i od tego roku służył w armii austriackiej na froncie włoskim, walczył również w powstaniu wielkopolskim. W Wojsku Polskim służył w 3 pułku Strzelców Wielkopolskich i 57 pułku piechoty wielkopolskiej, w tym podczas wojny polsko-bolszewickiej. W czasie walk z bolszewikami został ranny, w 1921 otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[5]. Dwukrotnie, w 1920 i 1921, został uhonorowany Krzyżem Walecznych[6]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 3940. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[7]. Początkowo posiadał przydział w rezerwie do 57 Pułku Piechoty w Poznaniu[8], a następnie do 72 Pułku Piechoty w Radomiu[9][10].
Po służbie wojskowej studiował leśnictwo w SGGW, którą ukończył w 1923 z tytułem inżyniera leśnika. Od 1924 pracował w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Państwowych jako radca ministerialny oraz zastępca naczelnika wydziału. W 1931 przeprowadził się do Wilna, gdzie był dyrektorem wileńskiej Izby Przemysłowo–Handlowej i członkiem zarządu Fundacji Pracy. W 1932 ożenił się z Janiną z domu Zawadzką[1]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział w rezerwie do 85 Pułku Piechoty w Nowej Wilejce[11].
W lutym 1936 znalazł się w gronie 32 osób, mianowanych przez premiera RP Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego, powołanych do składu komisji do zbadania gospodarki przedsiębiorstw państwowych[12]. Był członkiem Związku Zawodowego Leśników i Towarzystwa Oświaty Zawodowej. W latach 1931–1933 był redaktorem „Bulletin Forestier Polonais”. Stał na czele Okręgu Wileńskiego Obozu Zjednoczenia Narodowego i jako kandydat na posła z listy tej organizacji wystartował w wyborach do Sejmu w 1938 w okręgu nr 45 (Wilno), uzyskując mandat poselski. W Sejmie uczestniczył w pracach komisji budżetowej i komunikacyjnej. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Warszawy, gdzie uczestniczył w pracach konspiracyjnej Delegatury Rządu na Kraj jako członek Dyrekcji Lasów Państwowych w ramach Departamentu Rolnictwa. W okresie swojej pracy w Delegaturze między innymi opracowywał zasady przyszłej administracji leśnictwa, ustroju gospodarczego państwa i organizacji samorządu gospodarczego.
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 350 pod murem-1-21)[13].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
- Kwestia drzewna w Polsce, Warszawa 1928.
- Przyczynki w sprawie lasów państwowych, Wilno 1933.
- Akcja gospodarcza na ziemiach północno-wschodnich, Wilno 1934.
- Pomiar drzew i drzewostanów, cz. 3: Przyrządy dendrometryczne, Warszawa 1934.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 795 (1921)[15][3]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (31 grudnia 1923)[16]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[17]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie, 1920, 1921)[3]
- Order Białej Róży Finlandii (Finlandia)[3]
- Order Zasługi Rolniczej (Francja)[3]
- Order Zasługi Morskiej (Francja)[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 24.
- ↑ Jacek Majchrowski: Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: BGW, 1994. ISBN 83-7066-569-1.
- ↑ a b c d e f g Małgorzata Smogorzewska: Posłowie i Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny. Tom I A–D. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998, s. 90.
- ↑ Prace parlamentarne O.Z.N. 1938/39 r., Warszawa 1939, s. 40.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2863 z 13 kwietnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 561)
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 35)
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 523.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 10.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 332.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 293.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 22, 568.
- ↑ Nominacja 32-ch członków komisji do zbadania gospodarki przedsiębiorstw państwowych. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 60B, s. 2, 1 marca 1936.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: WŁADYSŁAW BARAŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-01-23].
- ↑ Katalog Biblioteki Narodowej. alpha.bn.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-06)]., zapytanie: Barański Władysław Andrzej.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 66 z 13 lipca 1924, s. 386, awiza.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 16.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi na polu przemysłu”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Publikacje Władysława Barańskiego w bibliotece Polona